Voor velen zou Inception wel eens de film van het jaar kunnen zijn. Voor een handvol anderen dan misschien weer de meest overschatte prent van het jaar. Zo gaat dat nu eenmaal met smaken en voorkeuren. Dat de stoet hevige supporters groter is dan het rijtje afvalligen laat zich raden: Inception was wereldwijd een van de meest lucratieve bioscoopfilms en lokte mensen naar de bios die er anders nauwelijks een voet binnenzetten (tenzij James Cameron een film regisseert). De lovende recensies namen encyclopedische volumes aan, en Christopher Nolan werd gelauwerd als 'the next big thing' (voor zover hij dat al niet was na The Dark Knight). Vooral het feit dat Inception het aan de kassa’s stukken beter deed dan tal van sequels is voor velen dé redenen om Nolan en Inception bovenaan elk (Hollywood)jaaroverzicht te plaatsen.

Of al dat wierookgezwaai terecht is? Wat ons betreft wel. Inception is immers een intrigerende prent met ballen en intellect. Met als synopsis Leonardo DiCaprio die net als in Shutter Island tussen droom en daad zweeft, ditmaal als Dominic Cobb, een inbreker die gedachten steelt van dromende mensen. Een vak apart, maar Cobb verstaat de kunst om in de dromen van mensen binnen te dringen en daaruit informatie te stelen. Vaak zijn de opdrachtgevers van Cobb en zijn team grote bedrijven die ettelijke miljoenen veil hebben om op die manier informatie van hun concurrenten binnen te rijven.

Droommanipulatie is geen nieuw gegeven in films: getuige bijvoorbeeld de lekkere B-film Dreamscape uit 1984 of A Nightmare on Elm Street, ook al uit 1984. Nolan gaat echter veel verder en creëert een eigen unieke droomwereld, met droomregels en ingenieuze manieren waarop dromen tot stand komen. Zo heeft het team van Cobb een architect die droomwerelden ontwerpt, zodat de dromen van het doelwit als het ware geleid en beïnvloed worden. Iedereen die met Cobb een droom entert heeft een specifieke opdracht: er is een chauffeur, iemand die ervoor moet zorgen dat iedereen op het goede moment wakker wordt, iemand die moet vermijden dat het doelwit in de gaten krijgt dat hij gemanipuleerd wordt … Helemaal interessant wordt het wanneer Cobb de opdracht krijgt om bij een volgend doelwit een gedachte in te planten. Een opdracht die geenszins te onderschatten valt, zeker niet omdat Cobb die missie aangrijpt als de kans om zijn persoonlijke demonen buiten spel te zetten.

Het lijkt allemaal ingewikkeld (en dat is het tot op zekere hoogte ook), maar Nolan doet zijn uiterste best om alles zo netjes mogelijk uit te leggen en te verklaren. Inception is daardoor minder complex dan het lijkt, al is de kans niet onbestaand dat je hier en daar toch nog verloren loopt tussen de verschillende droomlagen. Want Nolan beperkt zich geenszins tot een simpele droom en goochelt met dromen in dromen in dromen in dromen in … Die gelaagdheid is net een van de charmes van deze film die verdomd goed weet hoe het publiek binnen te zuigen. Met een glasheldere regie, robuuste actie, een uitstekende cast (DiCaprio wordt ondersteund door een team fantastische acteurs waardoor Inception ook op acteergebied een waar genot is), fascinerende visuele effecten (die steevast in dienst staan van het scenario) en scherpe hoeken waarvan je nooit weet welke wending er zich achter schuilhoudt. En dat allemaal op een sterk emotioneel bedje dat er met verve in slaagt om de status van gimmick te ontlopen.

Zelfs als je denkt dat het scenario hier en daar toch iets te mechanisch aanvoelt, dan nog hoef je niet te wanhopen. Nolan is immers ook een uitstekend visueel filmer: als hij de keuze heeft kiest hij steevast voor cameratrucs of miniaturen in plaats van voor CGI-effecten, en hij reist graag de wereld rond om zoveel mogelijk verbluffende vista’s in zijn films te stoppen. Ook Inception is andermaal een globetrotterfilm met stops in onder andere Tokio, Engeland, Frankrijk en Canada. Volledig vlekkeloos is Inception niet, maar dat heb je nu eenmaal met films die ruimte laten voor eigen interpretatie. Wat niet wegneemt dat dit heel sterke cinema is die met recht en reden vijf sterren verdient. Of – om met een voorspelbare uitsmijter te eindigen – een droom van een film. Intussen heeft Nolan zich geëngageerd voor The Dark Knight Rises, naar eigen zeggen zijn laatste Batman-film. Hoeft het nog gezegd dat de verwachtingen voor die prent hooggespannen zijn? We dachten het niet.

Elf minuten achtergrondinformatie (gespreid over vier heel korte featurettes) is natuurlijk maar een karige oogst extra’s voor een film van dit kaliber. Gelukkig valt de kwaliteit van de extra’s wel mee: zo vertelt Nolan waar hij het idee voor de film haalde, bespreekt production designer Guy Hendrix Dyas de creatie van de set van het Japans paleis van Ken Watanabe, en komen we ook te weten hoe de cruciale trap uit de film werd geconstrueerd in de computer. Hetzelfde geldt trouwens voor de vrachttrein, die ook helemaal digitaal werd nagemaakt, zij het op een manier die de realiteit zo dicht mogelijk benadert. De kans dat je na het zien van deze vier items roept ‘meer van dat’ is groot. Maar dan moet je wel je pijlen richten naar de Blu-ray-versie van deze film die tegelijkertijd is uitgekomen en waar heel veel meer hebbedingetjes op staan. In totaal zijn er daar veertien featurettes (goed voor een speelduur van circa drie kwartier). 'Dreams: Cinema of the Subconscious is een documentaire over dromen en droominterpretaties (al heeft die extra niet echt veel met de film te maken natuurlijk). Er is ook een aparte muziektrack waarin tien stukken van Hans Zimmer in DTS-HD 5.1. te beluisteren zijn. Ook interessant: de ‘motion comic’ 'The Cobol Job', een soort prequel op Inception waar je meer te weten komt over de voornaamste personages. Daarnaast zijn er onder andere ook nog een reeks trailers, en galerijen met conceptuele designs van de film. Kortom, de Blu-ray heeft meer in petto dan de dvd-versie, maar wie genoeg heeft aan de film an sich is vast en zeker al in de zevende hemel met de kalere dvd. Al blijft het toch wat jammer dat de dvd-versie niet alle featurettes bevat.