Met vlag en wimpel in pole position in de race voor meest kromme franchise ooit: Halloween. En daar zit David Gordon Green voor veel tussen.

Zijn beslissing om in 2018 de echte fans te verblijden met een trilogieterugkeer als eerbetoon aan John Carpenters origineel uit 1978 bleek – op een paar geslaagde hoofdzakelijk door nostalgie gevoede vondsten na – een scheetstorm in een glas water. En zette de chronologie nog meer op zijn kop. In een reeks die al een deel had die niets met de vorige te maken had (nummertje drie dus) een minitrilogie opzetten die zijn eigen universumregels niet volgt en ook nog eens deed alsof delen twee tot en met acht nooit hebben bestaan … standvastigheid was geen sleutelwoord. En dan zijn er ook nog een remake van het origineel met een eigen sequel daarop in de franchise verwerkt.

Nauw steekt het precies allemaal niet – in tegenstelling tot het hoofdpersonage. Al speelt Michael Myers eigenlijk maar de tweede viool in deze Halloween Ends, de afsluiter van Greens triptiekje. Een afsluiter waarin Green quasi volledig voorbijgaat aan de schijnbare cliffhanger waarmee hij vorig jaar Halloween Kills afsloot. Maar Ends is gelukkig wel een betere film dan Kills. Beter zonder goed te zijn weliswaar, en dat komt omdat Green en co op het eind ook niet weer weten hoe wat krom is recht te trekken. Maar pakweg het eerste uur van deze prent heeft – zoals dat heet – zijn momenten.

Een uur waarin Myers uitblinkt in afwezigheid zelfs. Green schetst hoe de kwade invloed van de niet te stoppen shape een donker juk heeft geworpen op Haddonfield, en hoe dat juk een bedeesde babysitter (Rohan Campell) in de greep krijgt wanneer het kind waarop hij moet letten accidenteel edoch gruwelijk om het leven komt. Hij wordt zowat door iedereen gepest en aan de kant geschoven als een outsider, en dat blijkt een goede voedingsbodem voor opborrelend kwaad bij een man die zich even zelf Michael Myers waant. Een scheut Friday The 13th: A New Beginning dus in deze film.

Jamie Lee Curtis is wel terug op – ook zoals dat heet – volle kracht en toont hoe Laurie Strode bijna klaar is met het verjagen van haar demonen en zich daarbij genoodzaakt ziet om haar kleindochter (Andy Matichak) te beschermen tegen niet een, maar twee messenzwaaiende maniakken. En dat nadat Curtis in Halloween Kills nauwelijks aan de bak kwam. Dus er schort nogal wat aan deze franchiseafsluiter die naast een paar vooral in het eerste uur gesitueerde niet onaardige momenten uiteindelijk toch verzandt in een oeverloos bloederig steekfestijn waarin de sloophamer eens te meer de nuances van Carpenters origineel oneer aandoet. Maar daar zal Carpenter – gezien zijn eigen steun en vermelding als coproducent en -componist – waarschijnlijk zelf niet om malen.

En is dit dan echt de allerlaatste Halloweenfilm? Momenteel wel in elk geval. Tenzij ze ergens Beëlzebub uit de hoge hoed toveren om terug een te maken wat nu in vele kleine stukjes in de pompoensoeppan past. Maar of het allemaal echt dood en begraven is … het blijft wachten op een studioboekhouder die denkt dat er met een prequelreeks over de pakweg jonge jaren van Michael Myers geld te verdienen valt onder de titel van Myers of Haddonfield om te trein terug te laten vertrekken. Het is maar een idee. Onderschat ze niet, daar in ‘ollywood.