Onopgehelderde moordzaken: ze blijven fascineren. En frustreren bij de nabestaanden of de speurders die de vork in de steel proberen te passen. En reden tot frustratie is er genoeg: een titelpancarte leert dat er in Frankrijk gemiddeld achthonderd moorden per jaar worden gepleegd, en dat twintig procent daarvan nooit wordt opgelost.

Schrijfster Pauline Guéna trok ergens tussen 2015 en 2016 haar journalistenschoenen aan en volgde een jaar lang het reilen en zeilen bij de federale politie van Versailles. Die ervaringen schreef ze neer in de in 2020 verschenen vijfhonderd pagina’s tellende turf 18.3 - une année à la PJ. Regisseur Dominik Moll en zijn semivaste coscenarist Gilles Marchand pikten een zaak uit dat boek voor wat ze zelf een op ware feiten gebaseerde fictiefilm noemen.

Opvallende aanpassing alvast: in hun La Nuit Du 12 speelt het onderzoek naar de moord zich niet af in de buurt van Parijs, maar in het gehucht Saint-Jean-de-Maurienne, in de buurt van Grenoble. Aan de voet van de Alpen dus. Wat het allemaal wat doodser, geïsoleerder en mysterieuzer maakt. Waardoor de film her en der bij de vergelijkingsharen wordt gesleurd om er het etiket van een Franse Twin Peaks te kunnen op kleven.

Op 12 oktober 2016 wordt in het Alpendorp op een alles behalve vredige nacht de 21-jarige Clara vermoord in het plaatselijke park nadat ze het huis van haar beste vriendin had verlaten na een feestje. Aan de gerechtelijke politie van Grenoble de taak om de moordenaar te vinden. Moll concentreert zich netjes op de machinaties van het onderzoek, maar ook op de psychologische impact die het onderzoek heeft op de nieuwbakken commissaris Yohan (Bastien Bouillon) en op de oude rot Marceau (Bouli Lanners). Die laatste zit net in een relationele crisis en het onderzoek naar de moord op de prille twintigster brengt hem emotioneel van zijn melk.

La Nuit Du 12 brengt niets wat we nog niet in andere police proce-durals of moordonderzoekfilms hebben gezien. Maar dat is geen maatstaf om te film op te beoordelen: wat Moll brengt, brengt hij immers zeer goed. De moordzaak fascineert, de vertolkingen zijn uitstekend en het script laat heel wat ruimte voor intieme en intimistische details die de techniciteit van het onderzoek de nodige menselijkheid meegeven. Moll zet ook de deur open voor een maatschappelijk debat. Door het promiscue gedrag van het slachtoffer stelt zich de vraag of vrouwen zich nog wel zonder gevaar in een door mannen gedomineerde wereld kunnen begeven. Toch is La Nuit Du 12 geen expliciete aanklacht tegen toxische mannelijkheid: beide speurders die hun tanden op de zaak stukbijten zijn immers wel rechtschapen mannen. Het opstapje naar het debat zorgt eerder voor een extra tot nadenken stemmende laag in de film zonder er resoluut de enterhaken in te slaan.

Maar de laag blijft wel hangen. Net zoals de film in zijn geheel: La Nuit Du 12 werkt zowel als politiethriller en als menselijk drama en laat zich dan ook gemakkelijk catalogiseren als robuust kijkvoer. Voer dat bovendien bewijst dat zelfs een onbevredigend einde filmisch toch bevredigend kan zijn.