Groundhog Day met een slasherinsteek. Dat is Happy Death Day in een kastanjebolster. Voor wie het niet doorhad of – net zoals het hoofdpersonage – Groundhog Day niet kent, wordt die vergelijking helemaal aan het eind zelfs letterlijk gemaakt. Wat uiteraard ook niet nodig was. Er zijn trouwens nog dingen die niet nodig zijn in Happy Death Day, al neemt dat niet weg dat deze onschuldige griezelthriller voor weinig veeleisende tieners vlot bekijkbaar blijft. Maar ook even vlot terug vergeten is, zeker als je niet meer tot de desbetreffende doelgroep behoort.

Met Happy Death Day mag producent Jason Blum opnieuw een financieel geslaagd project afvinken. Gedraaid voor appels en eieren ter waarde van zo’n vier miljoen dollar, wereldwijd goed voor een opbrengst van zo’n zeventig miljoen. De kans op een sequel is dus reëel. Plannen daarvoor zijn er al: daarin zou regisseur Christopher B. Landon (zoon van Bonanza/Little House on the Prairie/Teenage Werewolf Michael Landon en medewerker aan de Paranormal Activity-franchise) meer duidelijkheid willen brengen over de tijdsloop waarin het hoofdpersonage verstrikt zit. In deze eerste Happy Death Day wordt immers met geen woord gerept over het hoe en waarom van de steeds terugkerende dag.

Tijdslachtoffer van dienst is Tree Gelbman (Jessica Rothe). Zij ontwaakt op haar verjaardag op de kamer van een klasgenoot zonder dat ze precies weet hoe ze daar is verzeild. Enigszins gedesoriënteerd keert ze terug naar haar studentenhuis en kamergenote, bezoekt ze even de leraar waarmee ze clandestiene rampetampt en trekt ze ’s avonds naar een feest.

Waar ze nooit aankomt: onderweg wordt ze immers vermoord door een gemaskerde man. In plaats van te sterven, ontwaakt Tree opnieuw op haar verjaardag op de kamer van de klasgenoot. En zij is de enige die weet dat ze die dag opnieuw beleeft. En opnieuw. En opnieuw. Elke dag. En dat blijft ze doen tot de dag komt waarop ze haar moordenaar te slim kan af zijn. En dat kan enkel als ze ontdekt wie het op haar gemunt heeft.

Het ‘wie is de dader’-mysterie is - samen met de manier waarop Landon de repetitieve gebeurtenissen in vlotte Edge of Tomorrow-stijl probeert te filmen – de reden waarom Happy Death Day zich nog enigszins interessant op gang weet te trekken. Echt ver geraakt Landon echter niet: het verhaal biedt maar weinig substantie en de vraag of Tree’s lot misschien iets te maken heeft met de vroegtijdige dood van haar moeder ruimt baan voor wat een nogal rammelende en weinig waterpas hangende seriemoordenaarsplot blijkt te zijn met een ‘bof’-twist in de staart. Met als gevolg dat Happy Death Day snel begint uit te bollen om vervolgens vrij tam, voorspelbaar en zonder al te veel animo tot stilstand te komen.