Jojo Rabbit
verdeler
acteur/actrice (19)
regisseur (1)
producent (3)
director of photography (1)
uitvoerend producent (1)
scenarist (1)
beeldmonteur (1)
productieontwerper (1)
artdirector (1)
kostuumontwerper (1)
componist (1)
Den Dolf blijft controversieel, al dan niet met een heil ervoor. Dat belette Taika Waititi niet om een komedie in de zalen te droppen die zich laat omschrijven als een nazisatire. Of eigenlijk meer als een coming of age-film waarin Hitler dienst doet als imaginaire vriend annex ersatzvader. Waar is Harvey als je hem nodig hebt? Over konijnen gesproken … de tienjarige Johannes Betzler krijgt zijn bijnaam van Jojo Rabbit omdat hij geen lief klein konijntje de nek wou omdraaien tijdens zijn Hitlerjugendkamp.
Johannes (de debuterende Roman Griffin Davis) laat zich daar samen met andere Arische kinderen indoctrineren door nazi’s die de boodschap in het rond strooien dat Joden slecht zijn, duivelshoorns dragen en slangentongen hebben en enkel maar goed zijn om te figureren op praalwagens tijdens carnavalstoeten. Door de afwezigheid van zijn aan het front vermiste vader converseert Johannes in al zijn eenzaamheid met een ingebeelde Hitler (Waititi Hemzelve) in wie hij geen machtsgeile genocidefreak ziet, maar eerder een zatte nonkel waarmee hij al eens gekke dans kan doen. En dat terwijl hij ontdekt dat zijn alles behalve Hitlergezinde moeder (Scarlett Johansson) stiekem een Joods meisje (Thomasin McKenzie) in huis verbergt.
Jojo Rabbit gebruikt de harde werkelijkheid van de Jodenvervolging als basis voor een familievriendelijke tienpluskomedie die zowel met Monty Python als met Jaco Van Dormael flirt. Maar nooit echt een waterpassituatie vindt. Sommige individuele scènes zijn zonder meer cinematografische parels te noemen, maar als geheel zoekt Waititi iets te zwalpend zijn weg door het zelfgeschreven scenario dat hij uit Christine Leunens in 2008 verschenen roman Caging Skies puurt. De vaak sketch- en schetsmatige humor en slapstick integreert slechts zelden met het dramatische canvas waar Waititi uiteindelijk op afstevent.
Jojo Rabbit is in de eerste plaats vooral een te nemen of te laten-film: een hilarisch meesterwerk voor de een, een zyklon B-subsituut voor de ander. Uitschuiven doet de film sowieso: zo is Rebel Wilson de miscast du jour als een van de kampinstructrices. Waar is Dyanne Thorne als je ze nodig hebt?
Door de soundtrack te bevolken met anachronistische deunen van onder meer The Beatles, David Bowie en Tom Waits wint Jojo Rabbit dan wel weer punten op de eigenzinnigheidsschaal. Eine gemischte Tüte, dit filmpje. Een beetje jammer wel, gezien het feit dat Waititi vier jaar terug met Hunt For The Wilderpeople een nagenoeg perfecte komedie afleverde.