Al Gore is een oude(re) man geworden.  Niet langer de kwieke, energieke politicus die in 2006 zijn uiterste best deed om de wereld wakker te schudden in wat we gemakshalve zullen omschrijven als een ‘wake up call’.  Wat is het Amerikaans toch een leuke taal.

Alhoewel de strijd die hij na zovele jaren nog met een voor zijn leeftijd onwaarschijnlijk enthousiasme blijft voeren een nobel gegeven blijft.  De man heeft charisma zoals je dat van een Vice-President kan verwachten, de overtuigingskracht om regerings- en staatsleiders op andere en soms betere ideeën te brengen, een doorzettingsvermogen dat groter en krachtiger is dan je van iemand van zijn leeftijd zou mogen verwachten.  Niet voor niets noemde producente Diane Weyermann hem ooit “the Energizer® Bunny”.

Wij herinneren ons uit “An Inconvenient Truth” vooral het verschijnen van die hoogtewerker op de bühne, beelden zeggen soms zo veel meer dan woorden.  In zijn opvolger heeft Gore wat minder aandacht voor statistieken en cijfers en illustreert hij vooral wat het vervolg was van de eerste film.  Niet alleen op vlak van natuurrampen – nog sterkere orkanen, nog verwoestender natuurgeweld, nog meer slachtoffers – maar ook hoe hij er de afgelopen jaren is in geslaagd om medewerkers te rekruteren die als het ware zijn woord uitdragen zodat de boodschap van ‘laat ons met zijn allen ons uiterste best doen om moeder Aarde te redden’ aan een verhoogde snelheid werd overgedragen aan een zo groot als mogelijk publiek.  Cijfermatig kwam dit neer op maar liefst 10.000 ‘Climate Leaders’ in meer dan 135 landen (!).

En toch voelt het bij ons aan alsof het allemaal met minder slagkracht dan in de eerste film gebeurt.  De makers kunnen wanneer ze aangekomen zijn aan de mijlpaal van de Klimaatconferentie in Parijs moeilijk anders dan even halt houden bij de terroristische aanslagen in de wereldstad.

En wat voor ons een vraagteken was – zal de mega-onweerswolk van een Donald Trump een rol van betekenis spelen – krijgt hierna al snel het gevreesde antwoord.  De focus ligt niet op de onzin die de man in kwestie al uitkraamde als het aankomt op de opwarming van de aarde en ook al niet op zijn idiote, kortzichtige beslissingen die een bocht van 180° betekenden voor velen, maar wordt gedegradeerd tot een soort van vermeldenswaardige voetnoot.  Hij verdient uiteraard niets meer dan dat maar feit is wel dat de man met het gele haar door zijn aanpak, attitude en grote bek de grootste bedreiging is voor het voortbestaan van moeder Aarde sinds mensenheugenis.

En dus kan Gore er niet om heen.  Gekke Trump en vooral zijn visie op energie en de manier waarop hij smalend uithaalt naar iedereen die het goed voor heeft met onze planeet en met kennis van zaken spreekt als het over de opwarming van de aarde gaat, maken wat ons betreft deze sequel, hoe inconvenient hij dan ook voor sommigen mag zijn, bijna overbodig.

De man kreeg in no time zoals gevreesd bij zijn verkiezing automatisch de status van ‘Machtigste man ter wereld’ maar ook die van het allerdomste staatshoofd die op deze aardkloot aanwezig is.  Hij houdt ervan te provoceren, vindt dat hij alles maar dan ook alles ongestraft kan doen en zeggen, schept er een duivels genoegen in om alles maar dan ook werkelijk alles wat zijn voorganger Obama heeft gerealiseerd of veranderd ongedaan te maken en dus zoveel als mogelijk - en als het even kan ook zo snel mogelijk - de klok terug te draaien.  Gerelateerd met iets als milieu en ‘global warming’ betekent dit dat hij wil inzetten op kolen.  Niets propere energie, kolen.  Eh… wat zegt U daar, kolen ?  Jawel, kolen.  Bij ons mogen de koolmijnen van Waterschei, Winterslag en Zwartberg – wanneer was het ?  eind de jaren ’80 ? – al lang gesloten zijn, Trump wil ook op dat vlak de klok terugdraaien.  Global warming ?  Hoezo Global Warming ?  Met de inmiddels zo kenmerkende smerige grijns op zijn gezicht liet hij een tijd geleden met alweer een gewaagde provo-quote weten aan de ganse wereld dat er van opwarming van de Aarde gewoon geen sprake kan zijn.  Met een al even idiote en wansmakelijke tweet later ter bevestiging.  Obamacare ?  Weg ermee !  De getekende tekst van het Klimaatakkoord van Parijs ?  Naar de prullenmand er mee ! 

Het moet voor iemand met de vastberadenheid en ongebreidelde inzet als een Al Gore een mokerslag geweest zijn waar zelfs een Vice-President knock-out van in de touwen gaat hangen.  Vergeet niet dat alles wat hij deed (voor het milieu) na het eervol verliezen van de Presidentsverkiezingen een logisch vervolg was op gebeurtenissen uit ee periode daarvoor.  Als student was hij al bezig met milieu en rechtstreeks verantwoordelijk voor het houden van een debat rond de materie in het Amerikaans Congres in 1981.  Tien jaar later schreef hij ‘Earth in Balance’ waardoor hij in één klap de eerste Amerikaanse Senator na John F. Kennedy werd die met zijn boek in het lijstje van bestellers van de New York Times stond.

En dus is het onbegrijpelijk dat iemand die we naar analogie met de manier waarop hij zijn Aziatische tegenhanger aanspreekt de Pussy-man zullen noemen, het werk van jaren met één pennetrek op de helling kan zetten of zelfs bijna ongedaan maken.  Gewoon omdat hij in dit soort van acties een diabolisch genoegen schept.  Websites rond ‘global warming’ van, door en met medewerking van wetenschappers werden bijna onmiddellijk nadat Trump aan de macht kwam offline gehaald en/of kregen een verbod om nog langer hun objectieve en door geleerden ondersteunde resultaten te publiceren.  Of de financiële steun van de overheid werd in één klap herleid tot maar een fractie van wat men vroeger kreeg.  Of de geldkraan werd in sommige gevallen zelfs helemaal dicht gedraaid…

Het lijkt er even op dat deze recensie ontspoort en meer lijkt op een gevatte column of een scherpzinnig opiniestukje rond Donald Trump dan op een filmrecensie maar dat is het niet.  Bij een film als deze kan het moeilijk anders of we moeten even een stapje opzij zetten om die idioot van een Trump even te plaatsen in de totale problematiek die Al Gore zo onwaarschijnlijk nauw aan het hart ligt.

Dat Gore het echt wel bij het rechte eind heeft bewijzen de orkanen, tropische stormen en nog meer verwoestend natuurgeweld dat de laatste weken over de Verenigde Staten zijn geraasd.  Na het afwerken van de film met andere woorden.  Deze inconvenient sequel lijkt daardoor al wat gedateerd en het is weinig waarschijnlijk dat er in de toekomst nog een derde keer op gehamerd wordt.  En mocht Al Gore dan nog de moed en de kracht vinden om er nog eentje te maken, dan is de kans al bijna even groot dat crazy Trump zijn Noord-Koreaanse al even gekke tegenhanger inmiddels een nucleair lesje heeft geleerd.