Muziek blijft zich als een rode draad doorheen het doen en laten van John Carney slingeren. Toch zeker sinds hij in 2007 met de troubadourballade Once een ferme sleeperhit scoorde, en ontdekte dat er wel degelijk een publiek is voor door muziek gedreven romcoms en dramedy’s.

En kijk, ook in zijn vierde muziekworp Flora and Son blijft de formule werken. Carney incorporeert steevast zijn eigen verleden als muzikant in zijn scripts en schrijft steeds vanuit een leefwereld die hij door en door kent. Net zoals in zijn vorige films – met uitzondering van het zich in New York afspelende Begin Again – richt hij zijn camera opnieuw op Dublin. Focussen doet hij socialecinemagewijs op de gescheiden Flora (aanstekelijke vertolking van Eve Hewson, de dochter van Bono die intussen waarschijnlijk wel heeft gevonden waar ze naar zocht) die nogal in de clinch ligt met haar tienerzoon Max (Orén Kinlan), geboren toen ze zelf nog maar zeventien was. De relatie met Max’ vader (Jack Reynor, ook van de partij in Sing Street) is al een tijd op de klippen gelopen, maar toch is er vanuit co-ouderschapstandpunt nog contact tussen de twee. In de hoop Max op het rechte pad te kunnen houden – hij heeft al een paar akkefietjes met het plaatselijke politiekorps achter de rug – grabbelt ze een gitaar mee uit een vuilniscontainer. Blijkt echter dat Max geen passie vindt in de gitaar, maar Flora zelf wel. Wanneer ze online een gitaarcursus volgt bij de hunky Joseph Gordon-Levitt begint ze dan ook stilaan te dromen van een eigen muziekcarrière.

Andermaal moet je het ‘ja, dat zal wel’-mantra ietwat omarmen om mee te willen gaan in de sprookjescharme van Carneys oeuvre. Eens te meer lijkt het sneller te gaan om een lied te schrijven en om er succes mee te hebben dan om een appel te schillen of peer te stoven. De weg van ‘er was eens’ naar ‘en ‘ze leefden nog lang en gelukkig’ blijkt wederom maar een paar octaven lang en een paar toonladders hoog. Maar hey, dat is net het schone aan het oeuvre van Carney die ook steeds een nieuwe soundtrack componeert of laat componeren.

Net als bij Sing Street liet hij zich bijstaan door Gary Clark, de voormalige frontman van de Schotse jarentachtigband Danny Wilson, die je zou moeten kennen van trommelvlieswormen als Mary’s Prayer en The Second Summer of Love. Als dat niet zo is, zoekrobot maar eens. Je zal twee liedjes horen die even gracieus trillen als de haren van een zoemende zomerbij. Wellicht geen toeval dat Flora and Son evenveel trilt. Neen, geloofwaardig is het allemaal niet, maar wel schoon, geestig, melodieus en – wel ja – honingzoet. Maak er nog maar eentje, John. En Gary.