Een mondvol, die The Guernsey Literary And Potato Peel Pie Society. Niet schrikken dus als je die voor jan en allemans gemak afgekort ziet als The Guernsey Society, Guernsey of zelfs gewoonweg The. De mondvol hebben we te denken aan schrijfster, bibliothecaresse en boekenwurm Mary Ann Shaffer die het succes van haar brievenroman niet meer mocht meemaken, daar het boek pas verscheen na haar overlijden in 2008. De laatste correcties werden zelfs niet eens door Shaffer uitgevoerd, maar door haar nicht Annie Barrows die co-auteurschap kreeg. De liefde voor het woord, de letteren en een goed verhaal zorgden ervoor dat het boek een favoriet werd en bleef in boekhandels en bibliotheken in alle regio’s waar een woord, letter en goed verhaal worden geapprecieerd.

De verfilming van de roman doorzwom nogal wat waters. Een van de eerste combo’s die filmklaar leek was Kenneth Branagh als regisseur en Kate Winslet in de vrouwelijke hoofdrol. Toen Branagh een ander project koos, haakte ook Winslet af. Lange tijd zag het ernaar uit dat Rosamund Pike Winslets plaats zou innemen, maar toen de opnames werden uitgesteld, gaf ook Pike er de brui aan. Waardoor uiteindelijk Lily James aan de hoofdrolflosj mocht trekken, en ze op de set meteen Matthew Goode, Jessica Brown Findlay en Penelope Wilton tegen het lijf liep: net als James acteerden die allemaal mee in de tv-reeks Downtown Abbey.

The Guernsey Society bedient zich van een verhaal in een verhaal-structuur. Het gros van de plot speelt zich in 1946, maar gebeurtenissen tijdens de tweede wereldoorlog spelen een integrale rol in de schriftuur. Juliet Ashton (James) is een schrijfster die na het einde van de tweede wereldoorlog ijverig werkt aan een succesvolle carrière nadat haar debuut bleef steken op achtentwintig verkochte exemplaren. Een onverwachte brief van boer Dawsey Adams (Michiel Huisman) en aanvullende correspondentie naar hem, noopt Juliet ertoe om naar het eiland Guernsey af te reizen. Dawsey maakt immers deel uit van een ‘literair gezelschap’ dat destijds in het leven werd geroepen om te ontsnappen aan de nazi’s. Juliet ruikt een verhaal en hoopt op het eiland inspiratie op te doen voor een artikel of roman. Ze vindt er echter veel meer: er borrelt immers een geheim binnenin het gezelschap, en de stijflippigheid van iedereen die met dat geheim te maken heeft, maakt het Juliet niet gemakkelijk om de waarheid te achterhalen.

Veteraan Mike Newell – Four Weddings And A Funeral blijft zijn grootste succes - laat Guernsey kalm verkwikkend borrelen zoals oubollige cinema dat behoort te doen. Of toch minstens mag doen. Oubollig wordt hier trouwens met recht en reden als geuzennaam gedragen: dit is cinema/verhalenvertellerij voor iedereen die houdt van een gezapige plot, mooie acteerprestaties en een levenslust waarin de lach en de traan elkaar achter de oren krabben. En krabben doet Newell hier twee uur lang, geholpen door een mooie ensemblecast, met in het midden een glansrol voor klasbak Tom Courtenay.

Geen wereldschokkende cinema dus, deze The. Maar wel een filmpje dat zich vlot en zoet laat bekijken terwijl het je twee uur lang meeneemt naar het (na)oorlogse Engeland van de veertiger jaren. Rum, coca cola en aangelengde gin-cinema die gezwind met drie sterren de sterrennacht mag infladderen.