Het is niet de eerste keer dat er bij Filmfreak een vergelijkingslijn wordt geworpen naar de John Badham-actiefilms uit de jaren tachtig. Niet dat die zo magistraal waren, maar ze bleken wel relevant genoeg om als rolmodel te dienen voor nagenoeg elke antipode buddy action comedy die anno nu van de Hollywood-lopende band rolt. “The Heat” zou dertig jaar geleden dus waarschijnlijk door John Badham zijn geregisseerd, of misschien door Peter Hyams. Scenariste Katie Dippold verwijst immers zelf naar “Running Scared” als blauwdruk voor haar actiekomedie, met het verschil dat het ditmaal de vrouwen zijn die de plak (en de badge) zwaaien. Het project kwam bij Paul Feig terecht, en die bewees eerder met “Bridesmaids” dat hij weet hoe vloekende en struikelende vrouwen in beeld te brengen.

FBI-agente Sarah Ashburn (Sandra Bullock) is een FBI-agente uit New York die weet waar de klepel hangt. Wanneer veel van haar collega’s met de handen in het haar zitten, weet zij meestal waar de misdadigers en hun wapens of drugs te vinden zijn. Haar autoritair karakter maakt haar echter niet zo geliefd bij haar collega’s, en dat is meteen de reden waarom ze naast een volgens haar verdiende promotie grijpt. Al krijgt ze nog een kans om de situatie recht te trekken: als speciale agente moet ze in Boston een gevaarlijke drugdealer zien te klissen die er geen graten in ziet zijn tegenstanders op een gruwelijke manier om het leven te brengen.

In Boston komt Ashburn in het vaarwater van agente Mullins (Melissa McCarthy): een vuilgebekte wetsdienaar die iedereen met graagte tegen de schenen schopt, geen blad voor de mond neemt en net niet over lijken gaat om snoodaards bij de lurven te grijpen. Een totaal tegenovergesteld karakter dus van de stramme, stroeve, preutse en haarspelddragende Ashburn. Uiteraard groeien de twee tegenpolen naar elkaar toe tijdens hun klopjacht. Beide hebben trouwens een extra reden om de drugdealer te klissen: Ashburn voor haar promotie, Mullins om haar broer (Michael Rapaport) te beschermen die ooit met de entourage van de dealer in aanraking kwam en zelfs aan het goedje verslaafd geraakte. De zaken worden er trouwens niet eenvoudiger op wanneer ook de DEA zich met de zaak komt bemoeien en Mullins en Ashburn zich verplicht zien om gas terug te nemen.

De tegenstelling tussen de ballen fijnknijpende McCarthy en de meer low key humor van Bullock werkt binnen de wegwerpgrenzen van het genre. Lees: er zijn genoeg ‘lach of ik schiet’-scènes en dialogen die van “The Heat” een aanvaardbare zomerkomedie maken. Maar er zijn er evenveel die dat niet doen. Het grote probleem bij “The Heat” is dat je de raderen duidelijk voelt draaien wanneer Dippold haar ingrediëntenlijst afvinkt. Een mol in het spel. Check. Beide hoofdpersonages moeten hun eigen achtergronddilemma hebben en hun plek voor het voetlicht. Check. Er moet actie zijn. Check. En humor. En soms allebei samen. Check. Check. Totale irrelevantie en willekeur verhinderen bovendien dat de humor en de actie in “The Heat” een coherent geheel vormen. Het op zich brutale geweld (opgesmukt met meer dan een knipoog naar old school jarentachtigmechanismen – er vliegt al eens iemand in de lucht of er verdwijnt een kogel in een voorhoofd) krijgt bijna een Looney Tunes-ondertoon mee met als hoogte-/dieptepunt een het was maar om te lachen-tracheotomie.

Of hoe “The Heat” net als pakweg “The Hard Way” of “Bird On A Wire” tot op zekere hoogte entertaint, al is de kans klein dat “The Heat” binnen pakweg 25 jaar als referentiepunt zal worden gebruikt. Indien dat toch zo is, dan verneemt u dat ergens in het jaar 2038, waarschijnlijk via een hologramavatar die zijn enterhaken rechtstreeks in uw netvlies of hersenschors zal slaan.