Italiaanse Z-cinema in volle glorie: Antonio Margheriti levert met The Last Hunter (originele Italiaanse titel: L’Ultimo cacciatore) de eerste macaroni combat af die zich tijdens de Vietnamoorlog afspeelt. In het kielzog van de internationale successen van The Deer Hunter en Apocalypse Now leek de tijd er rijp voor.

Aanvankelijk wou Margheriti zijn film Cacciatore 2 noemen daar The Deer Hunter in Italië als Il cacciatore werd uitgebracht, maar de vrees voor copyrightverwikkelingen bleek toch iets te groot. Margheriti liet wel optekenen dat hij geen zin had om een politiek beladen Vietnamfilm te maken. Entertainment was het enige dat hij wou brengen. En hij doet dat op zijn eigen manier: een rudimentair verhaal dat er enkel maar is om zoveel mogelijk explosieve actiescènes uit te puren, dat zich geen jota aantrekt van logica en dat vooral geen moeite doet om het exploitatiekarakter te filteren.

Fout entertainment is wat je wil, fout entertainment is wat je krijgt. In dubbele dosissen zelf. En tijdens de ‘mwuhaha’-climax zelfs in een driedubbele dosis. David Warbeck kruipt in zijn eerste samenwerking met Margheriti in de huid van een Amerikaanse kapitein wiens missie het is om in de diepe jungle van Vietnam een zendpost onschadelijk te maken van waaruit anti-Amerikaanse propaganda wordt gevoerd. Zijn ook van de partij: genreboegbeelden John Steiner als majoor die voor zijn overacteren aan flarden wordt geschoten en Tisa Farrow als buitenlands correspondente die enkel maar van de partij is omdat Margheriti en exploitatiegoeroe/scenarist Dardano Sachetti een vrouw in het script wilden. Voor Farrow was dit trouwens haar laatste rol. Dat geldt eigenlijk ook voor haar rol in Joe D’Amato’s Anthropophagus: aangezien die film in dezelfde maand werd uitgebracht als The Last Hunter is het moeilijk om een van de twee echt als ‘laatste’ te kiezen. Feit is dat Mia’s jongere zus na 1980 de cinema in het algemeen en de Italiaanse exploitatiecinema in het bijzonder vaarwel zei.

The Last Hunter werd voor het overgrote deel opgenomen in de Filippijnen, op min of meer dezelfde locatie als waar Coppola Apocalypse Now opnam. Wat de Britse moraalridders er echter niet van weerhield om Margheriti’s film in de ban te slaan volgens de richtlijnen van de Obscene Publications Act. En zoals dat wel meer gaat met exploitatiecinema doken her en der stevig ingekorte versies op – al valt het met extreme gore nogal mee in The Last Hunter, een paar weinig aan de verbeelding overlatende carnage close ups niet te na gesproken.