Wie zich dit voorjaar tijdens een namiddagvoorstelling in een multiplex of arthousebioscoop waagde, had grote kans om op een muur van middelbarechoolstudenten te botsen. Allemaal braaf in de pas stappend, want zo zijn middelbareschoolstudenten. Met aan het roer een leraar (m/v) met akelaprincipes die hen braaf de zaal binnenloodste waar Fien Trochs “Home” stond geprogrammeerd. Een film die de vinger aan de pols houdt bij de hedendaagse jeugd, daar Troch heel scherp laat zien wat het betekent om als tiener je weg te moeten vinden in een wereld beheerst door sociale media en vaak niet luisterende ouders. En zonder suiker aan de rand: Troch springt met ‘Home’ resoluut de wereld van Gus Van Sant – en zelfs Larry Clark – binnen, en daar komen maar weinig personages ongeschonden uit.

“Home” is de vierde film van Troch, en toch is ze in eigen land enkel maar sant bij filmfestivalprogrammatoren en kunstfilmschuimers. De kans dat zij een boom kunnen opzetten over “Een Ander Zijn Geluk”, “Unspoken” en “Kid” is vrij groot. Bij ieder ander is de kans groter dat er in de familie een zatte nonkel of tante zit die dweept met Jan Verheyen in plaats van een cinefiele nonkel of tante die zich over het oeuvre van Troch wil buigen. Toegegeven, het is geen gemakkelijk oeuvre: niet iedereen is wild van onthaastingscinema die bestaat uit introspectieve karakterstukken die zich traag ontvouwen of soms zelfs gewoon blijven stilstaan. Op dat vlak is er een evolutie merkbaar: “Home” heeft een duidelijke narratieve drive en is daardoor dusver de meest toegankelijke film op Trochs cv. Iets waar de middelbareschoolstudenten waarschijnlijk heel tevreden zullen mee geweest zijn. Maar toch is “Home” nog altijd niet echt geschikt voor zatte nonkels: al is het maar omdat er zowaar twee blote piemels in beeld komen.

Zoals aangegeven in de openingsparagraaf focust “Home” zich op de jeugd van vandaag. Zoekend naar een toekomstperspectief, verslaafd aan de iPhone en sociale media, joints rokend en GAS-boetegrenzen overschrijdend. De een al wat meer dan de ander, getuige de zeventienjarige Kevin die vrijkomt uit een jeugdgevangenis na een geval van straatagressie. Thuis is hij niet welkom wegens een gespannen relatie met zijn vader, waardoor hij opgevangen wordt in het huis van zijn tante en oom, waar hij met een leercontract als loodgieter aan de slag kan. Soelaas vindt hij bij zijn neef Sammy en diens beste vriend John. Met die John is trouwens emotioneel nogal wat mis, wat niet moeilijk is daar de moedersloef waar hij onder ligt meer weg heeft van een legerlaars met spijkers in de zolen. En dan is er ook nog Lina, het lief van Sammy dat niet ongevoelig blijkt voor de aanwezigheid van Kevin.

Deze interacties leiden enerzijds naar een duidelijk afgelijnd verhaal, anderzijds doet het ook dienst als kapstok waaraan veel ‘failure to communicate’ is opgehangen. Een groot deel van de volwassenen blijkt niet in staat om de jeugdige protagonisten te begrijpen, anderzijds grijpen de jongeren ook niet altijd de uitgestoken hand. In oplossingen met een duidelijke handleiding is Troch niet geïnteresseerd: wat niet gezegd wordt is vaak even belangrijk als wat wel wordt gezegd. Troch schreef het scenario samen met haar partner Nico Leunen, die ook de montage verzorgt. Leunen is momenteel de meest succesvolle en productieve monteur in de Vlaamse filmwereld: hij is de vaste monteur van Felix Van Groeningen en Pieter Van Hees, deed mooie dingen met Kadir Balci’s debuut “Turquaze” en kan zelfs schermen met internationale titels als Ryan Goslings “Lost River”. De mooie observerende beeldtaal is een extra reden waarom “Home” minder hermetisch is dan de vorige films die hij voor Troch monteerde.

“Home” zit heel dicht op de huid van Gus Van Sants “Elephant” en vooral “Paranoid Park”. Toch lijkt Troch temidden van al de tristesse uiteindelijk vooral het menselijke te benadrukken, al kan ze natuurlijk niet om die ene controversiële verhaalwending heen. Lof en pluimen zijn er ook nog voor de debuterende jongeren (Sebastian Van Dun, Lena Suijkerbuijk, Mistral Guidotti en Loïc Bellemans) wiens naturel een bijkomende reden is dat “Home” doel treft. Al laat ook de professionele cast (Karlijn Sileghem op kop) zich geenszins onbetuigd in deze karakterkroniek die zowel zalft als slaat.

De hoofdbrok bij de extra’s is een bont allegaartje verwijderde scènes. Dit zijn in de eerste plaats immers werkopnames en on-set bloopers. En de toegevoegde waarde daarvan is op zijn minst gezegd twijfelachtig. Ook nog op het menu: de officiële trailer en een muziekvideo voor het nummer ‘Magazine’ van Chromatics, die zich eigenlijk ook als een lange en veredelde trailer laat bekijken.