Naar Hero gaan kijken is ervaren hoe biosbezoekers destijds van hun zitje donderden bij perfecte Technicolor films als The Adventures of Robin Hood. De kin valt tot op de grond en je hebt niet echt zin om het lichaamsdeel op te rapen. Zo mooi zijn de beelden die Zhang Yimou op het scherm tovert. Het feit dat hij daar 'slechts' drie sterretjes mee verdient, zegt evenveel over onze nuchterheid als over zijn scenario. Maar nog maar zelden zagen drie sterren er zo mooi uit.

Met Hero (Ying Xiong voor de sinofielen onder ons) ziet Zhang Yimou een lang gekoesterde droom in vervulling gaan: een martial arts film maken. Het eclatante wereldwijde succes van Ang Lee's Crouching Tiger, Hidden Dragon effende het pad. Waar Lee zich echter baseerde op een bestaande avonturenroman, vatte Yimou het ambitieuzer op. Hij maakte van zijn verhaal een mengelmoes van echt gebeurde feiten en de mythevorming rond die feiten. In 220 voor Christus was het Chinese Rijk nog niet verenigd. Zeven krijgsheren streden om de landskoek, maar schijnbaar kwam niemand op het idee om vredelievend samen te werken. Een beetje logisch, als je de imposante legers ziet waar de krijgsheren over beschikten. Technische werkloosheid avant la lettre zou bij vrede zowaar hun lot geweest zijn. De meest gevreesde krijgsheer is Qin. Onder zijn vijanden zijn de legendarische 'Hemel' (Long Sky), 'Vliegende Sneeuw' (Flying Snow) en 'Gebroken Zwaard' (Broken Sword). Zo fabuleus zijn die vechtersbazen, dat Qin zich uit voorzichtigheid heeft teruggetrokken in een versterkte burcht met heel wat open ruimtes (zodat niemand er zich kan verbergen) en het is zelfs voor gezanten van zijn leger verboden om hem te benaderen binnen schietafstand. Totdat op een dag 'Naamloos' (Nameless) op zijn stoep staat. De man beweert de drie aartsvijanden van Qin te hebben uitgeschakeld en heeft de bewijzen (hun respectievelijke wapens) in zijn bezit. Als beloning mag hij tot op tien stappen van de keizer naderen en er zijn verhaal doen…

Dat verhaal wordt in Rashomon-stijl uit verschillende invalshoeken verteld. En Zimou geeft elk verhaal een verschillende kleurentint mee. De eerste versie (verteld door Nameless) is de rode, waarbij rood synoniem staat voor de fantasie. In de tweede versie countert Qin door het verhaal in het blauw te vertellen, waarbij blauw synoniem staat voor de aangenomen waarheid. Vervolgens vertelt Nameless het verhaal in het wit (de waarheid) en is er nog een flashback in het groen (waarin de verklaring voor het verhaal van Nameless wordt gegeven). En zoals reeds gezegd in de inleiding: kleur is alles in deze film. En bijna niet te beschrijven. Vergeet het feit dat dit Oosters stukje verbluffende cinema iets te koud rond het hart blijft en dat de 'make love, not war'-ontknoping (met nog wat venijn in de staart) niet de verwachte punch oplevert. En geniet met volle teugen van verbluffende esthetica zoals daar zijn: een duel temidden van warrelende herfstbladeren, gevechtsscènes met genoeg pijlen om de Orks in Lord of the Rings met een volle broek grotwaarts te sturen, een surreeël gevecht op een wateroppervlak,… En zo kunnen we nog wel anderhalf scherm verder gaan. Dat Yimou uiteindelijk iets teveel zijn best doet om de acrobatieën uit Crouching Tiger, Hidden Dragon te evenaren, is bijna jammer. Zeker als we er rekening mee houden dat die hocus pocus daar ook al moeilijk te slikken was, en het avonturenverhaal even sterk was zonder. Ook hier zijn die vliegende Chinezen soms wat teveel van het goede, maar zolang ze passen in het kleurenorgasme dat China's bekendste cineast uit zijn camera schudt gaat u ons ook daar niet horen over klagen. Met zijn budget van 35 miljoen is dit trouwens de duurste Chinese film ooit gemaakt. En daarvan is elke eurocent zichtbaar. Om met een understatement van jewelste de deur toe te trekken: mooie film.