Het eind is bijna in zicht, maar Harry Potter, Ron Weasley en Hermione Granger boeren nog even door. Het is een kwestie van moeten, willen ze een halt toeroepen aan het steeds groter wordende rijk van doortrapte en weinig menslievende magiër Voldemort, ook bekend als Hij Die Niet Mag Worden Genoemd. Waarmee meteen de meest nutteloze en nietszeggende inleiding van dit Filmfreak-jaar erop zit, want uiteraard weet iedereen allang waar het bij Harry Potter (zowel de boeken als de films) om draait.

Toegegeven, we zijn niet echt de grootste fans van de franchise. Ook al hebben we als goede hypevolgers alle boeken netjes in het Engels gelezen, de films zelf vonden we (niettegenstaande de dure budgetten, vlekkeloze effecten en nagenoeg perfecte casting) nooit echt pure filmmagie oproepen. Net omdat de boeken van J.K. Rowling zo omvangrijk waren in hun details en de verfilmingen vaak te slaafs en te hortend en stotend. Niet dat Rowlings boeken meesterwerken waren: aanvankelijk las het allemaal vlot weg, maar naarmate de boeken steeds dikkere pillen werden, was de rek er na een tijdje uit en mocht het allemaal best wat compacter en minder rond de pot draaiend. Nochtans vormde het zevende boek Harry Potter and the Deathly Hallows een vrij waardige afsluiter voor de serie. Al was het maar omdat het boek het eerste was dat de geijkte structuur in Hogswarth inruilde voor een achtervolgingsthriller buitenshuis. Wat meteen als logisch gevolg heeft dat de zevende Harry Potter-prent ook een ander pad inslaat. En dat is goed nieuws: zeker omdat de frisse wind nodig was in de serie die jaar na jaar dezelfde rondjes bleef cirkelen (een uitbreiding in de cast links of rechts niet te na gesproken).

Harry Potter and the Deathly Hallows, Part 1 begint na de dood van Dumbledore. Voldemort is sterker dan ooit, en Harry Potter en co. krijgen het steeds moeilijker om uit zijn klauwen te blijven en hem en zijn troepen een halt toe te roepen. Teneinde hem te vernietigen moeten Harry, Ron en Hermione de 'horcruxes' vernietigen, relikwieën waar ook Voldemort jacht op maakt. Dat het Voldemort menens is, blijkt als zelfs het huwelijk van Bill Weasley en Fleur Delacour niet veilig blijkt voor de vermaledijde Deatheaters. Die trouwens ook in Hogswarth zijn geïnfiltreerd en er niet voor terugdeinzen om jacht te maken op mensen of magiërs wier ouders gewone stervelingen waren (zoals Hermione bijvoorbeeld). Tijdens hun speurtocht naar de horcruxes moeten Harry en co heel wat valstrikken omzeilen. Hoogtepunt zowel in het boek als in de film is de passage waarin een vermomde Harry het ministerie van magie binnendringt en er de strijd aangaat met een onwetende Dolores Umbridge. En ook de vriendschapsbreuk tussen Harry en Ron krijgt een prominente plaats in dit (bijna-)finale avontuur.

Het valt natuurlijk moeilijk om Harry Potter and the Deathly Hallows los te zien van de voorgaande prenten. Deze prent isoleren als een must als je de andere niet hebt gezien heeft dan ook weinig zin. Maar het is wel een feit dat dit de beste Harry Potter-film is sinds nummertje drie, de door Alfonso Cuaron geregisseerde Harry Potter and the Prisoner of Azkaban. Sommige recensenten vergeleken de zevende Potter-film zelfs met The Empire Strikes Back, de meest duistere en emotioneel-aangrijpende film uit de Star Wars-reeks. Een vergelijking waar trouwens wat voor te zeggen valt, al valt er uiteraard niet te tornen aan Darth Vaders showstoppende onthulling en het finale beeld van Han Solo in carboniet. Waarmee Harry Potter zich nu meer dan ooit vooral tot de (vroege) tieners richt en niet meer zozeer naar het zevenjarig grut. De kop van Voldemort (Ralph Fiennes) alleen al staat daar trouwens voor garant. Ook opvallend is dat er met de komst van David Yates als regisseur (aan het eind van de rit zal hij vier van de acht films hebben ingeblikt) voor een min of meer constante lijn in de reeks is gezorgd. En dat is op zich waarschijnlijk geen slechte zaak.

Niet iedereen was onverdeeld gelukkig met de beslissing om de verfilming van het zevende Harry Potter-boek in tweeën te splitsen. Al is Hollywood niet meer aan zijn proefstuk toe op dat vlak: denk maar aan Kill Bill dat in twee delen werd uitgebracht, en volgend jaar is het de beurt aan het laatste deel in de Twilight-saga om in tweeën te worden gehakt. Ook al beweren de makers steevast dat het een keuze is die wordt gemaakt om filmtechnische redenen (omdat niemand – en zeker de jongere filmkijkers niet – zin heeft om vier uur in de bioscoop te zitten), ergens valt uiteraard niet te ontkennen dat er een economische beslissing meespeelt. Er is voor beide beweringen wat te zeggen natuurlijk, daar deze film (die ongeveer de helft van het boek beslaat) inderdaad al afklokt op twee uur en een half. En de producers van de reeks hadden geen zin om het in hun ogen meest spectaculaire deel zo maar vlug vlug te verfilmen en daarbij een uur van het bronmateriaal te moeten opofferen. Dit eerste deel zou aanvankelijk trouwens in 3D worden uitgebracht, maar die beslissing werd te elfder ure teruggedraaid omdat Harry Potter and the Deathly Hallows, Part 1 anders niet op de gewenste releasedatum kon worden uitgebracht zonder te moeten inboeten op kwaliteit. Blijkbaar hebben ze bij Warner toch lessen geleerd uit Clash Of The Titans.

Het tweede deel van The Deathly Hallows is voorzien voor juli 2011 en zou wel in 3D te zien zijn. Maar daar moeten de fans nog even op wachten dus. Voorlopig moeten ze het maar doen met de Voldemort-cliffhanger in deze verrassend solide toevoeging aan de Harry Potter-filmografie.