Hoera. Net als de eerste “Goosebumps” bevat ook de sequel een knipoog annex aimabele prik naar Stephen King. Geestig dat de scenaristen opnieuw aandacht hebben voor de gezonde strijd tussen de horrorkoning en de troonpretendent. Niet dat R.L. Stine zich op dezelfde doelgroep richt als King: zijn meer dan zestig titels tellende “Goosebumps”-oeuvre richt zich immers in de eerste plaats op leesgrage en griezelrijpe tieners die smullen van verhalen boordevol vampieren, weerwolven, yeti’s en etterende teennagels. Dat is ook duidelijk in de verfilmingen: net als de boeken richten de dusver twee films zich op jongelui die luidop juichen als een rammelend skelet door nachtelijke straten dwaalt.

De totstandkoming van de sequel op het uit 2015 stammende “Goosebumps” heeft wat weg van de processie van Echternach. Regisseur Rob Letterman zag zich genoodzaakt forfait te geven wegens andere verplichtingen, en op een bepaald moment waren er twee scenario’s geschreven: een waarin het personage van R.L. Stine (vertolkt door Jack Black) aanwezig was, en een waarin dat niet het geval was. Uiteindelijk viel de keuze op een Salomonsversie: Stine/Black duikt enkel op in een veredelde cameo.

De andere personages uit de originele film blinken ook uit in afwezigheid: er werd immers geopteerd voor een blik nieuwe karakters, die gelukkig genen delen met de tieners uit de vorige prent. Ze vertonen dus opnieuw nogal wat overeenkomsten met de zoete tienergeur waarmee Spielberg en co in de jaren tachtig de voorsteden bevolkten.

Een van de oorspronkelijk geopperde bijtitels van “Goosebumps 2” was “Slappy’s Revenge”. En die dekte de lading mooi. Dit filmpje draait immers rond de terugkeer van de behekste buikspreekpop Slappy die opnieuw tot leven komt en vast van plan is om ‘een familie te stichten’. Tegelijkertijd maakt hij er een levenswerk van om het stadje Wardenclyffe van de landkaart te vegen door het op Halloween te laten terroriseren door een bataljon griezelgedrochten.

“Goosebumps 2” is een licht verteerbare brok tienerkippenvel die de doelgroep niet als idioten beschouwd en met genoeg grappen en visuele vondsten voor de dag komt om hen anderhalfuur lang te entertainen. Toch haalt nummer twee het niet bij nummer een. Zoals wel vaker het geval wint de eersteling op punten wegens origineler, boeiender en uhm … beter. Regisseur Ari Sandel kan tijdens de rollade GCI-effecten tijdens de climax de daaruit voortvloeiende metaalmoeheid niet volledig ontwijken. Een beetje teveel herhaling in de staart van wat voor het grootste deel een geslaagde portie spokenuurvertier is voor jong - en eigenlijk ook wel een beetje voor oud(er).