Friday the 13th

Slecht
Friday The 13th
2009
11/02/2009
langspeelfilm
97 minuten
horror

verdeler

U.I.P. U.I.P.

acteur/actrice (15)

Jared Padalecki →  Clay Miller
Danielle Panabaker →  Jenna
Amanda Righetti →  Whitney Miller
Travis Van Winkle →  Trent
Aaron Yoo →  Chewie
Derek Mears →  Jason Voorhees
Jonathan Sadowski →  Wade
Julianna Guill →  Bree
Ben Feldman →  Richie
Arlen Escarpeta →  Lawrence
Ryan Hansen
Willa Ford
Nick Mennell
America Olivo
Kyle Davis

regisseur (1)

Markus Nispel

producent (3)

Michael Bay Michael Bay
Andrew Form Andrew Form
Brad Fuller Brad Fuller
Friday The 13th

In “Friday The 13th Part 7: The New Blood” verzekert Jason Voorhees een in een slaapzak gewikkeld slachtoffer van een enkele reis richting walhalla door haar (of hem, mijn geheugen laat me zowaar even in de steek) met een welgemikte zwaai tegen een boom te meppen. Jammer dat de makers (de scenaristen op kop) van de zogenaamde nieuwe start van de “Friday The 13th”-franchise van hetzelfde laken geen pak kregen. Wat ze brouwden is immers kattenpis gedrenkt in krinkelende winkelende maandstonddingen. Iets dat allesbehalve fris ruikt dus.

“Friday The 13th” is helemaal geen remake of nieuwe start, het is gewoon de zoveelste sequel in een ellenlang reeks kommer en kwel. De scenaristen (die eerder de hommage “Freddy Vs. Jason” uit de koker lieten rollen) beweren van wel, uiteraard. Nu, zij dwalen. Of liegen. De subtiele knipogen naar de eerste vier “Friday The 13th”-films zijn immers futiel en verwaarloosbaar: we zien een rolstoel als verwijzing naar een slachtoffer uit de tweede film en de originele trui van mama Voorhees komt naar het schijnt ook even in beeld. En hier en daar valt nog een verwijzing naar het eerste deel te rapen (een bijltje links, een pijltje rechts). De eerste moorden die Jason pleegt gebeuren nog met een jutezak over het hoofd, pas gaandeweg trekt hij een ijshockeymasker aan. Het feit dat we Jason dat masker zien oprapen en opzetten (in de reguliere reeks verscheen hij er plots mee in de derde film) is volgens diezelfde makers een stukje “Friday The 13th”-mythologie die eindelijk is ingevuld. Ja, jullie mogen met de ogen rollen.

Friday The 13th

Camp Crystal Lake dus. Al ettelijke keren het decor waarin ijshockeymaskerzot Jason Voorhees tieners met een verdacht laag IQ-allooi afslacht met een machete of andere scherpe gebruiksvoorwerpen die groter zijn dan een tandenstoker. In de originele “Friday The 13th”-film (degene waarvan de titel dus nu wordt geleend voor wat eigenlijk de twaalfde Jasonfilm is) was hij nochtans niet de moordenaar. Toen had zijn moeder het op de kamperende jongeren voorzien omdat Jason verdronk in het meer terwijl de kampleiding het te druk had met elkaar te bepotelen. Maar kijk, aan het eind van die film bleek dat Jason helemaal niet dood was, en hij begon dan stelselmatig te moorden om de herinnering aan zijn moeder levendig te houden. Allemaal schermvulsel waarmee iet of wat horrorfan natuurlijk al lang vertrouwd is. In de eerste twee minuten van deze film wordt de finale uit de eerste film nog eens (vrij erbarmelijk) nagespeeld, daarna blijft alles steken in de zoveelste kige pelliculeverspilling waarin stomme, idiote en vervelende tieners (die ongetwijfeld de voorrondes halen van een ‘sms als je me graag ziet’-realityprogramma op tv) aan mootjes worden gehakt. In de eerste twintig minuten worden er een vijftal over de kling gejaagd, en via een ‘6 weken later’-bruggetje komen er nog een vijftiental nieuwe kandidaatslachtoffers bij. Onder hen een moedige jongeman die op zoek gaat naar zijn zus die zes weken daarvoor verdween bij Crystal Lake…

Regisseur Marcus Nispel (die zes jaar geleden de fletse remake van “The Texas Chainsaw Massacre” afleverde en wiens “Pathfinder” in onze contreien verbannen werd naar de dvd-rekken) vangt niets aan met het gegeven. Al stellen we ons wel de vraag of er een regisseur is die dat wel had gekund. Over het algemeen spelen de moorden zich buiten beeld af (een constante in de reeks eigenlijk), op andere tijden gaat Mispel dan in overdrive en spat het bloed alle kanten op. Geen enkele moord weet echter te verrassen of te beklijven. Nispel rekent vooral op luide geluidseffecten (je hoort de machete zoeven en de pijlen snorren), maar ook die brengen weinig zoden aan de dijk en zijn enkel maar aan te raden aan iedereen die graag naar geluidsbandjes genre Typische Geluiden Uit Het Werkatelier luistert.

Friday The 13th

Dat de Jason Voorheesreeks eigenlijk nooit hoge toppen heeft geschoren, doet hier zelfs niet eens ter zake. Dit is geen remake, geen nieuwe start, geen hommage, dit is niks. Maar het wordt wel verkocht als iets, net omdat er naar een twaalfde “Friday The 13th”-film natuurlijk geen kat meer komt kijken, zelfs geen zwarte. En toch is dit enkel maar een slecht gemaakte slasherprent met meer clichés dan in een afvalvat in een oude Kodakopslagplaats. Vergeleken met dit gedrocht is Sean S. Cunninghams ook al niet zo denderend origineel uit 1980 zowaar een meesterwerk. Waar in die film tussen de brokstukken door nog branie, lef en enthousiasme te rapen viel, moeten we het hier doen met helemaal niks vermenigvuldigdmet de vierkantswortel van noppes. Wie zich als horrorfan eens lekker wil laten beledigen, weet waarheen. Op eigen risico weliswaar.

Alex De Rouck
Weekend Box Office VS
13-02-2009 Plaats 1 $ 40.570.365
20-02-2009 Plaats 6 $ 7.942.472


Synopsis

Na de schijnbare dood van haar zoon op een zomerkamp, begint de moeder de kampleiders te vermoorden. De overgebleven leiders vermoorden haar uiteindelijk, maar dan komt haar zoon terug om haar bloederige werk af te maken...