Scenarist-regisseur Christopher Landon heeft precies zijn niche gevonden: beproefde komedieconcepten een horrordraai geven. Na eerder het herhalingsdagfilmgenre slashervriendelijk uit te breiden met het niet onaardige Happy Death Day - en de onvermijdelijke sequel - levert hij nu met horrorproducent Jason Blum een variatie af op de persoonsverwisselkomedie. Met als concept een tienermeisje (Kathryn Newton) en een seriemoordenaar (Vince Vaughn) die van lichaam ruilen en ontdekken dat ze 24 uur hebben om de vloek op te heffen. Anders huist er in Newton voor eens en altijd een met vleeshaken en kettingzagen zwaaiende moordenaar en herbergt het lijf van Vaughn tot het einde der dagen de ziel van een matig populaire tienermeid. Van Freaky Friday naar Freaky dus.

Al is matig populair misschien nog iets te positief omschreven. Eigenlijk wordt Newton - vooraleer de door een antieke dolk getriggerde moordenaarsgeest van Vaughn bezit van haar neemt - nogal onheus behandeld op school. Haar twee boezemvrienden kan ze op twee vingers tellen - ‘oh neen, ik ben homo en jij bent zwart, we gaan allebei sterven’ klinkt het op een bepaald moment meta tussen die twee. De rest van de medestudenten negeert of kleineert haar, en het lerarenkorps bij monde van de vileine Alan Ruck - die een politiek incorrecte Jeffrey Jones-kloon mag neerzetten - is ook al niet van die aard om er wollig en zonnig van te worden. En dan is er nog haar moeder die af en toe eens in alcoholische sferen verzeilt na de dood van haar echtgenoot/Newtons vader … it’s not easy bein’ teen.

De draaideurscharnier van Freaky is de manier waarop de persoonsverwisseling beide personages beïnvloedt. Vaughn in Newton kan ongestoord blijven moorden terwijl Newton in Vaughn zich moet verbergen omdat zij/hij nationaal geseind staat. Bovendien wil Vaughn in Newton niet meer van lichaam ruilen, Newton in Vaughn wil dat uiteraard wel. Dus moet Newton In Vaughn samen met die twee boezemvrienden uit de vorige paragraaf erin slagen om de vloek te reverseren. Die twee worden er trouwens drie … ach, zo lief. En vertederend. Maar niet echt begeesterend.

De uitwerking van Freaky blijkt immers minder sterk dan het idee. De gimmick van de demonische dolk daar nog gelaten - het kunnen niet altijd waarzegmachines op kermissen zijn. Landon ondergraaft een deel van het potentiële vertier door het script te overladen met zijsprongen zonder ze ordentelijk uit te werken. Veelal denkt hij genoeg te hebben aan oneliners of gortige tussenschotgrappen om te scoren, maar hij wil overduidelijk ook diepere zaken zoals het verlies van een ouder, pestgedrag of prille verliefdheid een plaats geven. Door alles vaak samen te lossen binnen het frame van dezelfde scène, valt vooral op hoe slordig en ongefocust Freaky is.

Ook in de moordscènes vindt Landon geen rechte lijn: beginnen doet hij met een overduidelijke Friday The 13th-knipoog, gaandeweg haalt hij meer inspiratie uit het postmodernisme van Scream. Waardoor ook hier het ontbreken van een eigen stem of draai duidelijk wordt. Hoe langer Freaky duurt, hoe meer de rek eruit gaat. Tegen dat de obligatoire postclimax-climax de kop opsteekt is er zelfs nauwelijks nog elastische spankracht te bespeuren. En zelfs de duidelijk schik in hun rol hebbende Vaughn en Newton kunnen daar uiteindelijk weinig aan veranderen. Tegenvallertje.