“Beverly Hills Cop” en “Indiana Jones And The Temple Of Doom” waren wereldwijd dan wel de grote cinemaslokoppen in 1984, dat jaar stond blockbustergewijs toch vooral in het teken van het gouden duo “Ghostbusters” en “Gremlins”. Er zijn trouwens nogal wat gelijkenissen tussen beide films. Ze gingen in Amerika allebei begin juni op dezelfde dag in première, en beide wisten ze de pers en het publiek te paaien. In ruwe cijfers gezien was “Ghostbusters” de grote overwinnaar: de film stond negen weken bovenaan de bezoekerslijst, waarvan zeven weken na elkaar. Aan het eind van de rit had “Ghostbusters” uiteindelijk zo’n tachtig miljoen meer opgebracht dan “Gremlins”. Frappant is dat de films ook in ons land op dezelfde dag in première gingen, zij het dan wel eind december. Of hoe twee zomerfilms hier twee winterfilms waren. Iets dat door de kleinere releaseschema’s en veranderde tijden vandaag de dag bijna niet meer voorkomt. Beide films kregen ook een sequel die het betrekkelijk minder goed deed aan de kassa’s. Hier won “Gremlins 2: The New Batch” op punten. Een film met een stevige cultbasis, terwijl “Ghostbusters II” roemloos uit het collectieve bewustzijn verdween. Nog een gelijklopend punt: zowel “Ghostbusters”  als “Gremlins” zijn al jarenlang in de running om een reboot/remake/rewatdanook te krijgen. Op snelheid is “Ghostbusters” alvast de overwinnaar.

Blijkbaar zat niet iedereen te wachten op een derde “Ghostbusters”. Of toch niet op de versie die Sony/Columbia en regisseur/scenarist Paul Feig voor ogen hadden. Een terugkeer met de originele cast kon sowieso niet, daar Bill Murray zich niet liet overtuigen om nog eens in de rol van Peter Venkman te kruipen. Na de dood van Harold Ramis verdween de reünieaanpak nog resoluter naar de achtergrond. Waarop het roer volledig werd omgegooid: een reboot zonder haken in de eerste twee films, en met een volledig vrouwelijke cast. Het was dat laatste aspect dat nogal wat fans – al dan niet van het eerste uur – op de pek en veren-barricaden kreeg. Zozeer zelfs dat Feigs film op basis van de trailer compleet werd uitgejoeld op YouTube en andere populaire internetspots.

Nu de film in de zalen loopt, is de algemene consensus dat de insteek van “Ghostbusters 2016” niet substantieel beter of slechter is dan de film uit 1984. Al zal wie zijn jeugd destijds door het origineel gekleurd zag, daar waarschijnlijk anders over oordelen. Volledig geslaagd is de nieuwe versie geenszins, al ligt dat niet zozeer aan de vrouwelijke cast. Eerder aan het feit dat Feig niets toevoegt aan het origineel. Wat hij brengt mag dan wel eerder een hommage dan een verkettering zijn, het loopt iets te vaak mank om zijn film zomaar met het wit laken der liefde te bedekken.  De plot is in grote lijnen dezelfde. New York wordt geteisterd door griezelige ectoplasma’s van divers allooi (Slimer inclusief) en vier spokenvangers werpen zich in de strijd om de gruwelgeesten onschadelijk te maken. Wat vooral in het laatste halfuur tot een kakofonie van CGI-gegoochel leidt.

Opvallend is dat Feig hier niet volop de vulgaire kaart trekt. In zijn vorige films  (“Bridesmaids”, “The Heat”, “Spy”) kwam hij nogal vaak oei-foeierig voor de dag, hier is alles opvallend braaf. Of liever, de scheet en vreet-grappen zijn afgezwakt voor een jonger publiek, wat er eigenlijk voor zorgt dat de meeste grappen kinderlijk infantiel of niet grappig zijn, of gewoon een goede focus missen. Waardoor de vier spokenjagende comédiennes (Melissa McCarthy, Kristen Wiig, Kate McKinnon, Leslie Jones) zelden echt grappig zijn. En dat is toch pijnlijk in een komedie. Dan brengt Chris Hemsworth het er als breed uitgesmeerde hunksecretarese eigenlijk beter vanaf. Dat was alvast een euvel waar de eerste “Ghostbusters” geen last van had: daar ontsproten de grappige situaties uit het spokengegeven, hier worden ze iets te bewust in de plot geïntegreerd.

Blijft over: de spookscènes. Het gros daarvan zit zeker op het juiste spoor. De opener bijvoorbeeld vindt de juiste toon tussen kippenvel en popcornglazuur. Uiteindelijk wordt de suggestie ingeruild voor lawaaierige open en bloot-CGI. Ook hier geen voldoende voor Feig en zijn kranige dames dus. Teleurgestelde nostalgici vinden misschien troost in de cameo’s van Bill Murray, Dan Aykroyd, Ernie Hudson, Sigourney Weaver en Annie Potts. En in de verwijzing naar Zuul helemaal achteraan de eindgeneriek. Gezien het feit dat Sony zijn financiële broek heeft gescheurd aan deze reboot – ook al bracht hij in Amerika meer dan honderd miljoen op – is de kans op een sequel met den Djuul echter heel erg klein.