New York 1905. Lily Bart is een jonge vrouw uit de (high) society, ongehuwd en begeerd door de meeste mannen uit haar omgeving. Sommige van hen zijn nog vrijgezel, andere gehuwd maar zoeken toch toenadering tot de vrouw waarvan iedereen verwacht dat ze op een dag met een (heel) rijke meneer zal trouwen.
Lily wil zich niet zomaar binden aan de eerste de beste man maar staat altijd open voor de keurige, geforceerde woorden van bewondering zoals die soms in niet mis te verstane avance-verpakking worden uitgesproken. Het is een spel dat ze maar al te graag (mee)speelt.

Zo ook die morgen wanneer advocaat Lawrence Selden haar op het perron uitnodigt tot bij hem thuis voor een kopje thee. In het Bennedick gebouw, een pand, gekend als een plaats die voornamelijk vrijgezellen huisvest. De twee voelen zich weliswaar tot elkaar aangetrokken maar ze weten beiden dat het spel en de strijd rond een begerenswaardige dame als Lily Bart niet na een kort gesprekje definitief kan gestreden zijn. En daar komt nog bij dat Mijnheer Selden niét rijk is.
Sim Rosedale (Anthony LaPaglia) heeft de centen en mogelijkheden om Lily van alles te laten genieten 'zonder dat het iets kost' maar veel verder dan een babbeltje waarin hij duidelijk maakt wat hij voor haar voelt en welke (financiële) troeven hij heeft komt het niet.

Gus Trenor (Dan Aykroyd) gooit het ook al over de financiële boeg. Hij speelt met succes op de beurs en stelt Lily voor om haar een som geld voor te schieten. Lily bezwijkt voor de centen omdat dit haar de mogelijkheid biedt om de schulden die ze heeft opgestapeld bij het 'Bridgen' weg te werken. Zonder het medeweten van haar tante waar ze bij inwoont en die haar financieel helpt. Zo staat ze al gauw 9.000 $ in het krijt en blijkt dat de getrouwde Gus na enige tijd toch wel wat meer verlangt dan enkel 'haar aanwezigheid'.
Het zorgt er allemaal voor dat Lily niet alleen dieper wegzinkt in de problemen maar ook niet de liefde en ondersteuning van een man krijgt waar ze naar verlangt. De enige die haar van de ondergang kan redden is Selden maar de (liefdes)brieven die Lily van iemand kocht waar zijn naam in voorkomt doet haar ook deze mogelijkheid uitsluiten?

The House of Mirth is gebaseerd op het gelijknamige boek van Edith Wharton en brengt het begin van de 20 eeuw op een geslaagde manier tot leven. De tijd waarin het vergezellen van een vrouw naar de kerk als een eer (en een eerste stap naar meer) werd aanzien, waar een vrouw omschrijven als een 'schitterend schouwspel' een manier was van complimenteren zoals die nu ondenkbaar is. The House of Mirth is een film met een overtuigende Gillian Anderson (die haar rol bekroond zag met een British Independent Film Award voor beste actrice) en een Eric Stoltz die ook wel past in dit plaatje. Het zorgt veelal voor geslaagde cinema uit de tijd dat een kus al een heel, heel intiem moment was. Eric Stoltz en Anderson zijn het geschikte koppel om je te laten voelen hoe je duizelig en (liefdes)dronken kunt worden van een innige, eerste kus.

De film is zoals je misschien vermoedt of vreest géén kostuumdrama. De kledij is knap en verzorgd maar niet overdreven oogverblindend om alle aandacht in de film naar zich toe te trekken.
The House of Mirth dateert uit 2000 en wordt nu (nog eens) gereleased door RCV bij wijze van welgekomen afwisseling tussen de massa voorgekauwde films die op de markt worden gegooid.

Als extra krijgen we de trailer van de film, een making of, interviews en een Featurette. Niets is ondertiteld en dat zal voor sommigen allicht knap vervelend zijn. In de interviews zorgt dit en het ontbreken van de gestelde vragen ervoor dat je je soms afvraagt over wie/welk personage men het nu eigenlijk heeft. Opmerkelijk ook is dat Eric Stoltz deze film omchrijft als een 'Black Comedy'. Een zwarte komedie ? Hm...
De featurette is niets meer dan een montage van wat stukjes uit de interviews met wat beelden uit de film. De 'Making of' kon best ook wel wat interessanter.