9/11. Het is voor iedereen een begrip. En was tot voor kort een taboe als je er een film wou over maken. Het was een don't in de wereld van film en entertainment om het grootste trauma dat Amerika ooit te verwerken kreeg op het grote doek te toveren. Was, want niet toevallig Oliver Stone zal de gebeurtenissen van 11 september 2001 opnieuw tot leven brengen in de toekomst. The Guys dateert van een periode waarin de Verenigde Staten nog té verbijsterd waren over wat hen was overkomen. Het is dan ook nauwelijks te vatten wat een impact de aanslagen van toen hadden op de Amerikanen maar ook voor wat een totale ommekeer ??n en ander zorgde in de hele wereld.

De New York Fire Departement verloor 350 man die dag. Nick Costello (Anthony LaPaglia in een voor hem ongewone rol) is de commandant van een groep brandweerlui die die morgen even voor 9 uur naar Tower one reed. Een groep die nooit meer terugkwam. Nick zat thuis op dat ogenblik, hij zag kort na de gebeurtenissen de torens branden van bij hem thuis. Na het instorten van de twee towers bleven acht van zijn mannen vermist. Hun lijken werden nooit gevonden en ondanks het ontbreken van een stoffelijk overschot komen de eerste plechtig-heden en begrafenissen eraan. Nick is de man die voor de grafredes moet zorgen. Acht. Acht grafredes. Een opdracht die niet tot een goed einde kan gebracht worden zonder hulp, meteen ook de reden waarom hij een schrijfster opzoekt die aan de 'Upper West Side' van New York woont. Hun eerste contact heeft iets heel bijzonders. Nick is nog heel erg aangegrepen door de gebeurtenissen terwijl het schrijven van teksten voor Joan eigenlijk gelijkstaat met werken. Alleen, dit is natuurlijk anders. Ik hoop dat ze niet allemaal een begrafenis willen klinkt het uit de mond van Nick. Een vreemde wens eigenlijk.

Bill Dougherty is de eerste collega waar over van ideeënn gewisseld wordt. Joan polst naar elementen die haar kunnen helpen een beeld te krijgen van iemand die ze totaal niet heeft gekend om zo toch een persoonlijke tekst te kunnen schrijven over hem, één die aankomt bij familie en collega's, één die aangeeft wat een belangrijk verlies het heengaan van Bill voor het Korps betekende... Het geluid van het krabbelende potlood op papier heeft iets vreemds, het intikken van de fragmenten in tekstvorm in de laptop klinkt als een onpersoonlijke manier van afscheid nemen. Het verlies van iemand die belangrijk voor je was en de verwerking ervan is een heel persoonlijk iets, het valt niet te rijmen met het zinnetje We moeten Patrick nog doen.... De grafredes zullen gehouden worden bij een foto - geen kist - wat het nog moeilijker maakt om er mee om te gaan. Hij wordt 47 zegt Nick waarop Joan antwoordt Hoe lang was hij bij de Brandweer ?. Men legt de klemtoon niet op het al dan niet gebruiken van de tegenwoordige of verleden tijd maar het komt als kijker aan, laat daar geen twijfel over bestaan.

Sigourney Weaver is perfect gecast als de schrijfster die voor een belangrijke opdracht wordt gesteld en er al gauw ook heel emotioneel bij betrokken raakt. Door de gesprekken met Nick krijgt ze een goed beeld van hoe Bill Dougherty was, wat Jimmy Hughes betekende voor zijn collega's, wat Patrick zijn talenten waren. De stukjes voice-over geven aan wat 9/11 voor gans New York betekende, een plotse gebeurtenis die zorgde voor heel veel slachtoffers onder wat je toch als één van de grootste families in de States kunt beschouwen. The Guys is een korte film met een mini-cast. Veel meer dan Weaver en LaPaglia is er eigenlijk niet. En dat hoeft ook niet om er een geslaagde en serene film van te maken...