Bij Beneluxdistributeurs zal je het (bijna) niet vinden, maar wie slim kan navigeren in het aanbod van Britse, Franse, Duitse en andere buitenlandse Europees erfgoedminnende dvd- en blu-rayverdelers kan zijn thuisbioscoop vullen met nogal wat obscuur en/of berucht Italiaans moois uit de jaren zeventig. De kans dat de stulpjes van Hélène Cattet en Bruno Forzani ervan uitpuilen is alvast groot. Hun dusver drie titels tellende oeuvre is een vaak adembenemend mooi in beeld gebracht eerbetoon aan de Italiaanse genrefilm uit de jaren zeventig. “Amer” en “L’Etrange Couleur Des Larmes De Ton Corps” waren onverholen liefdesgedichten aan het adres van de giallo, deze “Laissez Bronzer Les Cadavres” is dan weer een kletterende en spetterende neo-polarwestern.

Cattet en Forzani halen de mosterd voor hun kleurrijke stijloefening bij de gelijknamige uit 1971 stammende roman van Patrick Manchette en Jean-Pierre Bastid. Zelfs de verhaalnaden zijn dus vintage. De plot is relatief simpel: in een Corsicaanse ruïne geven een dronken schrijver en zijn mysterieuze muze onderdak aan een stel koelbloedige misdadigers die ettelijke kilo’s goudstaven buitmaken bij een brutale overval. De zaken gaan gecompliceerd aan het slingeren wanneer de echtgenote van de schrijver plots op de stoep staat met hun zoontje en haar huishoudster, en gaan vervolgens compleet uit de bocht wanneer twee gemotoriseerde politieagenten de schuilplaats en de buit ontdekken. Het gevolg: een shoot-out in real-time die de close-ups van Sergio Leone mixt met de weinig menslievende acrobaties van eender welke Italiaanse seventiespulpcineast.  En dat allemaal op de tonen van uit klassieke westerns en horrorprenten geleende soundtrackfragmenten.

Het is bijna heiligschennis om geen delirische applausfonteinen richting Cattet en Forzani te sturen. Hun voorliefde voor fetisjcinema levert fantasmorgastische scènes op die het inlijsten meer dan waard zijn. Je komt bijna ogen en oren tekort om alle visuele en auditieve verrassingen te grijpen. Wie kickt op krakend leer, mag zich trouwens extra verkneukelen. En toch en toch … teveel van het goede blijkt soms ook teveel. Met als gevolg dat de close-uprollade in het tweede deel - al dan niet toevallig hetgene dat zich ’s nachts afspeelt in plaats van onder de blakende zon - eerder stagneert dan inspireert. De kans dat het je uiteindelijk nog iets zal kunnen schelen wie wie afknalt en waarom is klein. Vraag is of dat moet in een film waarin de stijl eender welke inhoudelijke substantie resoluut de kop indrukt. Al helpt het versplinteren van het scenario in afzonderlijke naar de ellipsnarratie van “Pulp Fiction” lonkende overlappingen enigszins om ook tijdens het slot bij de pinken te (willen) blijven.

Door het genadeloos doordrukken van hun voorliefdes en ideaalbeelden leveren Cattet en Forlani eens te meer een film af die bijna bewust iedere niet ingewijde die hun cinemapad kruist buitenspel zet. En ze lijken niet van plan om zich daarvoor te excuseren. “Laisser Bronzer Les Cadavres” bekijken is het tegelijkertijd jammer vinden dat het middernachtcircuit ter ziele is gegaan.

Terwijl de brave mensen sliepen slopen dolende nachtraven, verloren schaduwen en cultparels zoekende cinefielen toen in de donkerste uren de nog donkerder zalen binnen om zich te laven aan menige verboden vrucht of onontgonnen diamant. Deze zongebruinde kadavers zouden er alvast de kers op de programmatorische taart zijn geweest.