Altijd goed om een doel te hebben in het leven: of het nu een Heilige Graal, een witte walvis of 'another fine mess' is. Philip, Lars en Jozef hebben ook een doel: van bil gaan ofte poepen zoals het in “Hasta La Vista” plastisch wordt uitgedrukt. Kortom, ze willen ooit eens met een vrouw naar bed: een meer dan redelijke wens als je weet dat het drietal gehandicapt is.

Philippe (Robrecht Vanden Thoren) is de initiatiefnemer van het idee om met een busje (en begeleiding van een verpleger) naar het bordeel El Cielo in Spanje te reizen: een plaats van plezier waar de meisjes zich speciaal toeloeggen op de seksuele wensen van gehandicapten. Hij stippelt de ganse reis uit, inclusief stops in Parijs en langs een wijnroute in Zuid-Frankrijk. Philippe is zo goed als volledig verlamd, is aan zijn rolstoel gekluisterd en kan zichzelf nauwelijks behelpen. Zijn ouders moeten hem elke avond in bed leggen, en het enige dat de jongeman figuurlijk op de been houdt is zijn gevoel voor humor en zijn dromen. Eén daarvan is dus ontmaagd te worden, als het even kan in Spanje. Hij krijgt zijn twee boezemvrienden zover dat ze hem vergezellen: Lars (Gilles De Schrijver, bekend van de tv-reeks/binnenkort film “Code 37”) die door een tumor vanaf zijn middel verlamd is en dus ook in een rolstoel zit en de iets oudere en bijna blinde Jozef (Tom Audenaert). Het drietal slaagt erin om hun ouders te overtuigen dat er niets kan mislopen tijdens hun 'wijnproefreis' en dat ze in goede handen zijn bij een begeleider/verpleger die al ettelijke reizen ondernam met gehandicapten.

Tot wanneer het noodlot toeslaat: Lars krijgt een nieuwe aanval en zijn ouders verbieden hem de reis te ondernemen. Lars zet echter door en glipt ongemerkt het huis uit (zij het met een beetje steun van zijn jongere zus), net zoals Philippe en Jozef, zodat de reis toch kan doorgaan. Zij het niet met de oorspronkelijke begeleider, daar die het niet kan riskeren om de trip te ondernemen zonder de expliciete toestemming van de ouders. Hun nieuwe begeleider wordt Claude (Isabelle de Hertogh), een op het eerste zicht weerbarstige vrouw die echter algauw de steun en toeverlaat zal worden van haar drie passagiers. En vice versa.

De synopsis van “Hasta La Vista” klinkt ontzettend melig, gelukkig is de film dat geenszins. Noch is het een portie onderbroekenlol zoals de affiche doet uitschijnen. “Hasta La Vista” is integendeel een fijne prent die garant staat voor de spreekwoordelijke lach en traan, maar vooral scoort omdat regisseur Geoffrey Enthoven (“Vidange Perdue”, “Happy Together”, “Meisjes”) perfect de balans vindt tussen de twee. De humor is waarachtig, de dramatiek nooit geforceerd. Wat maakt dat “Hasta La Vista” veel meer is dan zomaar een prent over gehandicapten op zoek naar seks. Die synopsis van een zin is immers een platitude die de prent zeker geen eer aandoet. Maar wel perfect is als lokaas om het publiek in grote getale in de zaal te krijgen natuurlijk. “Hasta La Vista”” is in de eerste plaats een sterk doorleefde roadmovie over zelfontdekking en –appreciatie. En is trouwens gebaseerd op het ware verhaal van de in Leeds wonende Amerikaan Asta Philpot die al zijn hele leven in een rolstoel zit. En die in 2006 daadwerkelijk, samen met twee andere gehandicapten, naar een bordeel in Spanje reisde om er zich te laten ontmaagden. Wat dan weer dienst deed als onderwerp van een BBC-reportage uit 2007 en werd opgepikt door producer Mariano Vanhoof die er het perfecte opstapje voor een langspeelfilm in zag.

Veel hebben Enthoven en scenarist Pierre De Clercq (“Flikken”, “Windkracht 10”) te danken aan de vertolkingen. Robrecht Vanden Thoren en Gilles De Schrijver leggen zowel de kleine kantjes als de kracht van hun personage mooi bloot, en Tom Audenaert slaagt erin om mooie dingen te doen met het 'comic relief' van de blinde Jozef. Ook de bijrollen zijn prima: Isabelle de Hertogh is een revelatie als Claude, en Johan Heldenbergh excelleert in een kleine rol als Lars’ vader (er is een mooi in beeld gebrachte confrontatie tussen de twee die de kracht van de film perfect weergeeft). Voeg daar een geïnspireerde regie bij (de slotscènes zijn ontroerend in hun eenvoud) en je hebt een prent die het verdient om door een zo groot mogelijk publiek omarmd te worden. Dat hadden de organisatoren van het festival in Montréal alvast goed begrepen, en “Hasta La Vista” ging er zowaar met drie prijzen aan de haal: de grote prijs, de publieksprijs en de prijs van de oecumenische jury. Net als Hans Van Nuffels “Adem” vorig jaar is “Hasta La Vista” een potentiële ziekte of taboe van de week-prent die écht ademt en resoneert. Of hoe 'le cinema flamant' steeds meer wel dan niet van de juiste oren en poten is voorzien.