Groundhog Day, letterlijk vertaald : marmottendag, datumsgewijs vertaald : 2 februari. Op die dag wordt in het folkloristische gehucht Punxsutawney een marmot uit zijn hok gesleurd en wanener het beest zijn eigen schaduw ziet is een vroege lente nog veraf en blijft het nog minstens zes weken winteren.

Weerman Phil Connors (Bill Murray) zakt al voor de vierde opeenvolgende keer af naar het marmottenspektakel, om de gebeurtenis te verslaan voor het televisiejournaal, en net zoals de vorige keren heeft hij er flink de pest in, tot ongenoegen van zijn nieuwe producer (Andie MacDowell). Nadat Phil Groundhog Day en het bijhorende Punxsutawney de rug wil toekeren, komt hij vast te zitten in een sneeuwstorm, waardoor een extra overnachting in het marmottendorp noodzakelijk blijkt.

Wanneer Phil de volgende ochtend gewekt wordt door exact dezelfde radioboodschap al de ochtend daarvoor en in de gang en buiten geconfronteerd wordt met dezelfde personen en gebeurtenissen komt hij tot de vaststelling dat hij Groundhog Day opnieuw beleeft.

En dat blijkt geen eenmalige gebeurtenis, want elke volgende dag blijkt voor Phil Groundhog Day te zijn. Wat hij er ook aan doet, het heeft niet de minste invloed op zijn toekomst. Hij mag zich kotsmisselijk vreten, zelfmoordpogingen ondernemen, iedereen die hij tegen het lijf loopt volkomen belachelijk maken, de volgende dag is het toch terug Groundhog Day geblazen.
Aanvankelijk vindt Phil dit best leuk, en verzamelt hij bv. genoeg informatie om een paar vrouwelijke medemensen te versieren of te overdonderen met zijn wijsheid. Maar ook het nadeelduiveltje steekt zijn kop op, want als Bill iets positief bereikt mag hij de dag nadien andermaal van voor af aan beginnen. Phils levens wordt een grote déjà vu en hij kan er enkel aan ontsnappen wanneer hij in onvervalste Ebenezer Scrooge stijl de perfect Groundhog Day doorbrengt...

U raadt het al, aan het einde van de film komt er inderdaad enig gemoraliseer in het scenario geslopen, maar nooit van een dergelijk gehalte om het sublieme komische karakter te ondermijnen. Bill Murray, nou niet meteen een komische topper bij het Europese publiek, is deze keer ronduit hilarisch en vangt wonderen aan met het geleverde materiaal. En ook regisseur/acteur Harold Ramis overstijgt zijn povere vroeger werk door hier zomaar de leukste filmkomedie van het jaar in elkaar te boksen. En wanneer grotendeels gematigde komieken nu ook al beginnen om topkomedies af te leveren, blijven onze wekelijkse filmbezoekjes uiteraard nog lang renderen. Niet te missen.