Britse stijfdeftigheid, je moet er van houden. Niet dat je hier slechte woorden gaat lezen over Sense and Sensibility of andere geslaagde Victoriaanse rondedansen, maar het durft af en toe serieus fout lopen in het genre. De stiff upper lip-films van James Ivory slepen zich veelal voort tot het sop de aandachtskool niet meer waard is, en bij de resem Oscar Wilde-verfilmingen van de laatste jaren (An Ideal Husband bijvoorbeeld) verzeilen we ook meestal in een Much Ado About Nothing-labyrinth. Het is niet anders bij A Good Woman gebaseerd op Wildes toneelstuk 'Lady Windermere's Fan'. Regisseur Mike Barker verkast het gebeuren van Engeland naar Italië en maakt Amerikanen van zijn personages, het gevoel blijft hetzelfde : een voorspelbaar en niet zo boeiend romantisch tierlantijntje in een omgeving en tijdperk waar je geen onwelvoeglijke lichaamsgeuren de vrije loop kon laten buiten een schutskring van minstens 200 meter.

Allemaal heel deftig en stijf dus, en in de handen van deze filmploeg ook een beetje saai.Mevrouw Erlynne (een onovertuigende Helen Hunt) is een rokkenjaagster die anno 1830 besluit om naar een rustiek stukje Italië te reizen nadat ze ei zo na met huid en haar was verslonden door de echtgenotes van de vele mannen die ze in haar bed wist te lokken.  Ze komt er in contact met de pasgehuwde Robert (Mark Umbers) en zijn jonge vrouw Meg Wildemere (Scarlett Johansson, die ook al niet zo veel indruk maakt in dit filmpje).Meg heeft ook een aanbidder, Lord Darlington, en wanneer die wordt afgewimpeld besluit hij om Meg in het harnas te jagen door haar te wijzen op het feit dat haar lieve echtgenoot nogal veel in de nabijheid van Erlynne vertoeft.  Meg besluit om haar relatie aan de ultieme test te onderwerpen (en dat voor er sprake was van “Temptation Island”), maar uiteindelijk blijkt er meer aan de hand te zijn dan het blote oog doet vermoeden…

“A Good Woman” heeft ongetwijfeld potentieel (de dialogen van Wilde blijven spitsvondig en vaak onderhuids heel cynisch en sarcastisch), maar de verfilming komt nooit van de grond. De personages zijn lauw, de vertelstijl apathisch en uiteindelijk ben je als kijker vooral tevreden dat het allemaal niet te lang duurt. Dat je er door de zonnige lokaties in Italië nog een klein vakantiegevoel aan overhoudt is ook nog een vermeldenswaard pluspunt. Maar voor de rest : een goede vrouw verdwaalt in een makke film.