De Italianen zullen altijd wel de meester van het neo-realisme blijven. Zowat elke bekende Italiaanse regisseur (op jaren of inmiddels overleden) begon er destijds zijn carrière mee, en ook volgende generaties Italianen blijken een boon te hebben voor cinema die dicht bij de man in de straat staat, het verhaal verteld zonder sterren in de hoofdrol, en vaak zelfs met niet-professionele acteurs in de sleutelrollen.

Il ladro di bambini van Gianni Amelio is alvast een ontroerend eerbetoon aan de diepmenselijke drama's uit de jaren veertig en vijftig (en de titel is zelfs een mooie hommage aan de klassieker Ladri di Bicicletti van Vittorio De Sica). De elfjarige Rosetta wordt door haar moeder verplicht zich te prostitueren in een achterkamertje. Haar jonger broertje Luciano wordt steeds om boodschappen gestuurd wanneer de daad zich voltrekt. Toch weet Luciano wat er aan de hand is, maar ziet hij geen middel om samen met zijn zusje te ontsnappen aan hun trieste lot. Al helpt de arm der wet een beetje wanneer die op een dag binnenvallen en zowel Rosetta, haar moeder als de klant arresteren. De volwassenen verdwijnen achter de tralies, de rechter beslist dat Rosetta en Antonio naar een opvangtehuis moeten. Aan de jonge agent Antonio de taak om de kinderen naar dat tehuis te vergezellen. Een missie die niet van een leien dakje loopt: het katholieke huis weigert de kinderen omdat ze geen wees zijn (lees: omdat ze geen kinderen willen met een schandelijke voorgeschiedenis), en raadt Antonio aan om hen naar een instelling op Sicilië te brengen, waar de kinderen oorspronkelijk van afkomstig zijn. Antonio kan niet veel anders doen dan de taak aanvaarden, maar algauw laat hij zijn missie voor wat ze is : hij neemt de kinderen mee op een verrassende odyssee langs zijn verleden, langs de mooie Italiaanse kust en de kinderen ervaren een gevoel dat ze bij hun moeder nooit hadden.

De synopsis klinkt misschien wat melig, maar naar goeie cinema vérité-gewoonte suggereert regisseur Amelio meer dan hij laat zien. Het verhaal stuwt zich vooral voort door gebaren en verstandhoudingen, en niet zozeer door ellenlange dialogen. Vooral de jonge Valentina Scalici is fenomenaal als het misbruikte meisje dat nooit een echte jeugd heeft gekend. Een klein pareltje van inmiddels ook alweer veertien jaar oud voor de liefhebbers van de betere film zoals dat heet. En je krijgt er op de koop toe nog een zuiders vakantiegevoel door ook.