Carrièregewijs blaast Wes Anderson tien kaarsjes uit met The French Dispatch. Zijn tiende film dus, en het is er weer eentje om te bekijken, te herbekijken en te herherbekijken. Niet omdat het een meesterwerk van de zevende kunst is, maar omdat Anderson naar goede gewoonte uitpakt met architecturaal perfecte en van (woord)grappen uitpuilende kaders. En al die finesses kan je er niet uithalen tijdens een bioscoopvisie. Het is dus eigenlijk wat uitkijken naar de extended freeze frame blu-ray cut die waarschijnlijk zo’n zeven uur zal duren.

Want ja, ’t is een kadee hoor, die Wes. En toch maakt hij toegankelijke cinema: deels omdat hij zich steevast weet te omringen met een uitgelezen schare bekende koppen in de cast en ook deels omdat zijn films zelfs zonder dat je al de finesses meedraagt heel entertainend zijn. Of hoe Anderson van kunstzinnig geneuzel toch een commercieel rendabele business weet te maken. Die Wes toch.

Het grotendeels in zwart-wit gefilmde The French Dispatch laat zich bekijken als een anthologiefilm en is een onverbloemde ode aan het literair/journalistieke magazine The New Yorker. Opgericht in 1925 en goed voor 47 publicaties per jaar: wie die allemaal verzamelt heeft veel stevige boekenkasten nodig. Er zijn – op namedropping tijdens de eindgeneriek na – weliswaar geen rechtstreekse verwijzingen naar deze Rolls-Royce der hebdomadaires, maar het hier tevoorschijn getoverde The French Dispatch is er sowieso een parallel broertje van.

Het titelblad is een Amerikaans magazine dat wordt uitgegeven in het Franse (fictieve en lekker fijnzinnig genaamde) stadje Ennui-sur-Blasé. Na de onverwachte dood van de uitgever (Bill Murray) besluit de redactie om de wens van Murray aka Arthur Howitzer Jr. te eerbiedigen en een testamentnummer uit te brengen waarin drie artikels opnieuw worden gepubliceerd. En die artikels zijn dan uiteraard de verhalen die Anderson voor de ogen van de cultuurminnende cinefiel laat ontrollen – voorafgegaan door een proloog waarin Owen Wilson letterlijk en figuurlijk door de geschiedenis van Ennui-sur-Blasé fietst. In het door Tilda Swinton gemodereerde The Concrete Masterpiece ontpopt een gevangene (Benicio Del Toro) zich als een artistieke sensatie wanneer zijn heel abstracte muurschilderingen van een naakte gevangenisbewaarster (Léa Seydoux) door curator Adrien Brody worden opgemerkt. In Revisions To A Manifesto brengt Frances McDormand verslag uit van een door Timothée Chalamet geleide studentenrevolte. In The Private Dining Room Of The Police Commissioner focust Jeffrey Wright zich op de door Edward Norton georkestreerde ontvoering van de zoon een politiecommissaris die zijn chef-kok in de strijd werpt om de kleine man vrij te krijgen.

Drie borden en monden vol, en als je The French Dispatch op een verkeerd moment achter de kiezen steekt kan het allemaal inderdaad naar blasé verveling leiden. Wat zonde zou zijn, want The French Dispatch is naast eigenzinnig en hermetisch echt wel mooi, visueel overdonderend en bij momenten hilarisch onderkoeld grappig. Dat de film zijn beste kruit in het eerste uur verschiet omdat The Concrete Masterpiece het meest onderhoudende van de drie kortfilms is, is gevoelsmatig zelfs wat jammer.

Hoe dan ook, grand cru Anderson, deze The French Dispatch die cinematografisch manna aan de lopende centimeter serveert. Met alle daaraan verbonden hoerageroep en fronsgejeuk als gevolg. Zet je schrap, pump it up en geniet. En boek die herbekijk- en herherbekijkbeurten maar al in.

Gezien op Film Fest Gent.