Something’s rotten in the state of China. Deze halfslachtige remake van de jarentachtighit “The Karate Kid” bijvoorbeeld. Het origineel uit 1984 was al geen grote kunst, en was eigenlijk niets meer of minder dan een tienerversie van “Rocky” – John G. Avildsen was niet toevallig de regisseur van beide films. Maar er viel weinig in te brengen tegen die feelgoodtienerfilm die een lans brak voor het droeve lot van de underdog. De beslissing om die film te restylen als kinderverhaal is echter op zijn zachtst gezegd dubieus.

Initiatiefnemers van de remake zijn Will Smith en zijn echtgenote Jada Pinkett die de rechten kochten als stervehikel voor hun zoon Jaden Smith. Die kruipt in de huid van de twaalfjarige Dre Parker die samen met zijn alleenstaande moeder (vaderlief stierf een tijdje terug) naar Peking verhuist. Een verhuis die niet naar de zin is van Dre, die helemaal geen zin had om zijn vertrouwde omgeving in Detroit achter te laten. Dat Dre opvalt in Peking laat zich raden. Niet alleen door zijn huidskleur trouwens, ook zijn luidruchtige attitude gaat niet onopgemerkt voorbij. Wat meteen al een groot verschil is met de originele ‘The Karate Kid’: Dre is helemaal geen underdog, maar een jongen die gewoon de pech heeft om te verhuizen naar nieuwe oorden. Bovendien acclimatiseert hij vrij snel, en vindt hij een maatje in de jonge violiste Mei Ying (Wen Wen Han). De enige pech die hij heeft is dat de plaatselijke bullebakken kungfugetraind zijn: waardoor hij al snel een paar rake klappen tegen zijn bakkes krijgt en zijn ‘moves from the hood’ hem geen meter vooruithelpen. Waarop het bazeke vriendschap sluit met de conciërge Han (Charlie Chan) die hem de kneepjes van het kungfuvak leert en hem klaarstoomt voor een toernooi waar hij kan laten zien wat hij echt waard is.

De setting, leeftijd en huidskleur mogen dan wel verschillen van de Ralph Macchiohit, voor de rest is het scenario krek hetzelfde. Op zich moet dat kunnen (underdogverhalen zijn van alle tijden), maar “The Karate Kid” anno 2010 is eerder een Jaden Smith-bedevaart dan een onderbouwde film. Jaden Smith krijgt in deze film evenveel close ups als Tom Cruise in zijn volledige carrière (op de kop af 2.846.723). En ja, dat werkt al snel op de zenuwen. Niet in het minst omdat daarmee alle nuances overboord worden gegooid. Bovendien regisseert Harald Zwart (“The Pink Panther 2”) zonder gevoel voor ritme en stijl en vertikt hij het om overbodige of repetitieve scènes naar de prullenmand te verwijzen. Of hij mocht niet van Will Smith, dat kan ook. Daarnaast laat het feit dat dit een Chinese coproductie is zich duidelijk zien in de vele shots waar de lokale toeristische trekpleisters overvloedig in beeld komen, met als zelfbevlekkend hoogtepunt de scène waarin Jaden Smith zijn kungfumoves oefent op de Chinese muur. De opgroeiende generatie cinemagangertjes mag het dan misschien allemaal keitof vinden, onze stramme knoken bleken helaas te oud voor deze veel te lang uitgesponnen irritante meuk.

Bovendien zit de teneur van de film fout. Waar je in het origineel nooit de indruk had dat de film geweld wou verheerlijken of goedpraten, heb je dat hier wel. Ok, het kungfumeppen gebeurt in competitieverband, en Dre leert uiteindelijk vooral om te zalven in plaats van te slaan, toch voert de ganse film fout aan. Wat te denken van de finale die zich zowaar profileert als een juniorversie van “Bloodsport”?   Beenderen kraken, kinderlichamen worden weggegooid als strooien poppen tijdens een orkaan, en uiteraard laat dat allemaal geen bloed en nauwelijks blauwe plekken na, maar wel veel gejuich van de supporterende volwassenen (een orgasmische moeder inclusief). En zoiets krijgt dan van een gewaardeerd ouderdomsdeken als Roger Ebert van de Chicago Sun-Times het stempel van geslaagde familieprent terwijl de (overduidelijk voor een volwassen publiek bestemde en niet serieus te nemen) capriolen van Hit-Girl in “Kick-Ass” als des duivels in de ban werden geslagen.

Om een lang verhaal korter dan de film te houden: de kinderversie van “The Karate Kid” is een slag in het water, en de enige reden dat de prent niet volledig in de mestvaalt der vergetelheid wegzakt is de geïnspireerde vertolking van Jackie Chan als leermeester Han. Een waardig equivalent voor de levenswijsheid van Pat Morita uit de originele films. ’t Zal wel geen toeval zijn zeker dat de beste scène (die met de vlieg) net degene is die het meest openlijk verwijst naar het origineel...