Fere is ze farmer? Een vraag die overzere als antwoord zou kunnen krijgen in deze The Last Front. Een goedbedoeld en op papier spectaculair ogend oorlogsdrama dat de wreedheden van de Duitse bezetter op de onschuldige en weerloze Vlaamse bevolking tijdens de eerste wereldoorlog laat zien. En tegelijkertijd de Vlaamse weerbaarheid eert.

Al kan je bij dit verhaal de landsgrenzen rustig wegdenken: teveel oorlogen waar burgers worden opgeofferd voor God weet wat niet. Sla de televisie maar eens open. Of de krant, scrollversie of niet.

De aangehaalde gruwelijkheden gingen trouwens verder dan belleke en portefeuilleke trek: historici schatten dat er destijds meer dan twintigduizend Vlaamse burgers om het leven kwamen, er meer dan vijfentwintigduizend gebouwen werden vernietigd en ruim anderhalf miljoen Belgen op de vlucht sloegen. Interessante cijfers om ze tegen die van huidige oorlogsgebieden te houden. Terwijl de gazet toch nog openligt.

Dit langspeeldebuut van Julien Hayet-Kerknawi is er een van lange adem. Het is een uitbreiding van zijn kortfilm A Broken Man uit 2015 waarin Koen De Graeve de hoofdrol vertolkte. Met die kwartier durende kortfilm kreeg hij een prijs op een festival in Houston. Al in 2016 liet Hayet-Kerknawi optekenen dat hij Amerikaanse financiering had gevonden voor wat The Last Front zou worden, een langspeelversie van zijn korte prijswinnaar. In 2019 kwam de tijding dat de opnames zouden beginnen met Liam Cunningham in de hoofdrol. Uiteindelijk draaiden de camera’s pas in 2022 met Iain Glen als vervanger van Cunningham.

Glen is een hardwerkende en dorsvlegelende boer die op een onfraaie dag op zijn boerderij het bezoek krijgt van een troep Duitse soldaten die zijn bezittingen komen confisqueren. Dat gebeurt niet zonder slag of stoot, en in de daaropvolgende schermutseling knalt de door en door slechte pelotonleider Laurentz (Joe Anderson) Glens zoon neer. Wat in een mum van tijd de Rambo in hem wakker maakt, waarop hij prompt samen met andere bereidwillige dorpelingen in guerrillamodus de tegenaanval inzet in de hoop op die manier ook de Franse grens te bereiken.

De enige trekhaak die The Last Front bij ons heeft is dat het een film van bij ons is, zij het er een die internationaal mocht sudderen. De kans dat hij wereldwijd veel potten zal mogen breken lijkt eerder aan de magere kant. The Last Front werd integraal in Vlaanderen opgenomen met een zoals dat heet internationale (zij het vooral Britse) cast. En met de Russische Sasha Luss, die hier in tegenstelling tot haar rol in Luc Bessons Anna destijds niets te knokken krijgt. Ook ons acteerland is vertegenwoordigd met op het voorplan Koen De Bouw als de dorpsdokter van dienst. Boden hun historische vergezichten in het kader van stads-, bos- en dorpsmarketing aan voor The Last Front: Kortrijk, Lier, Kluisbergen en Damme. Spaarde de decorbouwers vast hopen werk uit.

Het is duidelijk dat Hayet-Kerknawi zijn hart en ziel in zijn ‘levenswerk’ heeft gelegd. De ‘natuurlijke achtergrond’ zet in de verf dat hij echt wel voor authenticiteit wou gaan, en voor doorzettingsvermogen is hij alvast niet gebuisd. Toch raakt zijn film zelden los uit de kleverige klei. Er is geen enkele verrassende scenariokronkel te vinden in het geheel, en het karamellen Engels-Duits zorgt voor pret in een verhaal dat niet om pret vraagt. De acteurs doen nochtans hun best om de visie van de cineast met zoveel mogelijk inzet en fierheid te dragen. De potentiële schoonheid van de beeldekens ten spijt reikt die inzet amper ver genoeg om tijdens de finale confrontatie tussen Glen en Anderson nog bij de les en de pinken te zijn. Fere is ze party? Niet hier, helaas.