Vera Johnson woont nog steeds bij haar ouders in Whitman Montana. Je kan moeilijk zeggen dat het een vrolijke boel is bij de familie Johnson, er is iets te kort, er ontbreekt iets, er is geen warmte, het samenzijn bij het avondmaal straalt geen genegenheid uit, het familiegevoel is er gewoon niet... Op een dag komt ene Sam Polvino langs. Hij maakte eerder al een telefonische afspraak met Vera Johnson, de dochter, en zegt in opdracht van een uitzendbureau te werken. Vast werk is iets waar Vera al heel lang naar uitkijkt maar de selectieprocedure van mijnheer Polvino is niet echt een voorbeeld van een professionele aanpak. Even vragen hoe lang ze al in dit huis woont, een foto van haar gezicht nemen, én haar bips met een camera zo oud als een old-timer en dan maar afwachten zeker...

Het vreemde gedrag van Polvino valt ook op bij de andere bewoners in de stad en men vreest dat hij de voorhoede is van Consumerama, een mega-complex dat de bewoners van Whitman echt wel liever niet zien opstarten... De kerel die beweert voor het bedrijf Meadows te werken vertrekt niet zo snel als verwacht en Vera ziet de kans hem nog eens op te zoeken in het hotel waar hij verblijft. Maar... Vera zal geen werk vinden via hem, er komt geen Consumerama, Sam heeft haar opgezocht met een duidelijke bedoeling.

Het laatste stuk van zijn opdracht is het afleveren van een Fed Ex pakje (wat een ongelooflijke reclame in een film terug voor dit bedrijf). In de box zit ondermeer een brief van ene Raymond Boone, iemand die Vera volledig onbekend is. Tot Sam heeft voorgelezen wat er in de brief staat...

Ze gaat hierop tegen de wil van moeder Laura en vader Clyde samen met de man die de boodschap bracht op zoek naar de ontbrekende schakel uit haar twintigjarig leven. Estelle Little (best te omschrijven als een snelle verbouwing van een Graham Greene tot een soort vrouwenversie van hem) lijkt op het einde van hun zoektocht de enige persoon die in staat kan zijn om antwoorden te geven op al haar onbeantwoorde vragen...

The Hi-Line brengt in zijn eerste half uur vooral mysterie en onduidelijkheid op een sombere, ingetogen manier, passend beklemtoond door de mooie, kale sneeuwlandschappen in de film. Vanaf het ogenblik dat Vera het nieuws krijgt waaruit blijkt dat een aantal mensen in haar leven haar al die tijd hebben voorgelogen, moet ze op zoek gaan naar zichzelf met als enig strohalmpje de booschapper.

Het regiedebuut van Ron Judkins valt best mee, maar men had de personages toch beter wat meer uitgediept. Wanneer Vera luistert naar het bericht dat haar wordt voorgelezen, verwacht je van haar een bijzonder emotionele reactie of tegenstrijdige gevoelens over een aantal dingen, maar dat komt er eigenlijk allemaal niet. Films met acteurs van het kaliber Cook, Kidder en Margolin hoeven per definitie niet slecht te zijn (en dat is de film zeker niet, laat ons duidelijk wezen), maar concentreer je bij de uitwerking van het scenario meer op de emoties en het gevoelsmatige, zet iemand als een J.J. Leigh voor de camera en je hebt een film die je een stuk dieper raakt en een ster meer verdient. De film is in elk geval een stuk beter dan de rotslechte trailer laat vermoeden. Bekijk dus maar direct de film en dan eventueel de trailer. De andere volgorde kiezen zou kunnen zorgen voor een korte filmavond.