Mevrouw Munson wil op haar oude dag genieten van nog wat rust in haar leven. Twintig jaar geleden werd ze weduwe nadat haar man Othar opgenomen werd ten hemel. Sinds die tijd is ze een vast bezoeker in de kerk en spreekt ze dagelijks met Othar die vereeuwigd werd in een schilderij en haar, aan de muur hangend, elke dag opnieuw weer streng aankijkt. Omdat één van de buren een nieuwe stereo kocht en hiermee voor overlast zorgt door het draaien van wat mevrouw Munson 'Hippity-hop muziek' noemt, en daarmee bedoelt ze bijvoorbeeld I left my wallet in El Segundo, loopt ze even langs bij de sheriff. Die wordt tijdens zijn luie namiddag opgeschrikt door het geklaag van de oude dame maar veel meer dan even wakker worden doet hij niet. Idem trouwens voor zijn assistent die ook al is ingedommeld.

Op een dag wordt aangebeld, in de deuropening staat een keurig geklede meneer die geïnteresseerd is in het bordje kamer te huur dat voor het raam staat. 15 Dollar per uur is de vraagprijs, aangevuld met de wens van de vrouw des huizes om het toch wel wat rustig te houden ook... Geen probleem, Goldthwait Higginson Dorr, Ph. D is een nette, onopvallende mijnheer die enkel wat muziek uit de renaissance-tijd speelt om de tijd te doden. De kelder blijkt dan ook een beter onderkomen voor hem en zijn vier andere muzikanten dan de kamer die aanvankelijk te huur stond. Maar er is meer aan de hand dan enkel het afsluiten van een mondeling huurovereenkomst. Goldthwait en zijn handlangers hebben wel degelijk hun zinnen gezet op déze woning. Via de kelderverdieping willen zij immers een tunnel graven naar de ondergrondse kamer waar het geld van de Bandit Queen, een 'casino-boot' samenkomt en wordt geteld, de 'telkamer' dus. Maar de uitvoering van het minutieus uitgekiende plan verloopt niet zoals voorzien. Mevrouw Munson is heel, heel achterdochtig en Gawain verliest zijn job in het casino. Het spreekt voor zich dat deze 'inside man' onontbeerlijk is wanneer men zijn slag wil slaan zoals voorzien en de vrouw des huizes best niet te argwanend is rond de activiteiten van het gezelschap beneden...

The ladykillers is de zoveelste film in de rij van Coen-films die gekenmerkt worden door een eigen stijl en dito uitwerking. Tom Hanks lijkt wel onmisbaar voor deze film en we zien deze gerafineerde, beheerste rol rol van super-gedistingeerde crimineel met het schokkerige, geamuseerde lachje niet onmiddellijk door iemand anders vertolkt worden. Ook Irma P. Hall doet het goed als zwarte, bejaarde vrouw die het in haar oude dag enkele doorwinterde criminelen nog knap moeilijk kan maken. En met Marlon Wayans als bijkomende lolbroek en Tzi Ma als de bijzonder gedisciplineerde 'kolonel' wordt het rijtje verder aangevuld. Een bijzondere vermelding ook voor de prachtige gospel-muziek in deze film, in de meeste gevallen zelfs acapella gebracht, het verbaast ons nu eigenlijk dat deze soundtrack hier niet meer aandacht kreeg bij ons... The ladykillers is dus een leuke film met een opnieuw sterke Tom Hanks en een leuke Irma P. Hall met heel wat grappige momenten en een originele en eenvoudige afloop.

Maar de extra's op de koop-DVD van The ladykillers vallen toch wel tegen. We vinden het heel positief dat men twee gospel-nummers integraal heeft voorzien (uitgevoerd door het Allot Kinney Lighthouse koor met Rose Stone en 'The Venice Four') waarbij wij bijzonder genieten van dit muzikaal en vokaal feestje in de kerk, maar niet iedereen zal dit weten te waarderen. Het stukje 'bloopers' had evengoed 'blooper' kunnen heten want veel meer dan een uitgerokken (blooper-)scène van Marlon Wayans die klappen van Irma P. Hall krijgt is dit niet. En tot slot is er ook nog een soort documentaire die is opgebouwd rond Danny Ferrington. Hij is de man die instond voor het bouwen van de muziekinstrumenten die het 'ensemble' zoals Tom Hanks zijn groepje muzikanten heet, gebruikt in de film. Niet oninteressant maar op het vlak van extra zeker geen meerwaarde voor deze goede film. Die had dus qua extra's veel beter verdiend.