Weinig sensualité in de echokamers van dit stukje leesvoer, daar de van jetje gevende Nicholas Galitzine in The Idea of You vooral over banalité schijnt te kwelen. Wat zijn goed recht is natuurlijk, zeker in een film die over de eindmeet hinkstapspringt als banaal romantisch drama dat dozijnmatig ergens op de rand van de lopende band ligt.

The Idea of You is de verfilming van de gelijknamige uit 2017 stammende roman van de ook als actrice actief zijnde Robinne Lee. Een roman over een veertigjarige vrouw die als een blok valt voor de zanger van een jongensband en er ook een passionele relatie mee begint. Lee liet zich op een ofwel onberekend niet over nagedacht moment of juist op een berekend marketingzetmatig goed getimed moment – wat oh wat zou het zijn – ontvallen dat ze zich voor de goed geoliede zanger had laten inspireren door Harry Styles en One Direction. Meer was er uiteraard niet nodig om het boek extra aandacht te geven. En de film zal er aandachtsmatig ook wel niet onder te lijden hebben.

Maar je hoeft dus niet per se aan Styles te denken als populaire popzanger in dit monkelend dramaatje. De Koen Wauters uit de jaren negentig kan ook. Of misschien zelfs de Jules Kabas uit de jaren zeventig. De Harry/Koen/Jules van dienst heet hier Hayes Campbell en is een van de gezichten van het groepje August Moon. Gigantisch populair bij vooral jonge en iets minder jonge vrouwen. Door een (on)gelukkige samenloop van omstandigheden vindt hij de veertigjarige Solène (Anne Hathaway) in zijn trailer en van het een komt het ander: love in the air en in de lucht. Vraag is natuurlijk of hun relatie in het oog van de paparazzistorm socialemediatrolbestendig lijkt en of Solène de ongewenste druk op haar privé- en gezinsleven aankan?

Antwoordgever van dienst is regisseur Michael Showalter, en die is blijkbaar nog steeds op zoek naar een film waarmee hij de souplesse van zijn The Big Sick kan herhalen of evenaren. The Idea of You is niet die film. Wat niet wil zeggen dat hij geen zaken goed doet: de centrale romance tussen de ook als coproducente op de generiek staande Hathaway en Galitzine is dan wel grotendeels meh, Hathaway zelf acteert betrokkenswaardig en de film zegt tussendoor rake dingen over vrouwelijk zelfbeslissingsrecht en over emotionele en vileine backlash in deze scroll- en swipetijden. Een mens zou van minder heimwee krijgen naar de gelebriefkaartgrief.

Maar verrassen, charmeren, bezweren of tot op het bot doordringen: neen, dat doet dit kabbelend stukje kijkvoer weinig tot niet. Al zullen jonge en iets minder jonge vrouwen dat waarschijnlijk met vlag, wimpel, verf en kwast willen tegenspreken. Mag hoor. Mits invullen van formulier C-3PO-R2-D2.