Draai of keer het hoe je wilt: er valt niet te ontsnappen aan het fenomeen Harry Potter. Een volledige generatie is opgegroeid met de zeven boeken van J.K. Rowling en/of met de acht verfilmingen die Warner Bros uit het materiaal liet exploderen. Om uiteindelijk precies tien jaar na de eerste film (Harry Potter and the Sorcerer's Stone) af te klokken met een grandeurfinale die alles mooi afsluit. Of hoe het eerste decennium van dit milennium tot het einde der tijden zal geboekstaafd staan als dat van tovenaarsleerling Harry Potter die tot spijt van wie het benijdt uitgroeide tot een cultureel/commercieel fenomeen zonder weerga. En waarschijnlijk ook de komende generaties in de ban zal weten te krijgen en te houden: het aantal jongeren van nu dat op volwassen leeftijd hun kinderen zal voeden met de Potterboeken en -films zal niet op een paar handen te tellen zijn. 'Staying Power' heet zoiets.

Voor de eerste lichting Potterfans is het echter mooi geweest, want het tweede deel van Harry Potter and the Deathly Hallows is de spreekwoordelijke olifant met de lange snuit die de miljardenfranchise uitblaast. Of op het op zijn Rowlings te zeggen: elefantum finito. Goed nieuws is alvast dat die zuurverdiende blockbusterdollars en euro’s ditmaal naar een film gaan die kwalitatief in orde is. Meer zelfs, deze afsluitende twee uur vormen eigenlijk de beste film uit de reeks sinds de ietwat onderschatte nummer drie Harry Potter and the Prisoner of Azkaban van Alfonso Cuaron. Niet dat alle zwakke punten zijn weggewerkt (het blijft nog steeds een fragmentarisch van hot naar her geren, en sommige personages/acteurs lopen er opnieuw voor spek en bonen bij), maar de makers volgen Rowlings overladen boeken niet meer zo nauwgezet en dat werpt vruchten af. Zeker omdat ze ditmaal maar zo’n tweehonderd pagina’s meer moesten verfilmen, en daar ruimschoots hun tijd voor namen. Het tempo is daardoor minder jachtig dan het merendeel van de reeks dat er vaak zeshonderd of meer pagina’s op twee uur en een half doorjoeg. Zelfs al is de beslissing om Harry Potter and the Deathly Hallows als film in twee delen te knippen ongetwijfeld mee ingegeven door economische redenen (tweemaal kassa kassa), kwalitatief is (nu het resultaat er is) die beslissing echter ook perfect verdedigbaar.

Het is van meet af aan duidelijk dat het snor zit met Harry Potter and the Deathly Hallows Part 2: de sfeervolle openingsscène waarin de 'death eaters' rond Hogwarts zweven en Severus Snape (Alan Rickman) de situatie gadeslaat toont aan dat regisseur David Yates (die de laatste vier Potterfilms voor zijn rekening mocht nemen) er zich niet met een vluggertje van af maakt. Integendeel: deze prent is beredeneerd duister en donker, getuige de finale ontmoeting tussen Potter en Voldemort (Ralph Fiennes in nachtmerrieverpakking). Yates weet intussen hoe hij scènes moet inblikken die niet te griezelig zijn voor twaalfjarigen, maar toch nog genoeg vuur bevatten om zestienjarigen (en ouder) niet te vervelen. Zo komt hij op de proppen met de beste drakenscène uit de reeks, en ook de aanval op Hogwarts is een staaltje geïnspireerd filmmaken. De kans is zelfs groot dat die scène voor de huidige generatie biosbezoekers wordt wat de aanval op de Death Star of het roetsjbaanavontuur uit Indiana Jones and the Temple Of Doom voor de voorgaande waren: een jeugdjaren tekenend cinemabepalend moment van heb ik jou daar.

In deze laatste twee Harry Potter-uren staat trouwens nog heel wat te gebeuren. Harry, Ron en Hermione zoeken nog steeds naar de resterende Horcruxes, en één daarvan zit verborgen in de kluis van Bellatrix Lestranges kluis in Gringotts. Daar binnendringen is zo goed als onmogelijk, maar met de hulp van de goblin Griphook (Warwick Davis, wie anders) lukt het toch. Min of meer. Intussen voelt Voldemort hoe Harry dichterbij komt en maakt hij zich met zijn volgelingen op voor de finale strijd. Wanneer Harry opduikt op Hogwarts om de daar verborgen Horcruxes te vernietigen, opent Voldemort de aanval op de school, met als gevolg een ware veldslag waarbij zowat iedere leerkracht en leerling betrokken raakt. Inmiddels ontdekt Harry ook nog de ware toedracht over de dood van Dumbledore, onthult hij het ware gelaat van Severus Snape en maakt hij zich op voor zijn laatste en allerbelangrijkste gevecht met Voldemort: een confrontatie op leven en dood.

Deze twee meest overzichtelijke, minst gejaagde, rustigste en meest volwassen Harry Potter-filmuren ooit zijn zonder twijfel al genoeg om de fan twee uur naar een delirisch walhalla te sturen, en dan culmineert alles ook nog eens in een mooi, welhaast ontroerend slotakkoord dat kirrend het scherm van de thuisbioscoop mag omarmen. Of hoe het laatste Harry Potter-avontuur een waardige afsluiter is van een op zijn zachtst gezegd hobbelig fantasy-achtluik.

En neen, vrees niet oh edele Hogwartsadepten: extragewijs worden jullie niet met een Voldemortkluit in het riet gestuurd. Meer zelfs: Warner zorgde voor een uiterst verzorgde en gestoffeerde driedubbele blu-ray uitgave om het afscheid in schoonheid te vieren. Early adopters die hun woonkamer in een driedimensionale ruimte willen omtoveren en beschikken over een 3DHD-tv kunnen Harry en co zelfs op de koffie uitnodigen. Al scoren de extra’s vooral in 2D. Zo kan je de film bekijken in 'maximum movie mode': de film wordt dan geregeld onderbroken door en doorspekt met (picture in picture) info over de productie. Producer David Heyman doet af en toe een duit in het zakje, we zien hoe sommige stunts en visuele effecten tot stand zijn gekomen en Emma Watson leest zelfs voor uit Rowlings boek om te zien hoe nauw het beeld bij het woord aanleunt. Alleen al met deze kijk in de interne keuken van Harry Potter ben je een namiddag of avond zoet. Ook manna voor de fans: een bijna uur durend gesprek tussen J.K. Rowling en Daniel Radcliffe die herinneringen ophalen aan de reeks en heel wat anekdotes met elkaar delen. En dat is nog lang niet alles: in een aanvullende documentaire worden er nog meer geheimen van de reeks ontsluierd, acht featurettes die samen bijna een half uur duren benaderen verschillende aspecten van het productieproces informatief, en ook een achttal verwijderde scènes en de afscheidsboodschap van de cast zijn het bekijken meer dan waard. Een zo goed als foutloos uitgevoerde combo voor elke Potterfiel!