Om maar meteen – spookrijdend een achterwaartse salto uitvoerend met een bazooka in het handschoenenkastje geklemd tegen de richting in pissend de slechteriken een hak zettend – met de deur in huis te vallen: “A Good Day To Die Hard” is een sof. De vijfde film in de reeks rond coole cop John McClane is meteen de eerste waarvan het sop de kool niet waard is. Nadat Bruce Willis vier keer met verve - ook in de her en der (onterecht) negatief onthaalde “Die Hard 4.0” - het achterste van zijn actietong liet zien, gaat hij ditmaal de dieperik in. Het is niet alleen zijn schuld, want hij probeert met een goed geplaatste one liner links en rechts zeker de meubelen te redden, maar zijn missie in Moskou is vanaf de aftrap een doodgeboren kind.

De boosdoener: het scenario van Skip Woods (“Hitman”, “The A-Team”) dat er niets beter op vindt om Willis te koppelen aan de ongelooflijk pietluttig acterende Jai Courtney (“Jack Reacher”) als McClanes zoon Jack. Weinig origineel, nadat de plot van de vorige “Die Hard” onder meer draaide rond McClanes pogingen om zijn dochter (Mary Elizabeth Winstead) te bevrijden. Jack zit (zonder dat zijn pa dat weet) al drie jaar in Moskou als undercover CIA-agent. Hij volgt er het spoor van de corrupte politicus Chagarin, wiens dissidente tegenstander Komarov (Duitser Sebastian Koch, wiens gouden jaar 2006 werd gekenmerkt door “Das Leben Des Anderen” en “Zwartboek”) zich opmaakt voor een proces dat hem waarschijnlijk voor eeuwig en altijd in een Russische vergeetput zal doen belanden.

Vlak voor het proces tegen Komarov voert Jack McClane een aanslag uit, met als enige doel om in de gevangenis naast Komarov te komen, hem vervolgens te bevrijden en hem in een 'safe house' van de CIA onder te brengen. Nadat John verneemt dat zijn zoon is gearresteerd, reist hij naar de Russische hoofdstad om polshoogte te nemen. Net op het moment dat hij aan de rechtszaal arriveert, plegen volgelingen van Chagarin een aanslag, want uiteraard willen die vermijden dat Komarov CIA-bescherming krijgt. Jack kan samen met Komarov ontsnappen en is allerminst opgezet met de aanwezigheid van zijn vader. Enerzijds omdat hij niet wil dat zijn missie gevaar loopt, anderzijds omdat hij al in geen jaren contact heeft gehad met zijn pa. Dat de twee elkaar toch zullen moeten tolereren terwijl de kogels en granaten in het rond vliegen, spreekt voor zich.

Weinig nieuws onder de zon met andere woorden, en ook wel weinig vlees aan het bot. Zonder eindgeneriek (waarop trouwens de nieuwe Stones-single “Doom And Gloom” te horen is) klokt de prent af op nauwelijks negentig minuten, daar waar de vorige prenten steeds flirtten met de grens van twee uur. Of hoe “A Good Day To Die Hard” niet alleen nergens verrast, maar ook geen enkele moeite doet om origineel te zijn. De vele bla bla-scènes tussen Willis (die dit zelf onmogelijk een goede film kan vinden) en Courtney zijn saaier dan saai, en na de zoveelste slaapverwekkende dialoog tussen die twee (“Zei jij nu daarnet pa tegen mij zoon, snif snif”) hadden we als McClane-fan van het eerste uur (we ruiken nog steeds de Nakatomi-adrenaline die door ons cinefiel lijf vloeide toen we in oktober 1988 compleet cinemaoverdonderd waren door de eerste “Die Hard”) veel zin om van plaatsvervangende schaamte stilletjes te gaan huilen op het toilet.

Het enige dat “A Good Day To Die Hard” nog enigszins van de mestvaalt houdt, zijn een paar geïnspireerde actiescènes die gelukkig toch even flirten met de bewust overdreven actieteneur van de reeks. Vooral de auto-achtervolging die in het eerste halfuur het vuur aan de lont steekt mag er zijn. Een bewijs dat regisseur John Moore (nog steeds op zoek naar zijn eerste goede film trouwens, na flops als “Max Payne” en de overbodige remake van “The Omen”) toch iets nuttigs gedaan heeft met zijn budget van 92 miljoen dollar. Je zou denken dat er voor dat geld ook een zinnig scenario te koop was.

Jammer dat we “Die Hard With A Vengeance” al hebben gehad: de titel zou op zijn plaats zijn voor het zesde McClane-avontuur dat er volgens Willis zeker komt. Laat ons hopen op een afscheid in schoonheid zodat we deze 'Yippiee Ka Nee'-teleurstelling passend kunnen doorspoelen. Misschien dat J.J. Abrams nog een gaatje vrij heeft in zijn agenda.