Hoe schoon is het als een regisseur zelf verliefd is op zijn film? Afgaand op Last Night In Soho … heel schoon. Het levert alvast een omvangrijke bonusselectie op met hopen achtergrondinformatie, een inkijk in het productieproces en zelfs camerarepetities. En wat het helemaal mooi maakt is dat de film in kwestie al die making of-aandacht zeker verdient.

Tot op zekere hoogte laat Last Night In Soho zich vergelijken met Once Upon A Time In Hollywood van Edgar Wrights maatje Quentin Tarantino. Grootste verschil is dat er in Soho – op Cilla Black na – geen personages opduiken die echt hebben bestaan. Grootste overeenkomsten: dat het een eerbetoon is aan een tijd die zelfs voor wie hem niet heeft meegemaakt toch mythisch is door de vele film-, muziek- en popcultuurconnotaties. En dat het eerbetoon gaandeweg korte metten maakt met de romantisering van de tijd en plaats in kwestie. Of hoe er nogal wat gelijklopende parallellen zijn tussen het Hollywood van de jaren zestig – al dan niet specifiek in 1969 – en de swinging sixties in Londen – al dan niet specifiek in 1965.

Ook cinematografisch leunt Wright dicht bij Tarantino aan: het shot waarin het hoofdpersonage de jaren zestig binnentreedt met frontaal zicht op een gigantische verlichte Thunderball-marquee met daarbij nog wat posters van coming attractions zou uit een Tarantino-prent kunnen komen. Net zoals het rechtstreeks integreren van een paar onverwoestbare popklassiekers in de narratie een onvervalste QT-toets is. En hier stopt de vergelijking, want Last Night In Soho is wel degelijk een film die op eigen benen staat.

Wright werkte zijn verhaalidee uit met scenariste Krysty Wilson-Cairns die eerder meewerkte aan Sam Mendes’ 1917. De aftrap volgt ergens op het platteland in Cornwall waar de jonge Eloise (Thomasin McKenzie) bij haar grootmoeder inwoont en te lezen krijgt dat ze kan gaan studeren aan het Londen College Of Fashion. En daar is Eloise heel blij om, daar ze al haar hele jonge leven geobsedeerd is door de Londense mode en alle andere romantische retoriek uit de swinging sixties. Een obsessie met een donker randje wel, daar Eloises moeder ook een modeontwerpster was en zelfmoord pleegde als gevolg van een mentale aandoening.

En dat is de basis van een scenariokronkel die je los moet accepteren als je wil meestappen in de dolle rit van Last Night In Soho. Eloise is immers in staat om paranormale prikkels op te vangen, en kan zo ook haar dode moeder ‘zien’. Eens Eloise haar draai in Londen gevonden heeft, stelt die gave haar in staat om – via een soort spiegelconnectie – het verleden binnen te treden via het lichaam van aspirant-zangeres Sandie (Anya Taylor-Joy). En die connectie leidt naar een … awel, zelf komen ontdekken is de boodschap. En breng dus je suspension of disbelief mee, want die heb je nodig om Last Night In Soho te accepteren of te pruimen. En een hoge tolerantiegraad voor pulp helpt ook. Want na de opbouw komt de afwerking en het is in het laatste uur dat Wright en Wilson-Cairns nogal wat horrorelementen serveren die meer dan eens over de top dreigen te gaan. Maar dat toch niet doen.

Draai of keer de climax hoe je wil, hij houdt steek binnen de contouren van het script dat her en der even flirt met het giallokeurmerk – en binnen dat genre waren de scenario’s meestal veel potsierlijker dan wat Wright hier uit de mouwen schudt. Het helpt natuurlijk dat Last Night In Soho een heel prettige film is om naar te kijken: de soundtrack is om duimen en oorlellen bij af te likken, de manier waarop Wright de personages van McKenzie en Taylor-Joy laat samenvloeien is top en de reconstructie van de zogenaamde gloriejaren van Londen – of die nu swingend waren of niet – werkt zelfs lichtjes hypnotiserend. En dan is het niet zo moeilijk om occasionele uitschuivers met de mantel der filmliefde te bedekken. Uitkijken is het ook nog naar een enorm geestige Terence Stamp als een van de honden in het kegelspel en naar Diana Rigg in haar allerlaatste rol voor haar overlijden op 82-jarige leeftijd in september 2020.

Zoals reeds aangestipt in de inleiding: heel veel extra’s dus op deze blu-rayuitgave. Alles komt aan bod: de aankleding, visuele effecten, decors, camerastanden, storyboards, personages, de cast, het rijke thematische verleden … hapklaar geserveerd in overzichtelijke featurettes en in twee commentaartracks. Tot in de puntjes verzorgde fanservice heet zoiets. Goed werk dus van de EPK-crew.