Oktober 1992. Mark Whitacre werkt als biochemicus bij een groot bedrijf dat onder andere actief is in de productie van lysine. De belangrijkheid van zijn positie binnen de firma wordt geïllustreerd door het aantal auto's dat in zijn garage staat. Acht stuks en onder de vloot van de wetenschapper onder andere een Porsche en een Ferrari. Of het nu 'Porsche' is of 'Porsjie' uitgesproken wordt, Mark weet het eigenlijk zelf nog steeds niet en eigenlijk heeft hij wel andere zorgen aan zijn hoofd. De productie-cijfers overtuigen de bedrijfsleiders niet langer en er moet een oplossing komen voor het virus dat hiervoor verantwoordelijk schijnt te zijn. Iets met moleculen, virusvrij, te ingewikkeld om te begrijpen allemaal voor de man in de straat.

Mark reist de ganse wereld rond, heeft hierdoor al flink wat 'frequent flyer miles' verzameld en komt dus dagelijks op één of andere manier in contact met zakenlui uit elk uithoekje van de wereld. Maar het gesprek dat hij heeft met ene mijnheer Nakawara zou wel eens voor een ommezwaai kunnen zorgen. De Aziaat vertelt hem dat hij de oplossing heeft voor het probleem van Mark's bedrijf maar aan zijn hulp en het bekendmaken van het wondermiddel hangt een prijskaartje van miljoenen Dollars. Er wordt vanuit de bedrijfsleiding naar Mark geluisterd, maar zoals het een goed zakenman past moet hij eerst zien uit te vissen wat de bodemprijs van de Aziatische redder is .

Maar dan komt het allemaal in een stroomversnelling wanneer Brian Shepard van de F.B.I. in het bedrijf neerstrijkt. Meteen het begin van de ellende want de twee partijen (Mark aan de ene kant en de 'Feds' aan de andere kant) bijten zich in elkaar vast dat het niet meer schoon is. Mark zorgt na de storm over een mogelijke afpersing voor wat hernieuwde aandacht als hij het 'Bureau' warm maakt voor een grote zaak van prijsafspraken, terwijl de gretige agenten Mark een microfoontje en bandrecordertje in de handen duwen, kwestie van zoveel als mogelijk bewijsmateriaal te verzamelen...

The Informant! deed ons vanzelf denken aan Catch Me If You Can. De film is qua genre echter niet makkelijk te plaatsen. Volgens Warner Bros hoort de film thuis in de genre-vakjes 'Crime' en 'Comedy'. Het lijkt er lang op dat de film op komisch vlak naar een hoogtepunt gaat wanneer de leugens en misleidingen elkaar blijven opvolgen maar de verwachte apotheose blijft jammer genoeg uit.

Verwacht dus geen billenkletser, iets wat de gemiddelde filmliefhebber al weet want Steven Soderbergh is de man achter de camera bij The Informant!. Want diezelfde filmenthousiasteling weet ook maar al te goed dat het bespelen van de komische snaren niet echt Soderbergh's ding is. Het interessantste dat finaal nog overblijft is dat het allemaal op ware feiten is gebaseerd. En een al bij al goed acterende Matt Damon, die volgens sommigen één van zijn beste rollen ooit neerzet.

De extra's op de Blue-ray zijn vrij beperkt. Meer dan een niet-ondertiteld audiocommentaar van regisseur Soderbergh en scenarist Scott Z. Burns en een aantal Nederlands ondertitelde deleted scenes valt er niet te rapen. Jammer, want enkele interessante interviews of andere extra's konden een handje toegestoken hebben om de film een betere waardering te kunnen geven of te begrijpen waar Soderbergh heen wou met deze film of wat hij ons duidelijk wou maken.