Voilà, de kop van Peter Jacksons tweede J.R.R. Tolkien-trilogie is er af. Na het fenomenale succes van de drie “Lord Of The Rings”-films hoefde het niet te verwonderen dat “The Hobbit”, Tolkiens prequelboek uit 1937, ook op het witte doek zou belanden. Dat het zo lang heeft geduurd komt door geblokkeerde rechten, overvolle agenda’s en een slopende pre-productie waarin originele regisseur Guillermo Del Toro het project de rug toekeerde. Uiteindelijk opteerde Jackson ervoor om het vrij dunne boek (zo’n 300 pagina’s) in een negen uur durend epos te gieten. Dat lijkt veel (en dat is het ook), zeker omdat de totale speelduur daarmee die van de eerste trilogie (toen het om de verfilming van een boek van ettelijke duizend pagina’s ging) zal evenaren. Tenzij Jackson delen 2 en 3 alsnog zou laten afklokken op twee uur, zal Jackson in totaal zo’n 18 uur Tolkien-materiaal bij elkaar hebben gefilmd. Of zelfs nog meer, ervan uitgaand dat elk deel een extended dvd-/blu-ray-versie heeft of zal krijgen.

De drie delen van ‘The Hobbit’ samen zouden er kunnen voor zorgen dat Tolkiens boek misschien wel het meest waarheidsgetrouw verfilmde boek uit de geschiedenis kan worden, waarin elk personage en elke gebeurtenis de sprong van de pagina naar het scherm maakt. Al komt Jackson evenzeer met scènes op de proppen die niet in het boek staan (zoals de raamvertelling waar de prent mee opent): kwestie van de cirkel met de vorige trilogie te benadrukken en te verfijnen.

Het eerste “The Hobbit”-luik kreeg als bijtitel “An Unexpected Journey” en omvat de eerste zes hoofstukken van het boek. De jonge Bilbo (Martin Freeman) krijgt bezoek van Gandalf Ian McKellen herneemt zijn rol uit de vorige trilogie) die hem vraagt of hij zin heeft in een avontuur. Dat heeft Bilbo niet, maar toch betrekt de grijze tovenaar hem op een onverwachte reis wanneer Bilbo die avond nog het bezoek krijgt van dertien dwergen. Die dwergen willen samen met hun leider Thorin (Richard Armitage) hun koninkrijk Erebor opnieuw inpalmen. Dat werd hen ontstolen door de draak Smaug, die gelokt door het vele goud dat de dwergen hadden verzameld, het koninkrijk ei zo na met de grond gelijk maakte. De dwergen geloven dat de tijd is aangebroken om Smaug te verjagen, en rekenen daarvoor op de hulp van Bilbo die met zijn zachte voeten een geschikte inbreker is om geruisloos voorbij de draak te passeren. Bilbo accepteert uiteindelijk zijn lot, maar heeft daar al snel spijt van. De reis naar Smaug en Erebor telt immers nogal wat gevaren, en het gezelschap ziet zich belaagd en achtervolgd door onder andere trollen en orks. Ook de oude vete tussen de dwergen en de elfen komt terug aan de oppervlakte. En Bilbo heeft tijdens zijn tocht een akelige ontmoeting met ene Gollum die hem uitdaagt voor een raadselspel met een heel bijzondere ring als inzet.

Je kan je de vraag stellen of Jackson echt twee uur en drie kwartier (of twee uur en een half, als je de omvangrijke eindgeneriek niet meetelt) nodig had om dit verhaal te vertellen. In vroegere tijden (toen in stukken gehakte verfilmingen van boeken nog niet aan hun opmars waren begonnen) zou het ganse boek waarschijnlijk op twee uur zijn verteld. De intro met cameo’s van Ian Holm en Elijah Wood is op zich overbodig, net zoals de koekoek-verschijningen van Cate Blanchett en Christopher Lee halverwege, daar die enkel dienen om een niet echt nodige link te leggen met de vorige trilogie. Gollum (Andy Serkis) is eveneens terug van de partij, en het ventje blijkt in zijn jonge jaren zowaar op zijn meest vilein te zijn. Zijn terugkeer is trouwens gerechtvaardigd, daar hij in het boek eveneens zijn opwachting maakt. Dus ja, het kon allemaal gerust een half uur korter, maar Jackson ziet alles nu eenmaal groots en episch, en vanuit die optiek is de 'extreme' lengte eigenlijk best te pruimen. Jacksons oog voor detail is eens te meer verbluffend, en net zoals in de vorige trilogie bestaat de koopwaar uit een groot aantal actiescènes met als kers op de taart een spectaculaire climax. De actiesegementen zijn op zich inwisselbaar met wat Jackson vroeger al liet zien, al is het ditmaal precies allemaal nog een tikkel kindvriendelijker. Déja-vu of niet, de queeste werkt. Jackson laat zien dat hij in de eerste plaats een begenadigd verhalenverteller is. Om de grote massa te lokken, gebruikt hij uiteraard het beste wat er momenteel te koop is op het gebied van effecten, maar tussen de technologische overkill door heeft hij oog voor het verhaal als aandrijfriem, en dat blijkt uitermate geschikt om zowel vaders en zonen als moeders en dochters drie uur te entertainen. En dat is – in een tijdperk dat (te) veel tijd en ruimte schenkt aan de leeghoofdige strapatsen van Michael Bay en co – sowieso op zijn minst drie sterren waard. Uitstekend familievertier voor de eindejaarsperiode met andere woorden. En afspraak met “The Hobbit: The Desolation Of Smaug” in december 2013.

Bij wijze van afsluiting nog dit: je kan “The Hobbit” in nogal wat verschillende formaten gaan bekijken. Er is de gewone 2D-versie, de gewone 3D-versie en de 3D-versie die gedraaid is in 48 beeldjes per seconde in plaats van de standaard 24. Daardoor gaat alles wat sneller vooruit waardoor de beeldscherpte tijdens beweeglijke scènes scherper is. De kans dat Jackson in de toekomst al zijn films zo opneemt, is meteen vrij groot. Of andere cineasten volgen is de vraag. Of die nieuwe techniek nu echt beter is ?  Dat we het bijgot niet weten, daar we ons in het pluche nestelden voor de gewone platte versie. Drie uur met een brilletje op de neus is immers niet iets waar we naar uitkijken, en de gewone versie is eigenlijk best prima. De brandstof van een prent is nu eenmaal het scenario en of je dat nu ziet in een gewone, 3D of IMAX-omgeving doet er niet toe. Wie mee wil zijn met de huidige tendensen kan gerust de 48 beeldjes-versie proberen, wie voor de gewone versie opteert hoeft alvast niet te vrezen voor een minderwaardige kijkervaring.