Krijg nou wat: de Kerstman heeft een boosaardig neefje. Of heeft hij hem gewoon geleased van de Sint ?  De Amerikanen mogen de weledele Krampus dan wel linken aan hun Santa Claus, de origine van de kwelgeest gaat eigenlijk terug tot Midden-Europees Alpengebied. En daar werd hij oorspronkelijk gezien in het schaduwgezelschap van Sinterklaas om stoute kinderen met wat meer te straffen dan met de roe. Dan hebben wij het in de lage landen met onze (ont)zwarte Piet toch beter getroffen.

Krampus (etymologisch Duits en afgeleid van het woord Krampen/klauwen) ziet eruit als een bokkenpootdemon, en is dat ook. Een horrorfilm over de snoodaard kon dan ook niet uitblijven. Het hek is trouwens van de Krampusdam: dit jaar dook hij ook al op in de dvd-productie “A Christmas Horror Story”, en er zijn op zijn minst nog twee andere Krampusproducties in de maak. Deze “Krampus” werd geregisseerd en meegeschreven door Michael Dougherty. Die vulde zijn cv dusver als scenarist van drie Bryan Singer-films (“X2”, “Superman Returns”, “X-Men Apocalypse”) en draaide in 2007 met de steun van Singer de Halloweenanthologie “Trick ‘r Treat”.

In de aanloop naar Kerstmis krijgen Tom (Adam Scott) en Sarah (Toni Collette) en hun kinderen Beth en Max het traditionele feestbezoek van het gezin van Sarahs zus Linda. Haar echtgenoot is een balorige wapenfreak, hun kinderen etterige pestkoppen. En bij wijze van verrassing hebben ze dit jaar ook de alles afkattende tante Dorothy meegebracht. Vooral Max is fel gekant tegen het bezoek van zijn nichtjes en neef, niet in het minst omdat ze hem uitlachen omdat hij nog steeds in de Kerstman gelooft. Wanneer Max na het zoveelste uitlachmoment zijn brief aan de Kerstman verscheurt, roept hij de toorn van Krampus over zich. Die komt samen met zijn saterhelpjes en een mantel van ijs en sneeuw langs wanneer iemand het geloof in kerst heeft verloren. En niet zomaar om een lezing te geven, maar om iedereen die aanwezig is mee te tronen naar de diepste krochten van de hel.

De combinatie horror en humor zorgde er voor dat “Krampus” vergelijkingen opriep met Joe Dantes “Gremlins”. Een vergelijking die tot op zekere hoogte verdedigbaar is, maar geen steek houdt omdat “Gremlins” met vlag en wimpel de betere film is. En daar zijn verschillende redenen voor. De nogal karikaturale personages die Dougherty opvoert bijvoorbeeld in een scenario dat heel traag uit de startblokken schiet om vervolgens veel te snel weg te deemsteren. Of Dougherty’s keuze om het gros van de actie in het donker of tussen dikke sneeuwvlokken te situeren. Ergens in het laatste halfuur lijkt “Krampus” toch even zijn momentum te vinden als teddyberen, poppen en gemberkoekjes aan het bijten en moorden slaan, maar de makke climax maakt ook daar de impact van ongedaan.
Een kersthorrorkomedie die noch naughty noch nice is dus, en naast een paar geïnspireerde momenten niet veel mistletoelekkers te bieden heeft. Neen, Dougherty is als regisseur bij lange na nog geen Joe Dante. En zelfs niet eens een Dick Maas.