Te oordelen aan de berichten die in het Filmfreak forum werden gepost zijn er toch wel wat horror-liefhebbers die de release van Wes Craven's The Last House On The Left positief onthaald hebben. Het gaat allicht om enkelingen. Let wel, we respecteren ieders mening maar zijn ervan overtuigd dat het uitzonderingen zijn die deze uitzonderlijke film enige vorm van waardering willen schenken.

Na het zien van het horror-debuut van Wes Craven zijn we er wel van overtuigd dat het 30 jaar geleden een schok moet geweest zijn wanneer de film werd uitgebracht. Toen bestonden er nog waarden en waren er grenzen aan wat in een langspeefilm te zien mocht zijn. Die werden ver overschreden, in Engeland bijvoorbeeld werd The Last House... onmiddellijk verboden vanwege de shockerende inhoud. De versie van de film die in andere landen werd vertoond was er één waar al drie minuten was uitgeknipt waardoor men afklokte op 82 minuten...

Het expliciet geweld in de film was de voornaamste reden voor de aandacht. Craven werd zelfs verplicht om de geweld-kraan dicht te draaien in zijn scenario want de acteurs die men had gecontacteerd voor de film vonden het originele script echt wel niet kunnen... Wat Wes Craven er toen niet bijvertelde was dat het uitwerken van dit brute film-scenario eigenlijk een manier was om af te rekenen met de streng gelovige opvoeding die hij had genoten waarbij films zelfs taboe waren ! Het scheelde zelfs weinig of de scenarist ging nog een stap verder en maakte er een gewelddadige porno-prent van waarbij mensen de liefde bedreven met elkaar en elkaar ondertussen op een bloedige manier afmaakten. Geweld en sex zijn twee ingrediënten van deze film, dus de basis was toen al beschikbaar voor een nog zieker idee dan wat we nu krijgen voorgeschoteld.

The Last House... is gebaseerd op The virgin spring van Ingmar Bergman, enkel de tijd waarin de film zich afspeelt is anders (toen nog in het 14e eeuwse Zweden). Nu zie je hoe twee meisjes bijzonder enthousiast zijn over het feit dat ze eens kunnen uitvliegen uit mama's en papa's huis en naar een concert van... Bloodlust (!) kunnen gaan kijken. Op weg naar het optreden kijken de twee nog eens rond of niemand hen kan helpen met wat wiet om in de gepaste sfeer te geraken. 20 Dollar voor 30 gram Colombiaanse wiet was toen nog de marktprijs en ook het lokmiddel om de twee in het appartement van drie ontsnapte weirdo's te krijgen, weirdo's die al gauw psycho's blijken te zijn...

De ongeruste ouders belden ondertussen de sheriff op. Die kwam langs, niet om te gaan zoeken naar de twee vermiste meisjes of een dossier op te stellen maar wel om zich te goed te doen aan enkele lekkere stukken taart. Ondertussen worden de twee jonge vrouwen het slachtoffer van de grillen van het drietal dat hun ambitie uitspreekt om de 'sex crime of the century' te plegen...

Misschien is deze 2 Disc versie van de film een collectors item voor de horror-freaks. Misschien. Wij proberen het allemaal nog een beetje te zien in de tijdsgeest van toen maar kunnen geen zinnige verklaring vinden voor wat Wes Craven de twee politiemannen bijvoorbeeld laat doen in deze film. We hebben met de specifieke scènes zelfs meer gelachen dan met sommige commerciële komedies die we de laatste maanden verteerd hebben. Het is pure kolder wanneer de twee na te zijn gestrand met een lege benzinetank op zoek gaan naar een lift en proberen om er de bestuurster van een vrachtwagen geladen met kippen van te overtuigen hen naar de plaats te leiden waar de donkergroene Cadillac cabrio van de moordenaars werd gesignaleerd. Zoiets kan toch niet ernstig bedoeld zijn... Het vrolijke muziekje dat de scène begeleidt waarbij het trio één van de meisjes naar beneden zeult richting kofferbak is dan weer iets wat bewust zo werd voorzien, iets wat we leren uit het bekijken van de extra's. In 'scoring last house' vertelt David Hess die de muziek schreef voor de film (en ook de hoofdrolspeler is) dat men op verschillende vlakken met absolute tegenpolen wou werken, de muziek bij de vermelde sc?ne geeft hij zelfs als voorbeeld. De 14 minuten stilte bij 'Outtakes &: dailies' maken dit een overbodig extra, maar de 'Celluloid crime of the century' en de 'Featurette' kunnen interessant zijn voor wie meer wil weten over deze film. Het is moedig van Craven dat hij hierin zelf zegt dat men bij de aanvang van de film geen flauw idee had op welke manier men zo'n project moest aanpakken en het eigenlijk allemaal debutanten waren... Craven realiseert zich dat hij met deze film een zone heeft betreden die nog niemand voor hem had opgezocht en dan heeft hij het ondermeer over de goorste scènes in de film waarbij de ingewanden van één van de slachtoffers worden uitgehaald... Bijzonder wansmakelijk en goor allemaal, zo aanstootgevend dat de verhalen als zouden verschillende mensen destijds zijn flauwgevallen, hebben moeten braken of een hartaanval kregen allicht niet helemaal verzonnen zijn. Fred Lincoln (Weasel in de film) stelt het nog wat duidelijker : hij noemt de film een piece of shit en zegt nu over de prent it sucks... We hebben er geen moeite mee om de man te volgen die stelt dat in de periode onmiddellijk na de release 80 meisjes werden verkracht... Voor alle duidelijkheid nog dit : de versie die wij bekeken was niet echt de 'uncut version' van de film en da's jammer omdat het een gelegenheid zou geweest zijn de originele ongecensureerde versie van de film te kunnen bekijken. Wat er werd uitgeknipt zie je wel in de extra's, de 'forbidden footage' toont je er fragmenten van, met commentaar van de regisseur. Craven vertelt in zijn interview dat destijds verschillende bioscoop-uitbaters zelf de film gingen knippen en monteren waardoor er nauwelijks twee dezelfde versies te vinden waren. Een gemiste kans dus om de uncut version op ons los te laten.