Tweeënzestig boeken. Zo omvangrijk is R.L. Stines’ jeugdboekenreeks “Goosebumps”, gepubliceerd tussen 1992 en 1997. In ons taalgebied vond/vind je ze als “Kippenvel” op de boekenplanken of op dekens op rommelmarkten. Niet dat Stine er daarna de stekker uittrok: tal van spin-offs en nevenreeksen hielden de waakvlam levend bij het jonge huiverpublliek. Idem dito voor de resem merchandisingproducten en een televisiereeks die afklokte op 74 afleveringen en goedgekeurd was ‘voor kinderen vanaf 7 jaar’. Geen met drilboren uitgeruste seriemoordenaars die meisjescampussen onveilig maken in het universum van Stine met andere woorden, maar demonen, yeti’s, weerwolven, stoute gnomen en menstruerende schooldirectrices.

In totaal zouden er van Stines boeken wereldwijd zo’n vierhonderd miljoen zijn verkocht. Heel veel jonge lezertjes dus die vlak voor het slapengaan al dan niet stiekem even onder het bed piepen om te kijken of er zich in geen nachtmerriewezens in de stofnesten hebben genesteld. Een film gebaseerd op Stines oeuvre kon uiteraard niet uitblijven. In 1998 – vlak na het opdoeken van de televisiereeks – werd een eerste poging ondernemen. Tim Burton zou de prent regisseren, maar het project stierf een stille dood omdat er geen consensus kwam over de keuze van het boek of het monster dat centraal zou komen te staan.

In 2008 – het project was toen verhuisd van Fox naar Sony – kwam er een tweede poging. Scenaristen Scott Alexander en Larry Karaszewski (die met Burton samenwerkten voor “Ed Wood” en “Big Eyes”) ontmijnden de situatie door een verhaal te bedenken dat de mosterd haalde bij het hele oeuvre van Stine, en schreven de auteur zelf ook in de plot. Kreeg de eer en het genoegen hem te vertolken: Jack Black.

De lijm die de plot in actie zet: na de dood van zijn vader verhuist tiener Zach (Dylan Minnette) met zijn moeder (Amy Ryan) naar Madison in Delaware. Daar wordt hij opgemerkt door buurmeisje Hannah (Odeya Rush) en haar griezelige vader (Jack Black). Die vader is dus R.L. Stine en die wil geen pottenkijkers in zijn nabijheid. De reden wordt al snel duidelijk: alle creaturen die hij ooit heeft bedacht leven echt. Ze zitten veilig opgesloten in de pagina’s van zijn boeken. Als iemand die boeken opent, dringen zijn creaties de echte wereld binnen. Voordat je Amblin Entertainment kan zeggen stikt het in Madison uiteraard van de ontsnapte grauwende en grommende monsters. En is het aroma van “Gremlins”, “Ghostbusters” en “Jumanji” niet veraf.

Dat “Goosebumps” uitpuilt van een legioen CGI-effecten hoeft gezien het bronmateriaal eigenlijk niet te verwonderen: vooral tijdens de climax is de geest uit de overkillfles, zeker als Black in GCI-confituur belandt. Toch weet regisseur Rob Letterman (“Monsters Vs Aliens”, “Gulliver’s Travels”) de balans in het midden te houden, met dank aan de amusante vertolkingen van Black en de enthousiaste jeugdacteurs. Ook geestig: verwijzingen naar cultklassiekers als “The Blob” en “Return Of The Living Dead” en een lekkere knipoog (twee zelfs) naar het oeuvre van Stephen King. Of hoe “Goosebumps” – plotgaten en lawaaierige uitschuivers niet te na gesproken – finisht als een fijne familieprent, made in Hollywood, U.S.A., dat heerlijke oord van verderf.