De filmversies van J.K. Rowlings Harry Potter-boeken blijven trouw de geschreven letter volgen. Te trouw. Ook al zijn een paar passages (eindelijk geen Dursleys meer, het werd tijd) en nevenpersonages geschrapt (bye bye Headless Horseman), deze vierde film is nog steeds een bijna letterlijke verfilming van het zéér omslachtige Harry Potter & The Goblet Of Fire. HP blijft een franchise die staat of valt met het niveau van de boeken, tenzij de producenten een regisseur inhuren die echt een persoonlijke stempel op het geheel kan drukken. Maar die kans is klein: de producenten zullen niet snel van het gekozen en commercieel zeer succesvolle pad afwijken. Het is dan ook logisch dat het beste Potter-boek (Harry Potter and the Prisoner of Azkaban) de beste film heeft opgeleverd. Al dan niet toevallig de film met de meest creatieve regisseur aan het roer. Mike Newell filmt heel wat minder standvastig dan Alfonso Cuaron, waardoor de stijl opnieuw aanleunt bij de minder risico's nemende Chris Columbus. Het fragmentarische scenario is een ander heikel punt: er zit niet echt een sluitende narratieve opbouw in het geheel. Sommige scènes kan je zo verplaatsen zonder dat je zou merken dat er iets is veranderd aan de verhaalstructuur.

In een poging nieuw leven te blazen in de jaarlijks wederkerende activiteiten op Hogwarts, komt Rowling met het Triwizard tornooi op de proppen. Een student van Hogwarts neemt het op tegen de uitverkorene van de Franse Beauxbaton meisjes en de beste van de Oostblokkers Durmstrang. De drie uitverkorenen moeten drie gevaarlijke proeven uitvoeren (een draak verschalken, een dierbare redden in een meer vol gemene vismensen, en de tornooibeker vinden in een betoverd labyrinth). Harry mag niet deelnemen wegens nog geen 17 jaar oud, maar toch selecteert de magische selectiebeker hem, waardoor er vier deelnemers zijn aan de wedstrijd. De wil van de selectiebeker is wet, en daar kan zelfs oppermagiër Dumbledore weinig aan veranderen. Er is ook veel aandacht voor het feit dat de Hogwarts-leerlingen een partner moeten vinden voor het Yule Ball. Een passage die zeer populair is, want velen vinden het blijkbaar toch zo schattig dat de tovenaarsleerlingen ook gewone puberplagen kennen. Al dan niet helaas lees je hier een tegenovergestelde mening: Newell filmt het allemaal nogal inspiratieloos, bovendien komen in deze scénes de beperkte acteertalenten van de jonge Potter-boegbeelden nogal flagrant aan de oppervlakte, en dan hebben we het nog niet gehad over de rocksong die de Yule Ball-scene afsluit.

The Goblet of Fire moet het vooral hebben van het production design (al komt het interieur van Hogwarts niet meer zo overdadig in beeld als in de vorige films) en van de speciale effecten. Ook die vallen wat tegen: de scène met de draak is meer dan ok, maar de scènes in het meer en het labyrinth vallen mager uit. Toch is dit de ‘griezeligste’ Harry Potter-film dusver, hetgeen leidde tot een leeftijdsgrens van 12 jaar in de UK en 13 in de US voor kinderen zonder begeleiding van een volwassene. Dat zal dan vooral te maken hebben met de slotscène, waarin Lord Voldemort zich (eindelijk) materialiseert.

Volwassen filmfans zullen er vooral Ralph Fiennes in herkennen, kinderen enkel maar een kaal en neusloos albinogedrocht met streepoogjes en scherpe tanden. Bij de bijrollen valt enkel Brendon Gleeson op als de nieuwe Defence against Dark Arts-leraar Mad Eye Moody, die is uitgerust met een schitterende laag make-up en een vernuftig ronddraaiend oog.

Harry Potter & The Goblet of Fire is ongetwijfeld verplichte kost voor de fans van de series, al zal het toch vooral het jonge volkje zijn dat hier zijn kicks uithaalt. Voor een twaalfjarige is dit waarschijnlijk manna uit de cinemahemel, deze iets pragmatischer volwassen Harry Potter-lezer bleef wat op zijn honger zitten. Afgaand op het bronmateriaal zal The Order of the Phoenix daar geen verandering in brengen. Het blijft dus hopen op een visionaire regisseur voor The Half-Blood Prince (dat qua verbeeldingskracht het dichtst aansluit bij het derde Potter-verhaal). Maar ja, dan zijn we al in 2008 aanbelandt. En ongetwijfeld nog een stuk pragmatischer geworden. Als dat maar goed afloopt.