Gojira is niet veraf tijdens deze Gwoemul. Vertaald met ondertitels: Godzilla is niet veraf tijdens deze The Host. Waar het Japanse monster een afgeleide was van kernproeven, is deze Zuid-Koreaanse getentakelde het resultaat van flessen formaldehyde die in de Han-rivier worden gedropt in opdracht van een niet zo ecologisch correcte Amerikaanse opperbevelhebber in een laboratorium. Wat trouwens geen fictie is: in februari 2000 gebeurde exact hetzelfde in een Amerikaanse militaire fabriek in Seoul. Het gif blijft niet zonder gevolgen (en da's dan wel fictie): zes jaar later huist immers een watermonster (dat zich op het land echter even snel kan voortbewegen) in de rivier dat zich graag voedt met nietsvermoedende tweevoeters. Tijdens een aanval langs de oevers van de rivier, raakt de kleine Hyun-Seo verstrikt in de staart van het monster. Haar vader Gang-Du (Zuid-Koreaanse superster Song Kang-ho) gaat samen met zijn vader, broer en zus op zoek naar het meisje.

Klinkt spannend, maar dat is het helaas niet. De familie gedraagt zich immers disfunctioneler dan een zwarte weduwe in een wijwatervat: vooral Gang-Du schijnt een mentale kruising te zijn tussen een aangebrande barbecue en een ontkalkte aquastop. Maar niets of niemand kan de man stoppen om zijn dochter terug te vinden. Op die manier staat de disfunctionele familie symbool voor de gewone Zuid-Koreaanse man die zich niet laat doen door de autoriteiten, en Bong laat geen kans onbetuigd om daar een sociaal-politiek boompje over op te zetten. Een dakloze die mee wil helpen het monster te verschalken met molotovcocktails vergelijkt de brandbommen met degene die hij als student gebruikte om tegen het establishment te betogen. De werkloze broer van Gang-Du vraagt zich af waarom hij zo lang moest studeren, nu hij toch geen bijlage kan leveren aan de economie. En een groep mannen die een beloning kan incasseren als ze er in slagen een lid van de voortvluchtige familie te arresteren discussieert over hoeveel er nog van de beloning overblijft na aftrek van de belastingen.

Daarnaast wordt de Zuid-Koreaanse overheid (en de Amerikaanse powers that be uiteraard ook) voorgesteld als een leugenachtige bende die iedereen die met het monster in contact kwam in quarantaine wil houden omdat het dier een dodelijk virus zou verspreiden, ook als later blijkt dat er geen besmettingsgevaar was. Dat leidt dan weer tot een rommelige hap uit het verhaalbudget, boordevol Zuid-Koreaanse humor die voor een Westers publiek afwisselend van de pot is gerukt of totaal onbegrijpelijk is.

Het monster waar het allemaal om te doen is wordt op die manier herleid tot een figurant in zijn eigen film. En da's jammer, want de monstereffecten (verzorgd door verschillende Amerikaanse effectenhuizen en Peter Jacksons WETA Workshop) zijn echt wel top. Behalve aan het eind dan: de dood van het monster vertoont nogal wat amateuristische vergelijkingen met Z-monsterfilms uit de stal van 'Reptilicus'. Maar telkens het monster voor die finale in beeld verschijnt, is het party time. De scène na de proloog, wanneer het monster voor de eerste keer zowel in het water als op het land aan een moorddadige tocht begint, is ronduit fantastisch. Het is geen pure horror, en ook geen pure kitsch, maar het vat de essentie van elke coole monsterfilm perfect samen: nog maar zelden zo gelachen in de bios dit jaar als met het moment waarop Gang-Du en een Amerikaan het monster te lijf gaan met een verkeerssignalisatiebord. Vijftien minuten onversneden fun die helaas nergens verderop in de film nog worden geëvenaard, ook al zijn sommige scènes in het riool daarna zeker ook nog te pruimen.

In Zuid-Korea gingen meer dan 13 miljoen mensen naar de film kijken in de bios: omgerekend betekent dat ongeveer 20 % van de totale bevolking er de film heeft gezien. In Hollywood zouden de contracten voor The Host 2 & 3 meteen al klaarliggen. We kunnen enkel maar hopen dat ze in Zuid-Korea slimmer zijn en de wateren van de Han-rivier niet beginnen te dreggen op zoek naar een ander cashwaardig formaldehyde-experiment.