Vier titels telt het oeuvre van Fien Troch inmiddels, en toch is ze enkel maar sant in eigen land bij filmfestivalprogrammatoren en kunstfilmschuimers. De kans dat zij een boom kunnen opzetten over “Een Ander Zijn Geluk”, “Unspoken” en “Kid” is vrij groot. Bij ieder ander is de kans groter dat er in de familie een zatte nonkel of tante zit die dweept met Jan Verheyen in plaats van een cinefiele nonkel of tante die zich over het oeuvre van Troch wil buigen. Toegegeven, het is geen gemakkelijk oeuvre: niet iedereen is wild van onthaastingscinema die bestaat uit introspectieve karakterstukken die zich traag ontvouwen of soms zelfs gewoon blijven stilstaan. Op dat vlak is er een evolutie merkbaar: “Home” heeft een duidelijke narratieve drive en is daardoor dusver de meest toegankelijke film op Trochs cv. Maar nog altijd niet echt geschikt voor zatte nonkels: al is het maar omdat er zowaar twee blote piemels in beeld komen.

In het kort gezegd en geschreven focust “Home” zich op de jeugd van vandaag. Zoekend naar een toekomstperspectief, verslaafd aan de iPhone en sociale media, joints rokend en GAS-boetegrenzen overschrijdend. De een al wat meer dan de ander, getuige de zeventienjarige Kevin die vrijkomt uit een jeugdgevangenis na een geval van straatagressie. Thuis is hij niet welkom wegens een gespannen relatie met zijn vader, waardoor hij opgevangen wordt in het huis van zijn tante en oom, waar hij met een leercontract als loodgieter aan de slag kan. Soelaas vindt hij bij zijn neef Sammy en diens beste vriend John. Met die John is trouwens emotioneel nogal wat mis, wat niet moeilijk is daar de moedersloef waar hij onder ligt meer weg heeft van een legerlaars met spijkers in de zolen. En dan is er ook nog Lina, het lief van Sammy dat niet ongevoelig blijkt voor de aanwezigheid van Kevin.

Deze interacties leiden enerzijds naar een duidelijk afgelijnd verhaal, anderzijds doet het ook dienst als kapstok waaraan veel ‘failure to communicate’ is opgehangen. Een groot deel van de volwassenen blijkt niet in staat om de jeugdige protagonisten te begrijpen, anderzijds grijpen de jongeren ook niet altijd de uitgestoken hand. In oplossingen met een duidelijke handleiding is Troch niet geïnteresseerd: wat niet gezegd wordt is vaak even belangrijk als wat wel wordt gezegd.

Troch schreef het scenario samen met haar partner Nico Leunen, die ook de montage verzorgt. Leunen is momenteel de meest succesvolle en productieve monteur in de Vlaamse filmwereld: hij is de vaste monteur van Felix Van Groeningen en Pieter Van Hees, deed mooie dingen met Kadir Balci’s debuut “Turquaze” en kan zelfs schermen met internationale titels als Ryan Goslings “Lost River”. De mooie observerende beeldtaal is een extra reden waarom “Home” minder hermetisch is dan de vorige films die hij voor Troch monteerde.

Of “Home” zijn publiek zal vinden als hij in januari 2017 in de zalen komt, is een andere vraag. In de cinefiele bioscoop zou het nochtans moeten. Indien de personages Engels zouden praten in plaats van Vlaams, dan zou je zelfs kunnen geloven dat dit een film van Gus Van Sant is. Zo dicht zit “Home” op de huid van “Elephant” en vooral “Paranoid Park”. Ook vergelijkingen met schandaalfilmers als Larry Clark en Gregg Araki loeren om het hoekje. Toch lijkt Troch temidden van al de tristesse uiteindelijk vooral het menselijke te benadrukken, al kan ze natuurlijk niet om die ene controversiële verhaalwending heen. Lof en pluimen zijn er ook nog voor de debuterende jongeren (Sebastian Van Dun, Lena Suijkerbuijk, Mistral Guidotti en Loïc Bellemans) wiens naturel een bijkomende reden is dat “Home” doel treft. Al laat ook de professionele cast  (Karlijn Sileghem op kop) zich geenszins onbetuigd in deze karakterkroniek die zowel zalft als slaat.

Gezien op het Filmfestival van Gent.