De huurmoordenaar die als ‘Agent 47’ werd gecreëerd door zijn scheppers is op vele vlakken een moordmachine geworden die de perfectie benadert. Geen emoties, geen gevoelens, enkel afrekenen met de ‘targets’ op een bangelijk efficiënte manier. Nog beter dan de 46 voorgangers. Het is in deze aangewezen het als synopsis hierbij te houden want enige uitbreiding hiervan, laat staan toelichting over de film zorgt ervoor dat een recensent zich onherroepelijk vast rijdt, wie het leest er nauwelijks nog iets van snapt (hoeft ook niet, lichten we straks nog toe) en niet kan verbloemd worden dat het scenario waarop deze actieprent is gebaseerd er één is van drijfzand en lucht.

Wat wél nog te begrijpen is, is dat je aan de ene kant de persoon hebt die er door middel van genetische manipulatie is in geslaagd deze moordmachine te maken (Ciaran Hinds in de rol van Litvenko) en aan de andere kant één of meerdere geïnteresseerden die de potentie van dit soort van creaturen wil aanwenden voor zijn eigen criminele, snode plannen. Voeg daar nog iemand aan toe die de link is tussen de geïnteresseerden/opdrachtgevers en de uitvoerder(s) (Angelababy als Diana), Syndicate International, ene Katia (Hannah Ware die je misschien kent van Oldboy, Shame of Cop Out) die het allemaal nog wat ingewikkelder maakt maar er wel voor zorgt dat het ook leuk is om naar te kijken. Knappe madam dus die Hannah maar dan ook niet meer dan dat.

De scenarioblokjes van deze “Hitman” prent passen niet echt goed in elkaar, wat bevestigd wordt in het feit dat de familiale verbanden tussen de personages onderling doorheen de film nogal wat lijken te wisselen. Daardoor weet je als kijker niet meer wie de zoon, dochter, vader, moeder, suikernonkel, suikertante, schoonzoon, opa, enz. is van de respectievelijke personages. Als scenario-bocht kan zoiets (een eerste keer) wel tellen, daarna snappen we er eigenlijk niets meer van en begint het flink op ons zenuwen te werken.

Eén van de eigenschappen van een film als deze is natuurlijk dat je het niet echt hoeft te snappen, want “Hitman – Agent 47” is een ‘no-brainer’ van de bovenste plank. Het is de actie en de snelheid waarmee scènes elkaar opvolgen, de technologische snufjes die in beeld komen, enz… die voor het jonge publiek de aantrekkingspolen zijn, de samenhang tussen de stukjes onderling en een solide scenario hoeven niet echt voor wie de lat op enkelhoogte legt. Sluit perfect aan bij wat de scenaristen Skip Woods (“The A-Team” alstublieft...) en Michael Finch (“Predators”, jawel…) uit hun E-pen lieten vloeien en als basis, och arme, het verhaal van Woods hadden.

Regisseur Aleksander Bach is de zoon van een Poolse fotograaf, hij emigreerde naar Duitsland in de jaren '80. Aanvankelijk ging Bach aan de slag in de wereld van de reclame(spots) waarna hij Mercedes-Benz, Nivea, Nike en het Rode Kruis tot zijn klantenkring kon rekenen. Bach maakt met deze huurmoordenaar-film zijn langspeelfimdebuut als regisseur. Met weinig of geen creativiteit of inventiviteit : de sprongetjes van Salzburg naar Berlijn, naar Singapore, net zoals wij zag Bach het ook in vorige films. Een andere film die de filmmaker ook meerdere keren zal bekeken hebben is ongetwijfeld “The Transporter” en/of “The Transporter II” maar die had Jason Statham nog in zijn rangen als koele kikker. Bach moet het voor zijn film stellen met Rupert Friend (“Homeland”), hield enkel als gemeenschappelijke noemer met de Transporter-film(s) snelle auto’s over en maakt er eerder een Audi-reclamefilmpje van dan een nagelbijtende actiethriller.

Hitman : Agent 47 is gebaseerd op het (video-)spel, iets wat meestal geen goed teken is. Het omgekeerde trouwens meestal ook niet, veelal is het een manier om het concept nog wat verder uit te melken. ‘Hitman’ werkt misschien als Xbox 360 (of Xbox One) game maar als film suckt het ongelooflijk. Het is overigens niet de eerste ‘Hitman’ film (van Fox), eind 2007 was het ook al van dat, de synopsis van de vorige 'Hitman' film sluit nauw aan bij wat we hier te verduren krijgen.

Deze Agent 47 bracht in de States alleen al een slordige 22.000.000 $ op, wereldwijd 78 miljoen Dollar, puur cijfermatig is men hiermee misschien tevreden bij Fox. De slotscène van de film doet ons vrezen dat men het hier, afhankelijk van de definitieve cijfers, niet bij zal laten. We kunnen enkel maar hopen dat de filmgoden ons goed gezind zullen zijn en ons zullen behoeden van een eventueel vervolg…