Als de waardemeter voor een acteur de capabiliteit is om zowel te scoren in de rol van een ‘goeierik’ als van een ‘slechterik’ dan valt er weinig tot niets op te merken aan de plooibaarheid van Rosamund Pike.

In alle genres thuis is zij, en nadat ze eerder al botslecht mocht zijn in Gone Girl steekt ze nog een vilein tandje bij in I Care A Lot. Al excelleert ze bij nader inzien de laatste jaren eigenlijk nogal wat in ‘stoute vrouwen’ daar ze ook al een vliegtuigkaapster en nazi-echtgenote op haar cv heeft staan. Wat er ook van zij: Pike is heerlijk kwaadaardig in I Care A Lot, een misdaadkomedie met een cynische rand die misschien net een paar narratieve bokkensprongen teveel maakt maar die los daarvan van de eerste tot de laatste minuut enorm entertainend is.

Pike is dus in optima forma als Marla Grayson, een gewetenloze ‘voogd’ die solvabele bejaarden laat opsluiten in een bejaardenfaciliteit. Ze zorgt ervoor dat ze als diagnose ‘niet meer in staat om voor zichzelf te zorgen’ krijgen, houdt de eventuele familieleden op afstand en eens de heer/dame in de woonzorgcentrumcel zit gaat ze aan de slag met het verkopen van de eigendommen van die oude bessen en peren en de opbrengst daarvan verdwijnt volledig in haar eigen zak. De t***.

Alles gaat goed, tot wanneer het fout gaat. Een van haar slachtoffers - alleenstaand, en gegarandeerd geen familieleden - blijkt immers helemaal niet zo eenzaam of van de wereld afgesloten te zijn. En wanneer deze nog kwieke dame - geinig vertolkt door Dianne Wiest - in het bejaardentehuis verdwijnt opent Pike ongewild een van de vele dozen van Pandora. Die waaruit een paar Russische onderwereldfiguren tevoorschijn springen, om precies te zijn. Wat volgt is een manische en heel geanimeerde misdaadprent met genoeg kronkels en krinkels om twee uur lang breed grinnikend geamuseerd te zijn. En het valt te hopen dat de cynische insteek van I Care A Lot hopelijk een uitvergroting is van de manier waarop ouderen in Amerika - en daarbuiten - worden behandeld in plaats van een lichte verdraaiing van de feiten. Mooie punten dus op het rapport van de Britse regisseur annex scenarist J Blakeson die elf jaar eerder met The Disappearance Of Alice Creed al aantoonde knapperige genrecinema te kunnen maken.

En ook een pluim op de pet van de slimme jongens en/of dames die ervoor zorgden dat I Care A Lot in ons land in de donkere zalen te zien was. In het gros van de wereld kwam deze film zonder bioscooprelease in het streamingaanbod terecht, maar dus niet zo in België, Nederland, Kroatië, IJsland, Zuid-Korea, Rusland, Oekraïne, Servië en Montenegro, Estland, Litouwen en Japan. Hebben wij/zij even geluk.