Een van de conclusies die we kunnen trekken met nog een 2011-maand te gaan: dat het een goed jaar is/was voor de fans van klopgeesten en andere paranormale verschijningen (en dan hebben we het niet over de regeringsvorming). Hebben daar eigenhandig voor gezorgd: “Paranormal Activity 3” en deze nog betere “Insidious”, die zijn kiekeboemomenten met een welhaast bijbelse eerbied behandelt en zijn evangelie nu in de thuisbioscoop mag verkondigen.

Er is trouwens een link tussen de twee, daar Oren Peli, de scenarist/regisseur van de eerste “Paranormal Activity”-prent hier als coproducent optreedt. Al is “Insidious” vooral het geesteskind van James Wan, regisseur van de eerste “Saw” (in de tussentijd leverde hij “Dead Silence” en de “Death Wish”-kopie “Death Sentence” af) en zijn scenarioschrijvende en acterende kompaan Leigh Whannell.

Na een knap vormgegeven begingeneriek op de tonen van een onheilspellende violenverkrachtende soundtrack maken we kennis met Renai en Josh Lambert (Rose Byrne en Patrick Wilson). Ouders van drie kinderen, waarvan zoon Dalton de oudste is. En met zijn allen pas verhuisd naar een – zo blijkt al snel – niet zo gezellig nieuw huis. Volgens Josh is er niet veel aan de hand, maar Renai heeft snel in de smiezen dat er rare dingen gebeuren. Boeken vallen van de plank, deuren kraken dicht en open en Dalton valt op zolder van een oude trap na oog in oog te staan met een geestesverschijning. Om vervolgens zonder enige aanwijzing in een coma te verzeilen. De dokters kunnen het niet verklaren, maar feit is dat Dalton drie maand later nog steeds in coma ligt. En dat Renai steeds meer spookverschijningen en onverklaarbare verschijnselen in het huis ziet.

Het gaat zelfs zo ver dat de angstpsychose van Renai een wig drijft tussen haar en Josh. Wanneer Josh na een wilde klopgeestennacht niet kan blijven loochenen dat er iets aan de hand is, stemt hij erin toe om opnieuw te verhuizen. Een zielenheil schenkende oplossing blijkt dit echter niet te zijn, daar de ongenode gasten de verhuis hebben meegemaakt. Joshs moeder Lorraine (Barbara Hershey, die haar eigen entiteit heeft thuisgelaten) beweert te weten wat er aan de hand is. Het geheim ontsluieren is echter niet zonder gevaar voor de nog steeds comateuze Dalton.

Onthullen hoe de huiversteel volledig in de vork zit, doen we niet. Gaandeweg maken Wan en Whannell dat wel duidelijk, maar zonder spoiler vooraf heb je toch nog een dik halfuur eigen speurwerk voor de boeg. Vast staat dat kippenvel gegarandeerd is: of Wan nu kiest voor een subtiele angststoot (goed getimede schaduwen op kop) of voluit gaat (slaande deuren, krakende vloeren, zingende en dansende spookkinderen) … de muizen in het meel en onder de plinten zullen het geweten hebben. Wan toont zich een meester in huiverbeheersing van de klassieke soort: suggestieve cameravoering en als demon verklede figuranten zeggen meer dan duizend digitale beelden. Waardoor het dubbel jammer is dat Wan tijdens de climax toch even zondigt met een overduidelijk CGI-shot.

Het tweede deel is trouwens iets minder bevredigend dan de opbouw, maar dat is eerder een vaststelling dan kritiek: wie tuk is op een strakke, slimme en sfeervolle huiverprent zit hier resoluut aan het juiste bibberadres. Extra’s zijn er niet te bespeuren op dit schijfje. Wie dat jammer vindt, kan natuurlijk altijd zijn eigen klopgeest naar de distributeur sturen. Al stoort de vanillarelease ditmaal eigenlijk niet zozeer: de geheimen van een spookhuis ontleden of een goede goocheltruc ontkrachten met een handleiding is immers ook een groot deel van de charme wegnemen. En gruwelcharme heeft “Insidious” te over. Laat zakken die rolluiken, ruk de erwtensoep aan en geniet met volle teugen van deze portie rilpret.