De ene facelift is duidelijk de andere niet. Helen Hunt ziet er in I See You uit als het personage van Gary Oldman in Hannibal, zij het dan met lange blonde haren. Een mens maakt wat mee nu de cinemazalen terug toegankelijk zijn voor verdwaalde zielen en filmminnende medemensen.

Hunt maakt in de film zelf ook wat mee trouwens, net zoals ieder ander personage dat op het hokjesspeelveld staat. I See You is een film waarin de intrinsieke karakterontwikkeling volledig is opgeofferd aan de machinaties van het script. Regisseur Adam Randall en scenarist Devon Graye weten precies hoe ze aan publieksmanipulatie moeten doen en wanneer ze welke informatie moeten prijsgeven. En dat doen ze binnen de contouren van een horrorfilm die er eigenlijk geen is.

Er gebeuren vreemde dingen in het huis van de Harpers. Spullen verdwijnen spoorloos of veranderen van plaats, de tv en platenspeler beginnen vanzelf te spelen … er zijn er die al voor minder de Ghostbusters of Ed en Lorraine Warren hebben gebeld. Niet dat zonder die mysterieuze verschijnselen alles koek en ei is bij de Harpers. Het overspel van Oldman … excuus, Hunt zorgt voor een vertrouwensbreuk met zoon Connor en ook echtgenoot Greg loopt niet bijster vrolijk rond. Heeft ook met zijn werk te maken: hij onderzoekt immers de verdwijning van een tienjarige jongen die verdween toen hij in het bos aan het fietsen was. Helemaal bizar wordt het wanneer een groen knipmes wordt aangetroffen in het bos. Dat knipmes was immers het bewijsmateriaal dat twintig jaar eerder een nog steeds opgesloten pedofiel achter slot en grendel kreeg na de moord op een paar kinderen.

Randall kiest van bij de aftrap voor een full horrormodus. De manier waarop de jongen die wordt ontvoerd door de lucht zweeft als betrof het een onzichtbare kracht die hem te pakken heeft … wordt allemaal netjes uitgelegd later. Elke krocht en bocht krijgt trouwens een logische verklaring, met Randall en Graye als illusionisten van dienst die als toemaatje hun magische kunsten van a tot z uit de doeken doen. ’t Is ook een kunst, en eentje die in I See You tot op de juiste hoogte werkt.

Het is geen film die achteraf blijft hangen buiten de pagina’s van het geslaagde tussendoortjes zonder verdere relevantie schriftje, maar die wel weet te intrigeren zolang het duurt. Is het niet zozeer door het scenario an sich, dan toch zeker wel door de slimme manier waarop de filmmakers de kenmerken van de spookhuisthriller aanwenden for something completely different. Also sprach deze spoilervrije recensie.