Breekbaar, broos en bragiel … excuus … fragiel, zo ziet Timothy Spall – 62 jaar jong tijdens de opnames - er uit in The Last Bus. En dat is bewust, daar hij hier een personage vertolkt dat op zijn minst 85 is. Een tour de force op acteergebied dus wat Spall hier presteert, alleen jammer dat hij dat niet kan doen in een film die zijn talent waardig is.

Spall gromt, grimast en graaft zich een weg op en door het scherm als een kersverse weduwnaar die zelf terminale kanker heeft en met de as van zijn echtgenote in zijn koffer de omgekeerde weg aflegt die hij begin jaren vijftig met haar ondernam: hij vertrekt van het noordelijke Schotse punt John o’Groats naar het toepasselijk getitelde Land’s End, helemaal onderaan het zuidwesten van Engeland. Goed voor ruim 1300 kilometer die Spall alias Tom Harper wil afleggen met een opeenvolging van lijn- en andere bussen, daarbij een secuur uitgekiend reisschema volgend. Een roadmovie dus, die een beetje herinneringen oproept aan The Straight Story waarin een andere bejaarde koppig door weer en wind heen koste wat kost een emotioneel onderbouwde bestemming wil bereiken.

De kern van The Last Bus is wis en waarachtig ontroerend en zit gevat in de dialoog waarin Spall antwoordt ‘herinneringen’ op de vraag wat hem in godsnaam naar een van de meest zuidelijke punten van Engeland drijft. Maar noch de regie van Gillies MacKinnon noch het script van (hoofdzakelijk) tv-scenarist Joe Ainsworth snijdt echt diep. De talloze ontmoetingen die Spall tijdens zijn reis heeft zorgen voor een vignettefilm die hem zowel met de vriendelijkheid als de boertigheid van vreemdelingen in contact brengt. Sommige daarvan stemmen tot nadenken, andere lijken dan weer zo arbitrair dat even de vrees bestaat dat The Last Bus gaat afglijden van doordacht drama naar onbewuste komedie.

Er hangt dus te weinig vlees aan de film om cinematografisch of zelfs narratief te worden verrast door Spalls laatste reis. Voordeel is dan weer dat de momenten die wél werken meer ademruimte krijgen. Zo heeft de weinigzeggende Spall soms aan een woord, zin of blik genoeg om een spontane gniffel te ontlokken - de dialoog met de tiener die in het leger wil is een mooi voorbeeld - en die momenten resoneren gelukkig wel. Net zoals de eenvoudige maar vaak slim geïntegreerde verbindende scènes waarin Spall het pad kruist van zijn jongere ik en zijn toenmalige echtgenote, meer dan een halve eeuw eerder. Jammer dus dat The Last Bus in zijn geheel de juiste groef niet vindt, want er zijn echt wel momenten van inzicht te rapen. Maar goede intenties alleen zorgen hier niet voor een geslaagde film. De nevenplot waarin Spall zonder het zelf te beseffen een held wordt op sociale media is zelfs op zijn minst knudde te noemen.

The Last Bus mikt zowel op de traanklieren als de lachspieren maar eindigt eerder als een droge hoest. Of hoe ontroering zo verstild in beeld kan zijn gebracht dat je zelfs niet eens meer iets hoort. Al kan wie genoeg heeft aan een vijftiental geslaagde geïsoleerde momenten in een grotendeels lui vertelde film zich alsnog in een symfonische wachtzaal wanen.