“Jersey Boys” is een film die Martin Scorsese moest hebben geregisseerd. Dat is een consensus die je veelvuldig hoort in wandelgangen waar het palaveren over de zevende kunst dagelijkse kost is. Een stelling die trouwens niet ver naast de waarheid is: voor een film die zich in New York afspeelt, knipoogt naar de jaren vijftig en zestig en een maffiaverhaallijn bevat, is hij nu eenmaal een logische keuze. Scorsese was – voor de goede orde – nooit betrokken bij “Jersey Boys”. Gelukkig, al was het maar omdat we anders het meesterlijke “The Wolf Of Wall Street” niet hadden gekregen. De keuze van Clint Eastwood als regisseur deed bij nogal wat criticasters wenkbrauwen fronsen. Een begrijpelijke reactie, maar zij die Eastwood niet bij de materie vinden passen, gaan wel voorbij aan het feit dat hij met titels als “Hereafter”, “Invictus” en “Changeling” toch bewees overweg te kunnen met degelijke klassieke cinema – al zijn dat titels die door diezelfde criticasters het liefst publiekelijk worden verguisd. Of vergeten dat hij met “The Bridges Of Madison County” en zelfs nog vroeger – met “Breezy” bijvoorbeeld – al had getoond dat er een romantisch hart klopt onder de ruwe bolster. Ergens is het zelfs boeiender om te zien wat een cineast als Eastwood doet met typische Scorsese-materie. Bij Scorsese zou je inmiddels toch al wat hebben kunnen voorspellen hoe het een en ander er zou hebben uitgezien. Bij Eastwood zaten we voortdurend nieuwsgierig uit te kijken naar hoe het resultaat zou uitdraaien. En dat resultaat is – zonder een echte hoogvlieger te zijn - verre van slecht.

“Jersey Boys” verhaalt over de carrière van Frankie Valli & The Four Seasons. Een crooner die met (en later zonder) zijn begeleidingsband instond voor doo-wophits als 'Sherry', 'Big Girls Don’t Cry', 'Walk Like A Man', 'Can’t Take My Eyes Off You' en 'December, 1963 (Oh, What A Night)'. Over zijn carrière werd uitvoerig belicht in de juke box musical “Jersey Boys” die in 2005 in première ging op Broadway. En die later ook een internationale carrière kende. De Broadwayversie won vier Tony Awards (het equivalent van de Academy Awards) en in de Londense West End kreeg “Jersey Boys” in 2008 de Laurence Olivier Award voor beste nieuwe musical. Een verfilming van deze theaterhit kon dus eigenlijk niet uitblijven.

Drijvende kracht achter de musical (en de adaptatie) is Bob Gaudio, één van de originele leden van The Four Seasons. Hij wou graag een musical creëren opgebouwd rond de muziek die hij samen met Frankie Valli maakte, en kwam in contact met scenarist Marshall Brickman, een vroegere medewerker aan “The Muppet Show” en de coscenarist van Woody Allens “Annie Hall” en “Manhattan”. Die suggereerde om het verhaal van de band te vertellen, en niet zozeer een fictief verhaal waarin de hits werden geplaatst. Geen “Mamma Mia!” dus, maar eerder een “Walk The Line”. Toen Brickman en co-auteur Rick Elice zich verdiepten in de carrière van Frankie Valli, ontdekten ze zowaar dat het verhaal alle benodigde rags to riches-ingrediënten had om te scoren. Vooral omdat er eigenlijk maar weinig bekend was over Valli en co, in een tijd dat de roddelpers nog niet zo alomtegenwoordig was. Brickman interviewde Frankie Valli, Bob Gaudio en Tommy De Vito – de officiële oprichter van de groep. Ook de familie van maffiabaas Gyp DeCarlo (hier vertolkt door Christopher Walken) kreeg bij de voorbereiding een vinger in de pap.

Brickman en Elice schreven eveneens het scenario van de filmadaptatie en bleven trouw aan de structuur van de musical, inclusief segmenten waarin de personages de vierde muur breken en tegen het publiek praten. Meer zelfs, Eastwood (die het project overnam na het vertrek van Jon “Iron Man”, “Cowboys & Aliens” Favreau) toonde zich akkoord om acteurs te casten die Frankie Valli & The Four Seasons reeds tijdens één van de theatertournees hadden vertolkt. Niet meteen de meest commerciële keuze, daar geen enkel van die acteurs echt bekend is. Maar wel een mooie, die meteen aantoont dat Eastwood voeling heeft met het materiaal en de acteurs die zich al die jaren met hart en ziel voor het project hebben ingezet. Christopher Walken (in een mooie rol trouwens) is eigenlijk de enige bekende naam op de titelrol.

“Jersey Boys” is niet meteen een prent die je zal terugvinden in toptienlijstjes of die een grote indruk zal maken. Tijdens de twee uur en een kwartier dat hij duurt bleven wij alvast bij de les. Eastwood (vierentachtig inmiddels) regisseert op zijn inmiddels bekende gezapige manier, drukt nergens echt het gaspedaal in, maar filmt geenszins met de handrem op. Eigenlijk gebeurt er niet echt iets wereldschokkends in de prent (we zien hoe onenigheid over geld en clashende ego’s uiteindelijk een wig in de groep drijven), wat gebeurt blijft binnen het tijdsbestek van twee uur echter wel boeien. En dat is evenzeer de verdienste van de enthousiaste cast: vooral John Lloyd Young is uitstekend als Valli, ook Vincent Piazza (Lucky Luciano in “Boardwalk Empire), Michael Lomenda en Erich Bergen bijten aardig van zich af als respectievelijk Tommy De Vito, Nick Massi en Bob Gaudio.