Prominente wetenschappers met een literair brein draaien zich hoogstwaarschijnlijk niet om in hun graf. Indien dat wel zo is, dan zijn de knoken van Isaac Asimov nu ongetwijfeld de rumba aan het dansen. Zijn minimale sf-verhalen die hij schreef over 'leven en werk van een robot', werden in Hollywood immers omgekneed tot een risicoloze, in visuele effecten gemarineerde zomerblockuster. I, Robot is dan ook 'suggested by Asimov' en niet 'based on the works by Asimov'. Het verschil is hemelsgroot: bij Asimov is er in geen velden of wegen een wisecrackende Politie-inspecteur te bespeuren en de wetenschapster Susan Calvin is in de filmadaptatie ook ettelijke jaren jonger. 't Moet schijnbaar hip en trendy blijven om het popcorn-publiek in de zitjes te krijgen... I, Robot begint wel sterk met een paar sfeervolle openingsshots (die deel zijn van een flashback, en die later meermaals worden herhaald). De eerste beelden van Chicago anno 2035 mogen er ook zijn. Mediagigant US Robotics staat op het punt om elk huisgezin een Robot NS-5 te overhandigen, een robot met menselijke gelaatstrekken. Robots zijn al ettelijke jaren ingeburgerd, zowel in het straatbeeld als bij de mensen thuis. Economisch niet echt een goede zaak, want vele robots voeren een job uit die nu nog door mensenhanden wordt uitgevoerd. Een pijnpunt dat trouwens even wordt aangehaald in het scenario. Maar dat zal US Robotics allemaal worst wezen (ze sprongen ook niet op de bres voor het openhouden van bibliotheken na de opmars van het internet, zo blijkt).

De robots beantwoorden ook allemaal aan de drie wetten van robotica zoals die door dokter Alfred Lanning (James Cromwell) werden ontworpen (en die dus eigenlijk geschreven zijn door Asimov): een robot mag geen mensen kwaad berokkenen - een robot mag geen bevelen weigeren tenzij die strijdig zijn met de eerste wet - een robot mag zichzelf beschermen tenzij hij daarmee de eerste of tweede wet mee overtreedt. Kortom, je hinkt achterop als je je in 2035 geen state of the art robot in huis hebt. Inspecteur Spooner (Will Smith) is zo'n hinker: hij zweert bij vintage sportschoenen en vintage muziek en laat alle technologische snufjes liever aan zich voorbijgaan. Met uitzondering van zijn futuristische automobiel blijkbaar, waarbij 'manueel rijden' een optie is geworden. Spooner moet ook niets weten van robotten (de flashbackscéne heeft daar alles mee te maken) en hij ziet ze liever gaan dan komen. Ironisch genoeg heeft Spooner wel sympathie voor robottengrondlegger Lanning (zie alweer de flashbackscéne) en wanneer die zelfmoord pleegt, ontvangt Spooner een holografische oproep 'om de zaak te onderzoeken'. Spooner ontdekt al snel dat het helemaal geen zelfmoord was, en hij verdenkt Sonny, Lannings persoonlijke huisrobot, van de moord. Onmogelijk, klinkt het, want een robot kan niet zondigen tegen de drie regels. Spooner trekt op onderzoek uit met US Robotics-medewerkster Susan Calvin (Bridget Moynahan), die hem aanvankelijk niet gelooft, maar die gaandeweg tot de conclusie moet komen dat er iets vreemds aan de hand is met de NS-5 robotica.

I, Robot zou een sterke futuristische thriller genre Minority Report kunnen zijn, maar de film vergallopeert zich lang voordat de eindstreep is bereikt. Op het effectenwerk valt weinig aan te merken, behalve dan dat de film ei zo na verzuipt in een stortvloed van visuele effecten. De kalmere scènes (de beginbeelden waarin we zien hoe de robots in het straatbeeld zijn geïntegreerd) en de zeer art nouveau-look van het US Robotics-gebouw spreken meer tot de verbeelding dan de overkill-scènes waarin ettelijke honderden CGI-robots op oorlogspad gaan.

Voor robot Sonny stond een echte acteur (Alan Tudyk) centraal, die vervolgens digitaal werd bijgekleurd. Hetzelfde procédé werd ook gebruikt om Tolkiens Gollum tot leven te wekken, en het is andermaal de Nieuwzeelandse effectenwinkel WETA die deze effecten voor hun rekening neemt. Ook Will Smith past niet echt in het concept. Een overdaad aan zelf-gepromote cool en teveel one-liners maken zich meester van het scenario, en wanneer uiteindelijk de vork aan de steel in het licht komt, is de interesse in het hoe en waarom al lang zoek.

I, Robot is een gemiste kans om intelligentie aan popcorn te koppelen. Niet de eerste keer dat Hollywood de boot mist, en ongetwijfeld ook niet de laatste keer. Dan maar liever A.I., ook geen perfecte film, maar de interactie tussen mens en robot was tenminste wel intelligent gebracht.