De Spandau Ballet-broers Gary en Martin Kemp (geen tweeling-broers...) hebben zich met hun vertolking als Ronald en Reginald Kray 'gewaagd' aan hun cinema-debuut.  Het zijn dus blijkbaar niet alleen de giganten als Madonna (Desperately Seeking Susan, Shangai Surprise, Who's That Girl, Dick Tracy, enz...), David Bowie (Absolute Beginners, Labyrinth, The Hunger, Christiane F., etc...) en noem maar op die hun drang naar zelfbevestiging ook als acteur/actrice willen etaleren voor de buitenwereld.

Gary en Martin deden het in ieder geval met succes.  Film mag dan misschien een vlucht uit de realiteit zijn, de Spandau-bassist en gitarist slagen er hier bijzonder aardig in een uit het leven gegrepen, natuurgetrouw beeld te geven van The Krays die destijds het leven van menig Engels burger zuur maakten.  De autobiografie neemt een aanvang in de jaren dertig.  Mommie loves you, you two little monsters zijn de woorden van Violet, de moeder van onze moord-tweeling.  De broers gaan zich al van jongsaf aan manifesteren in een crimineel milieu : op 12-jarige leeftijd hanteerde het duo reeds een luchtkarabijn om vanuit een rijdende trein enkele voetgangers neer te schieten.  Eén jaar later wordt een bloederig gevecht geleverd waarbij afgebroken flessehalzen en fietskettingen als wapen fungeren.  Op 16-jarige leeftijd verscheen het duo voor het eerst voor het gerecht...

De wreedaardige ingesteldheid van het duo neemt in de film echter slechts een aanvang bij hun eerst kennismaking met het leger (bovenstaande feiten werden vervangen door andere echt gebeurde wreedheden...). De schreeuwende adjudant krijgt, onder de ogen van de andere recruten, al gauw een mot op zijn gezicht, wat de Krays in de cel doet verdwijnen.

Door hun wreedaardige aanpak weten Ron en Reggie zich al vrij snel een plaatsje te veroveren in het clubcircuit van hun buurt en meteen ook te integreren in het misdaadmilieu van de stad, waar de ene bende optornt tegen de andere. Zelfs in hun eigen club viert het geweld hoogtij : na een korte voorstelling van de baas van de tent (in casu een ezel), ontstaat er een handgemeen met één van de aanwezige gasten. De mesjes worden bovengehaald en onze onschuldige gast krijgt een vlijmscherp exemplaar tussen de tanden (letterlijk), waardoor het bloed terug rijkelijk kan vloeien en de brave man onherkenbaar verminkt wordt. Het ene broertje kan de ander ergens niet volgen over het waarom van dit alles en de kleine woordenwisseling wordt afgesloten met why don't you go back to the club and talk to the donkey ?...

The Krays is een film die overtuigt. Niet door zijn trucages, zijn grootst opgezette stunts of de grote name die voorbijrollen op het einde, maar gewoon door de zin voor realiteit van regisseur Peter Medak, die dit perfect wist over te brengen bij al zijn acteurs en actrices.