In de reeks ‘hoeveel genres kan je eigenlijk in een en dezelfde film proppen’: The January Man. En het antwoord luidt: veel blijkbaar. Al was niet iedereen te vinden voor de avonturen van Kabouter Prop, daar de film veelvuldig zijn opwachting maakt in nogal wat lijstjes waarin de flops van 1989 staan opgelijst. Smaken, geuren, kleuren … er valt voor alle drie iets te zeggen.

Feit is dat The January Man het zichzelf niet gemakkelijk maakt door van alles wat te willen zijn. Oorspronkelijk zou Norman Jewison deze film regisseren. Als opvolger van Moonstruck zou het nog enigszins steek houden, daar beide films geschreven zijn door John Patrick Shanley. En voor Moonstruck won Shanley zelfs een Oscar. Deze oddity kreeg dan weer een onderdompeling in een venijnig vitrioolbad. Het ene script is blijkbaar het andere niet. Al had Jewison geen problemen met het script. Hij handigde de regie over aan Pat O’Connor omdat hij zelf wat rust wou nemen na drie films die hij in een lange flow had gedraaid – en ook omdat hij blijkbaar zijn zinnen al op In Country had gezet.

Op zich is The January Man een moordmysterie. Een seriemoordenaar heeft al elf vrouwen vermoord, waarvan een op oudejaarsavond. Waarop de burgemeester van New York besluit om een vroegere inspecteur die in dubieuze omstandigheden werd ontslagen terug aan te stellen om de zaak op te lossen. Klinkt helder rechtlijnig, maar de uitwerking is dat niet. Nadat de film begint met de moord op oudejaarsavond introduceren Shanley en O’Connor daarna zowat alle personages in een soort flip-flopbordspel en duurt het drie kwartier voor er überhaupt iets met de moordzaak wordt aangevangen. En na een best geestig midscharnierstukje offbeat police procedural eindigt het dan allemaal met een portie slapstick.

Ja, dit is een vreemde film. Maar wel een met een opvallend vette cast: Kevin Kline, Mary Elizabeth Mastrantonio, Susan Sarandon, Alan Rickman, Rod Steiger en Danny Aiello. Daar kon je in de jaren tachtig en negentig inderdaad een dikke boterham mee beleggen. In dit geval werd het er een met veel lagen en smaken. Je zou het zowaar experimentele cinema kunnen noemen.

Laat het ons maar op stuiterbalcinema houden die soms doel treft en soms ook niet. En die tussen alle peculariteiten door – met dank aan de cast – zelfs herhaaldelijk de gniffeljackpot raakt. Een raar filmpje, hoe dan ook.